Patty
Lieve Boris,
Mijn cel is ongeveer vier vierkante meter. Dat is niet zoveel, zeker niet vergeleken met mijn schrijfkamer thuis. Ik heb het ermee te doen, ik gebruik nu de hele ruimte als mijn bureau. Op de betonnen vloer en het dunne matras van mijn krakkemikkige bed liggen overal met potlood beschreven blaadjes, zoals je van mij gewend bent.
Ik schrijf je omdat we elkaar nog steeds niet hebben gesproken sinds het proces. Is dat omdat je niet durfde, na alles wat er is gebeurd? Ik snap dat wel, het is ook niet niks natuurlijk.
Ik slaap moeizaam hier. Niet alleen omdat ik met regelmaat gekrijs, gekreun en gehuil door de eindeloze witte gangen hoor galmen, maar ook omdat ik er steeds aan terugdenk.
Ja, ik kan helder denken nu, dat is een zegen en een vloek. De eerste weken was het afkicken verschrikkelijk, maar nu ik nuchter ben en het verlangen naar mijn roze pilletjes is afgenomen, word ik bestormd door herinneringen en inzichten. Het houdt me wakker.
Weet je nog Boris, weet je nog die keer dat je naar me toesloop toen ik in diepe concentratie achter mijn bureau zat? Ik zie het allemaal zo levensecht voor me, dat ik soms twijfel of je er echt bent of dat het alleen een naschok is van het universum – rimpelingen van dingen die lang geleden zijn gebeurd. Alsof ze nu pas bij me binnenkomen. Ik heb je tekort gedaan Boris. Ik had je toen moeten zien zoals ik je nu zie. Wat snak ik naar die tijd en wat zou ik het nu anders doen, maar ja, achteraf is het makkelijk praten.
Zelfs je ademhaling irriteerde me die dag, omdat je me stoorde bij het schrijven. Je had je echt schattig aangekleed, precies zoals ik je graag zie: bloot bovenlijf, een strak schortje en je zwarte plateauzolen. Je had zelfs je benen geschoren, zo graag wilde je mijn aandacht. Je stond achter me, met mijn drankje, een schaal met koekjes en mijn roze vriendjes. Zodra ik me omdraaide, knielde je voor mijn stoel en bood jezelf aan door je schortje even op te lichten. Je mooi pik hing rusteloos tussen je benen, klaar om op te stijgen onder mijn strelingen. Wat een draak was ik. Zo gemeen om snel de pillen achterover te gooien en je een klopje op je schouder te geven zonder ook maar iets tegen je te zeggen. Ik zag je teleurstelling echt wel en ook je verlangen, maar het kon me toen niets schelen. Ik wilde schrijven, verder niks.
Laat het je troosten dat ik er spijt van heb. Spijt dat ik je toen niet even gestreeld heb. Spijt dat ik je ballen niet even als een snack tussen mijn lippen heb gezogen en je heb laten spuiten. Helpt het je, dat deze gedachten me nu kwellen? Kom je bij me op bezoek Boris? Ik zou je heel graag zien …
Patty legt het potlood neer en kijkt mistroostig naar de krantenknipsels aan de gebladderde muur.
Wat een kansloze brief, denkt ze en ze staat op het punt deze te verscheuren als plotseling het luikje in de deur opengaat en iets wat op een ontbijt moet lijken naar binnen wordt geschoven. Ze schuift rusteloos over de hardplastic stoel, maar maakt geen aanstalten om op te staan. Patty is alle lust om te eten kwijtgeraakt. Haar verlangen naar de geduldige, zachte aanwezigheid van Boris neemt alle beschikbare ruimte in haar maag in beslag.
De dikgedrukte headlines aan de muur grijnzen haar sardonisch toe.
‘Wraakmoord op Journaliste ’ en ‘Interview fataal door ruzie om seksslaaf’
Het staat er echt. Seksslaaf!
Het secreet verdiende wat er is gebeurd, ondanks alles.
Walging overvalt haar bij de beelden die haar oververhitte brein tergen.
Boris komt binnen, het theeblad is vol. Hij heeft zijn best gedaan, zelfs de randjes van de sandwiches zijn keurig afgesneden. Is dat voor dat mens? Of om haar tevreden te stemmen? Een jaloerse steek schiet door Patty’s lijf als ze ziet dat het secreet hem met een lachje bedankt en Boris een kleine buiging voor haar maakt. Ze negeert het, wat kan ze anders?
‘Uw vorige boek heeft bij lange na niet de verkoopcijfers gehaald die we van u gewend zijn. Waar ligt dat aan denkt u?’
