Dit verhaal is geschreven door BB voor de Pittig Proza uitdaging van mei met het thema sugarbaby
De stapel met brieven groeit gestaag, voor haar allemaal herkenbaar. Bruine enveloppen van de belastingen, de btw en consorten. Kleine witte enveloppen de aanmaningen. Grote witte de dagvaardingen en brieven van deurwaarders.
Hoe het zo ver heeft kunnen komen? Simpel. Een huwelijk en en vechtscheiding gevolgd door een faling. En ja, hij was slimmer en had het goed bekeken; zij had persoonlijk borg getekend. Zijn handtekening stond nergens.
Gevolg; depressie, nog meer miserie, ziektewet. Ook dat kon er nog wel bij. Lees verder
Een zachte tik en dan niets meer. Was dat de kamerdeur? Ik houd mijn adem in en luister. Niets. Zelfs geen geluiden van buiten. Die gordijnen moeten wel heel dik zijn. Voor ik ze dichttrok kon ik nog vaagjes het verkeer horen, maar nu? Ja, mijn hartslag. Zwaar bonzend en bij die tik heel even iets sneller. Hoe lang sta ik hier eigenlijk al? Waar heb ik mijn telefoon gelaten? Ergens bij het bed. Daar las ik zijn berichtje dat hij NU naar boven kwam. Het teken dat ik volgens afspraak klaar moest gaan staan. Benen iets gespreid, blinddoek om, handen op mijn rug. Hoeveel tijd heeft zo’n lift nu helemaal nodig? Toch even spieken? 
Donder en bliksem. De ruitenwissers die de regenvlagen maar bij momenten aankunnen. De GPS die zich vijfhonderd meter te ver excuseerde dat ik het smalle paadje naar het huis gemist heb. What’s new? Het lijkt wel of ik elke juiste afslag in mijn leven heb gemist. Terugdraaien daar voor die vuurtoren met zijn vrolijke lichtjes. WTF kan er nu leuk zijn aan een vuurtoren? En ja hoor, hier is dat kleine onvindbare wegeltje dat naar het vissershuisje leidt? Jeetje, is hier niemand die die kuilen even kan dichten, of een automatische verlichting voor de huurders kan voorzien? 
Terwijl ze op haar zij, met haar vingers in haar mond, naar de bleke vlek maanlicht op de houten vloer ligt te staren wordt ze verrast door een warme bries. De volgeschreven pagina’s in de brede vensterbank ritselen alsof er een onzichtbare hand doorheen bladert. 
Door de kanten blinddoek kan ik het zachte licht nog net zien dansen. Jouw schim beweegt onzichtbaar om me heen. Ik lig op mijn rug op jouw salontafel. Je duwt mijn knieën uiteen en omwikkelt me met zachte banen en stevige knopen. Het touw maakt afdrukken in mijn huid. De muziek verbergt waar je bent. De lucht huivert, een zachte bries glijdt langs mijn verhitte huid en tussen mijn gespreide benen. Ah, dáár ben je. Alles leg je van me bloot. Ook mijn herinneringen aan alle eerdere en overweldigende ervaringen die je me gaf. 
De afgelopen twaalf weken heb ik meer van mijn leefomgeving gezien dan de afgelopen bijna twaalf-en-een-half jaar. Eerlijk gezegd had ik geen idee dat ik aan de rand van zo’n prachtig natuurgebied woonde. Of, nou ja, natuurlijk wist ik dat wel. Het was destijds een van de redenen om hiernaartoe te verhuizen. Bijna twaalf-en-een-half jaar geleden dus. Op de dag dat Lonneke en ik ons twaalf-en-een-half jaar getrouwd jubileum mochten vieren kregen we de sleutel van onze, twee verdiepingen hoog, woonboot. Gelegen op een zijarm van één van de mooiste rivieren in Nederland aan de rand van een dorp vol smalle straatjes, authentieke grachtenpanden, boerderijen en prachtige buitenplaatsen. We gaven geen koperen huwelijksfeest. In plaats daarvan gooiden we een matras in onze toekomstige slaapkamer en vreeën we de sterren van de hemel. Ik wist dat ons verblijf stevig verankerd lag, toch verbeelde ik me dat onze vrijage ervoor zorgde dat de rivier onstuimig met ons mee golfde. Met de meegebrachte champagne toasten we op de volgende twaalf-en-een-half jaar en namen we ons voor meer te gaan genieten van elkaar en van de rust en ruimte om ons heen. 
Sinds vorig jaar ‘heb’ ik een aanloop poes. Ze was er ineens, tijdens die warme zomer en at de restjes die mijn dove eenentwintigjarige kater liet staan. Een kleine niet meer heel erg jonge poes. Een beetje mager, een beetje bang. Ze ging niet meer weg en eigende zich het buitenhuisje van mijn kater toe. 
Zolang ik me kan herinneren is Willem mijn beste vriend. En dan bedoel ik echt zolang ik me kan herinneren. Onze ouders zijn, ook zolang ik me kan herinneren, dikke vrienden, dus de vriendschap tussen Willem en mij ging van de wieg, naar de box, naar de kleuterklas etcetera. Een match made in heaven 
Wat zeggen anderen …