Eigen tekening

Het lijkt er naar dat de herfst definitief zijn intrede heeft gedaan. Dit betekent dat ik soms overvallen wordt door een klein najaarsdipje. Een down, wat melancholisch gevoel zonder dat ik echt uit kan leggen waar dat gevoel vandaan komt. Een flinke regenbui in mijn hoofd zeg maar. Dan kruip ik het liefst onder een warme deken op de bank met een grote pot (herfst)thee binnen handbereik, een boek, fijne muziek en / of een lekker lange serie waarbij ik zo nu en dan even lekker kan janken. Oh, en vergeet de chocolade niet, die mag ook wel binnen handbereik.

Desondanks is de herfst, samen met de lente, mijn favoriete seizoen. Kleurrijk en geurrijk met nog genoeg dagen om in een redelijk warm najaarszonnetje naar buiten te gaan en me te vergapen aan de prachtige, voorbij waaiende wolkenluchten. Aan het zonlicht op en door glanzend vochtige bladerdaken. Aan de weerspiegeling van de kleurenpracht van diezelfde bladerdaken in regenplassen. Wandelen door knisperend en ritselend afgevallen blad en dit zelfde blad soms hoog boven mijn hoofd wegschoppen. Omringd worden door die specifieke, zoetige herfstgeur van licht rottend blad. Zelfs het wandelen in de lichte regen heeft soms mijn voorkeur. Droog weggedoken in de capuchon van mijn jas, zachte tikjes op mijn hoofd, frisse druppels op het puntje van mijn neus, tientallen kringen op het wateroppervlak. Ik zeg hier lichte regen, want naar buiten in een flinke regenbui waar geen einde aan lijkt te komen, probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. (Al is de beloning van een warme douche en een setje droge kleding nadien dan ook wel weer heel fijn.) Zwoegend en zwetend, tegen de wind in, gekleed in een regenpak terwijl de make-up die ik een uur geleden zorgvuldig op mijn ogen heb aangebracht, prikkend in mijn ogen en op mijn wangen belandt, vind ik minder. Natregenen tot op mijn slip ook, zeker als ik daarna nog even acht uur moet werken. Tegenwoordig ligt er een setje droge kleding in mijn kluis, dat maak die werkdag een stuk prettiger.

Maar regen kan ook heel sexy en opwindend zijn. Ik heb er hele mooie, romantische en warmbloedige herinneringen aan …

Die ene keer, bij de bushalte met mijn allereerste vriendje. Knetterverliefd en kleddernat want er was geen bushokje. Alleen een paal, met een bord en de vertrektijden. Geen afscheid willen nemen en drie bussen voorbij laten gaan. Druipend en verkleumd wegkruipen bij elkaar en aan elkaars lippen hangen. Elkaar en de regen proeven en dan zijn woorden; ‘Jij moet er wel heel sexy uitzien onder de douche.’ Tja, eerste vriendjes mogen nog best een beetje ‘cheesy’ zijn. Ik kreeg het er in ieder geval best warm van. Het duurde overigens nog maanden voor hij erachter kwam hoe ik er uitzag onder de douche. 😉

En dan een vriendje verder. Op de fiets naar een feestje in de stad. Drankje, muziek, nog een paar drankjes. Midden in de nacht in de stromende regen op diezelfde fiets terug naar huis. Ik achterop. Een beetje tipsy, een beetje hitsig. Slingerend van links naar rechts, vast ook omdat mijn handen op zoek gingen naar bepaalde plekjes. Kleddernat aankomend in het fietsschuurtje aan de achterkant van zijn huis. Gehaaste rukjes aan strak- en vastgezogen kleding. Broek los en naar beneden, jurk omhoog. Snel, giechelend en ongeduldig. Het voorspel hadden we immers al gehad. Onhandig, klunzig en stuntelig was het ook zo tegen al die fietsen aan, maar dat deed helemaal niets af aan de opwinding. Die keer in dat hele smalle steegje (waar je als kind niet doorheen kon fietsen zonder al je knokkels open te halen) was zo mogelijk nog onhandiger want we moesten ook nog eens muisstil zijn. De gedachte betrapt te worden voegde (toen) helemaal niets toe aan de opwinding.

Weer later kreeg ik vriendjes met een auto (luxe, want zelf geen rijbewijs) en dan kan het zomaar verkeren dat, als je elkaar tijdens een romantisch diner vreselijk op hebt zitten geilen, de afstand terug naar huis veel te lang blijkt. Vanwege de regen bleven we op een stil, afgelegen plekje wat ongemakkelijk foezelen op de achterbank, maar zodra de regenbui voorbij was stapten we met onze nette schoenen in het zompige gras. Ik vleide mijn oververhitte lichaam tegen de kille, natte achterklep van zijn Peugeot en hij zijn net zo verhitte lijf weer tegen en in dat van mij.

En toen was daar die eerste Meester in zijn Saab. Het kwam met bakken uit de lucht en klaterde zo hard op het cabrio dak dat we elkaar met moeite konden verstaan. Ook de ruitenwissers en regenputten konden het niet aan, maar in de auto was het warm, droog en veilig. Terwijl de straat om ons heen langzaam volstroomde met regenwater gaven we ons over aan gebarentaal waarmee we elkaar nog beter leerden kennen. Diezelfde Saab werd een groot onderdeel en soms decor binnen de ontwikkeling van onze D/s relatie. Terwijl hele fijne regendruppels door de felle lichtbundels van de koplampen vielen, liet ik mij gewillig vastbinden aan het Heras Hekwerk. De regen voelde ik niet, de kou ook niet. Vloeibare, hete was onder vertellende vingers.

Making memories.

Weer of geen weer

In alle seizoenen.