De zoete stem druipt van het leedvermaak. Boris kijkt verschrikt. Patty houdt zich in en geeft haar standaard, beheerste antwoorden.
‘Wellicht wordt u teveel afgeleid door dit prachtige exemplaar hier,’ giechelt het secreet. Boris bloost en laat bijna het blad uit zijn handen vallen als hij de schaaltjes op tafel zet.
‘Ik zou eerder zeggen dat ú teveel wordt afgeleid door mijn…bediende,’ kaatst Patty scherp terug. ‘Uw vragen zijn nogal … impertinent.’
Ze kijkt gebiedend naar Boris en gehoorzaam trekt hij zich terug naar de keuken. De ogen van de journaliste volgen zijn wiegende heupen als hij de kamer uitloopt.
Het intermezzo brengt spanning in de kamer. De sandwiches blijven onaangeroerd op tafel staan.
Het interview duurt bijna drie kwartier. Patty is blij als het voorbij is en staat op om het mens uitgeleide te doen. Als ze niet voor de Volkskrant zou schrijven, had ze haar allang het huis uit gegooid. Patty is trots op zichzelf. Ze heeft haar zeker weten te overtuigen van haar kwaliteit, de stupiditeit van de wereld haar genialiteit niet te waarderen en de weergaloosheid van het boek waar ze nu aan werkt.
‘Kan ik nog even naar het toilet?’ vraagt de journaliste.
‘Naast de keuken, in de gang.’
Ze had het gewoon weggeven, denkt ze nu. Náást de keuken.
Lieve Boris. Hij zat daar nog steeds te wachten op het krukje dat ze speciaal voor hem had gekocht.
Patty wacht ongeduldig bij de voordeur. Het duurt lang voor het secreet terug komt en ze raakt geïrriteerd: ‘Wat denkt ze wel, haar drek achterlaten in mijn huis?’
Ze loopt terug naar de kamer, doet de deur naar de gang open en hoort haar gegiechel.
‘Wat zit er dan onder je schortje? Laat ze jou dat de hele dag dragen? Dat je dat pikt zeg, het mens spoort echt niet.’
Patty houdt haar pas in.
‘Laat eens zien, doe het eens omhoog?’
Geritsel en het schuiven van Boris’ hakken over de koude tegels bereikt haar, als een dreun in haar gezicht. Ze stormt de keuken in. Boris staat met zijn rug tegen het aanrecht. Hij kijkt wanhopig. Het secreet staat voor hem, met de zoom van zijn schortje in haar hand.
‘Ik geloof dat de duur van uw bezoek het toelaatbare heeft overschreden,’ zegt Patty ijzig, trillend van zelfbeheersing.
Zonder iets te zeggen laat de journaliste het schortje los en binnen een paar minuten is ze weg. Ze laat een ongemakkelijke leegte achter. Het duurt weken voor Boris weer in haar slaapkamer mag komen.
De publicatie van het interview wordt turbulent ontvangen. Het is honend, schildert Patty af als een narcistische persoonlijkheid die er geen bezwaar in ziet een seksslaaf te houden en die haar beste tijd als schrijfster al lang is gepasseerd.
Seksslaaf! Haar Boris!
Dezelfde woede overvalt haar nog steeds en de plastic stoel valt verwijtend op de grond als Patty gillend de krantenknipsels van de muur scheurt.
Boris
Dag Patty,
Jij zit in een cel, met niets anders dan een bed en een toilet, althans, dat is hoe ik het me voorstel. Ik kan de met potlood beschreven blaadjes voor me zien. Inderdaad, zoals ik van je gewend ben. Korte krabbels met onsamenhangende woorden waar zelfs ik op den duur geen kaas meer van kon maken. Maar ik ben blij te horen dat je genezen bent van die roze pilletjes. Ik vervloek ze al een eeuwigheid. Misschien dat er nu wel iets zinnigs is te vinden tussen je onsamenhangende aantekeningen. Ik betwijfel dat.
Je hebt spijt, zeg je, maar uit spijt is nooit een goed verhaal gekomen, dus laat het gerust los. Ik heb namelijk geen spijt. Alles gebeurt met een reden, toch? Het zijn jouw woorden. Dat je mij vond en onder je hoede nam, het moest zo zijn. Dit moet ook zo zijn. Ik wens je al het beste, maar ik kom niet bij je op bezoek. Dus kwel jezelf niet met de gedachten aan wat had kunnen zijn. Jij hebt gekozen. Ik doe dat nu ook. Ik dank je voor al je inspiratie …
Boris vouwt zijn woorden dubbel, legt ze samen met de krantenartikelen achter de kaft van het boek en sluit zijn ogen. Ze mist hem. Natuurlijk mist ze hem. Ze was zijn alles, tot het moment dat hij zich door andere ogen wel gezien wist en zijn liefde en loyaliteit hem als zand door de vingers glipte. Hij heeft zich heel lang schuldig gevoeld. De schuld is weggeëbt in de nieuwe wereld waarin hij nu leeft. Er is geen schuld, naar niemand meer. Wat hij heeft bereikt, heeft hij geheel aan zichzelf te danken.
Hij zocht contact met de journaliste omdat haar naam bekend was en ze voor een van de grote kranten schreef. Haar interviews waren hard, maar eerlijk en Patty had een eerlijk verhaal nodig. Patty’s laatste boek was ronduit bagger. De correcties die hij erin had aangebracht, konden niet voorkomen dat de kritieken meedogenloos waren, kritieken die hij met de grootste inspanningen voor haar verborgen probeerde te houden. In het eerste telefoongesprek gooide Boris daarom al zijn charme in de strijd en de journaliste was er gevoelig voor. Natuurlijk vertelde hij Patty niets. Het moest een verrassing zijn, daarnaast zou ze het hem niet in dank afnemen op dit moment. Dankbaarheid behoorde niet tot een van haar kwaliteiten.
De allereerste keer dat hij de journaliste zag, staat hem nog helder voor de geest. Er hing een air van hoogmoedigheid om haar heen, van kracht en het vermogen je over een ander te kunnen ontfermen zonder medelijden te hebben of teerhartig te zijn. Precies wat hij ooit ook in Patty dacht te zien en wat hij altijd zoekt in een vrouw.
Dat eerste gesprek verliep gespannen, het overtuigen van de journaliste kostte hem veel moeite. Hoezeer hij het ook probeerde, hij kon niet voorkomen dat zijn liefde en loyaliteit voor Patty in al zijn zorgvuldig gekozen woorden steeds minder betekenis voor hem kregen. Hij kon ook niet voorkomen dat de nieuwsgierige glinstering in de ogen van journaliste steeds evidenter op hem afkwam en hij zich afvroeg hoe het zou zijn als hij bij haar …
De journaliste was sceptisch.
‘Ik weet niet of mensen nog op Patty zitten te wachten en ik moet ook om mijn naam denken. Eerlijk gezegd denk ik dat ze haar beste tijd heeft gehad. En waarom stuurt ze jou?’
Ze sloeg haar benen over elkaar en keek hem indringend aan. Het veroorzaakte een interessante roering in zijn lichaam, die hij wanhopig weg probeerde te duwen. Stamelend sloeg hij zijn ogen neer, net te laat om die van haar vrijpostig over zijn lichaam te zien glijden
‘Waarom zoekt ze zelf geen contact? Ze weet wie ik ben en het gaat toch om haar?’
‘Ze weet niet dat ik hier ben. Ze is bezig met de afronding van haar nieuwe boek en dit neemt al haar beschikbare tijd in beslag.’
Het neemt nog niet de helft van haar tijd in beslag. Het grootste deel van de dag brengt ze door in een roes van zelfmedelijden, beklag en zelfs haat voor de hele wereld om haar heen. Boris wacht geduldig op iedere blijk van aandacht. Een vriendelijk woord, een achteloze streling langs zijn billen en op het laatst zelfs op een binnensmondse snauw. Alles is hem welkom, zolang hij maar het gevoel heeft dat ze hem in elk geval nog ziet. Wanneer Patty aan het begin van de avond laveloos in haar bed ligt, zet hij zich achter haar laptop om de schade van de bedwelmende pillen en de alcohol te herstellen. Hij corrigeert haar werk niet, hij herschrijft het, alles. Woord voor woord, zin voor zin. Zijn ziel en zaligheid die ooit alleen Patty toebehoorde, gooit hij in het boek dat niet meer van haar, maar enkel nog van hem zou zijn. En de schrijfster ziet het niet. Haar begerigheid gaat enkel nog naar de roze pilletjes en het doorzichtige, riekende vocht waarmee zij ze achterover slaat.
Hij glimlachte een beetje onzeker en keek de journaliste aan.
‘Dit boek is goed en als u daar op de juiste manier een pakkend artikel over de vrouw achter de schrijfster neerzet, zal dit ook uw carrière een boost geven.’
Hij begon weer te stotteren toen ze hem een laatdunkende blik toezond.
‘Niet dat u dat nodig heeft natuurlijk, maar het zal u zeker geen windeieren leggen, dat beloof ik u.’
Hij haalde diep adem en boog zich naar haar toe.
‘Als u me toestaat een afspraak met haar te plannen dan zult u daar zeker geen spijt van krijgen. Ik denk dat uw lezers maar wat graag willen weten wie er achter de schrijfster verscholen gaat. En ik denk dat u dat zelf ook wil weten.’
De nieuwsgierigheid overwon de terughoudendheid en Boris snelde terug naar Patty om haar te vertellen van het verzoek van de journaliste en om haar klaar te stomen voor het interview dat nieuwe deuren voor hem zou openen.
Die bewuste dag
Het artikel gaat viraal, al een paar uur nadat het is gepubliceerd. De sociale media staan er vol mee. Patty heeft zich huilend en gillend teruggetrokken in haar slaapkamer en Boris staat tevergeefs voor haar deur met haar pilletjes en het vocht dat zij zo graag nuttigt.
‘Toe nou mevrouw, drinkt u toch wat. Het zal u goed doen. Laat de mensen maar praten, ze hebben geen idee.’
Patty schreeuwt en krijst richting de dichte deur. ‘Wat moest je ook met haar, jij idioot! Dat gedraai met je kont en je zogenaamde geschrokken blikken. Je hebt haar naar je toe gelokt en nu is ze kwaad. Dit is haar wraak en het is jouw schuld. Jij … jij … jij nietsnut!’
Een aantal maanden geleden zouden haar woorden hem als messen in zijn hart hebben gestoken, maar nu mist al haar gescheld en haar getier zijn doel. Ze neemt hem en zijn trouwhartigheid al veel te lang voor lief. Zijn liefde voor haar is verdord en hij voelt geen enkele aarzeling als hij het kaartje van de journaliste onder zijn matras vandaan haalt en haar een bericht stuurt. Hij kan nergens anders heen. De afgelopen jaren was Patty zijn wereld en hij zal een nieuw pad moeten zoeken. De journaliste is zijn beste optie.
In de avond, als Patty uitgehongerd weer bij zinnen komt, roept ze schor om haar Boris. Ze luistert ingespannen of ze zijn hakken over het laminaat naar haar toe hoort komen, maar het blijft akelig stil.
‘Kom dan, Bóóóris! Ik heb honger. Ik bestel wat, dan eten we samen.’
Als ze na een kwartier nog steeds niet de vertrouwde, aansnellende geluiden hoort, staat ze zuchtend op.
In zijn kamer gaapt een enorme leegte. Het bed ligt onopgemaakt open, als een pesterige, witte grijns in zijn sobere kamer. Na de eerste vlaag van paniek kolkt de woede door haar aderen. Ze trekt de kast open, de la van zijn nachtkastje: alles is weg. Alleen zijn schortje en hoge hakken liggen achteloos en verwijtend in een hoek van de kamer. Krijsend gooit ze zich op het bed waarvan de lakens nog naar hem ruiken. Haar oog valt op een klein, kartonnen kaartje op de grond en ze leest de naam van de journaliste. Koortsig en verward probeert ze het antwoord dat zich in haar hoofd vormt, vast te pakken. Op het moment dat de realiteit een vaste vorm heeft in haar tumultueuze brein, weet ze dat daar de oplossing van haar lijden ligt.
Middernacht
Ontspannen leunt de journaliste achterover in haar grote Manchester stoel. De rook van haar sigaret kringelt langs haar triomfantelijke gezicht. Voor haar knielt Boris. Hij heeft haar peignoir aan en een panty zonder kruis. Zijn handen liggen tegen de onderkant van zijn rug, aan elkaar gebonden met een verlengsnoer. Het zit zo strak dat zijn polsen rood en gezwollen zijn. Boris heeft haar niets teveel beloofd. Ze heeft nu al zoveel aanbiedingen gekregen dat ze de rest van haar leven niet meer op zoek zal hoeven gaan naar een goed verhaal. Het interview met de schrijfster heeft haar faam voorgoed gevestigd.
Ze kijkt naar Boris en streelt zijn hoofd. ‘Patty mag dan een gestoord wijf zijn, je bent goed door haar afgericht, jongen.’
Langzaam legt ze haar rechterbeen over de brede armleuning. Met haar hand wrijft ze haar gezwollen schaamlippen open. Boris ziet het glinsterende vocht en ruikt haar opwinding. Hij moet wennen aan deze nieuwe geur en aan haar vormen, maar hij is dankbaar dat hij haar mag bevredigen.
‘Dank u mevrouw,’ mompelt hij zacht.
Haar hand stuurt hem terug naar haar kruis en duwt zijn neus tot in haar opening. Hangend op de stoel richt ze begerig haar ogen op het schouwspel van zijn onderlichaam. Tussen zijn tegen elkaar geklemde knieën staat zijn pik glanzend rechtop. De huid van zijn geschoren ballen glimt van de spanning die de strak omhooggetrokken panty veroorzaakt.
Met zijn neus in haar vochtige kruis geduwd raakt Boris bijna in ademnood, maar hij biedt geen weerstand aan haar dwingende handen. Subtiel manoeuvreert hij zich vrij en steekt zijn tong bij haar naar binnen. Zijn geslacht klopt, gevoed door haar extase. Patty is ver weg. Ze is niets meer dan een acteur in het verhaal dat hij in scène heeft gezet. Haar rol is vervangen door een nieuwe ster aan het firmament.
Patty parkeert haar auto voor het huis en neemt nog een pilletje. Ze wil het probleem met klasse en stijl oplossen en daarvoor heeft ze iets nodig om rustig te blijven. Haar ogen glijden langs de donkere rijtjeshuizen en blijven hangen op het enige verlichte raam in de straat. De gordijnen zijn dicht, maar aan de zijkant ziet Patty een opengelaten reet die haar de gelegenheid geeft een blik naar binnen te werpen. Gebukt sluipt ze door de weelderige voortuin. Ze wil alleen maar even kijken, alleen maar weten dat het secreet echt hier woont.
Door de kier zoeken haar ogen naar het bewijs van haar bestaan, totaal onvoorbereid op de aanblik van Boris’ verraad.
Ze ziet hem geknield op de brede leuningen van de stoel. Met zijn handen op zijn rug balanceert hij tussen hemel en aarde. Het secreet houdt hem vast aan zijn polsen, haar armen om hem heen. Het is duidelijk dat ze hem dwingt hem zijn erectie in haar mond te stoten.
Patty krijst. ‘Bóóórrrissss!’
De twee in de kamer kijken verschrikt op. Het kwijl hangt nog aan de lippen van de journaliste als ze met een gapende ‘O’ en woordenloos recht in de bezeten ogen van Patty kijkt. Ze ziet nog net hoe haar arm naar beneden reikt en een enorme steen door het raam gooit. In de krijsende chaos die volgt, is Boris al gevlucht naar de bovenverdieping.
De politie treft de journaliste gewurgd met een panty in de Manchester stoel. Haar mond hangt scheef open en haar ogen puilen uit. Op de trap ligt Patty huilend te jengelen om Boris, die weigert naar beneden te komen.
Patty
Ze herkent het grillige handschrift van Boris op het witte etiket en vouwt het bruine papier verder open. Haar ademhaling versnelt en haar hart stroomt over van liefde voor de man de haar nog steeds trouw is. Hij heeft het gedaan. Hij heeft haar verhaal afgerond en het contact met haar uitgever gelegd. Ze is trots op hem. Nu is het slechts een kwestie van tijd. De herinneringen aan dat vreselijke artikel zullen vervagen en iedereen zal zich weer herinneren hoe groot haar talent is. Boris zal voor altijd naast haar staan.
Het gevoel is al voorbij voordat ze zich eraan weet te sterken: de keiharde werkelijkheid dringt zich meedogenloos aan haar op. Koortsachtig draait ze het boek om. Op het moment dat ze recht in het fotogenieke gezicht van Boris kijkt, is het alsof vlijmscherpe messen zich een permanent in haar hart boren. Met trillende vingers slaat ze het boek open. Een opgevouwen brief en kaarsrecht uitgeknipte krantenartikelen dwarrelen aan haar voeten op de grond. Ze laat zich op haar knieën vallen. De krantenkoppen schreeuwen haar toe en leveren het bewijs van het allergrootste verraad van de man die haar ooit zo trouw was.
‘Weergaloos debuut van voormalige seksslaaf!’
‘De leerling overstijgt zijn leraar!’
Lamgeslagen vouwt ze de brief open en terwijl de laatste woorden van Boris in haar ziel worden gekerfd, is het haar eigen gejammer dat eindeloos door de witte gangen buiten haar cel weergalmt.
Voor de bijeenkomst van Ewa-Nederland op 30 september, schreven Mahotsukai en Luckyman samen een verhaal en dat was een mooie gelegenheid voor Liza Daen en mij om dat ook eens te proberen. (en natuurlijk kun je dit verhaal ook op haar site lezen) Een uitdaging die smaakt naar nog een keer en ik gok dat dit in de toekomst misschien wel vaker gaat gebeuren. Leuk! Het thema voor de bijeenkomst is: schrijf een crime passionelle.
0 reacties
1 pingback