Showtime

Mara heeft haar auto in de berm geparkeerd en haar telefoon tegen haar rechteroor gedrukt. Haar felrood gelakte nagels tikken mee met het zachte ritme dat uit de boxen komt. De schemering om haar heen wordt zo nu en dan opgelicht door voorbijrazende koplampen. Met een lachje gooit ze haar mobiel op de bijrijdersstoel. Niemand ziet haar. Waarom zouden ze ook. Waarom zouden ze letten op een eenzaam geparkeerde auto langs de kant van de weg. Mensen die hier komen hebben maar één doel en hun hoofd en lichaam zijn gevuld met spannende, geile verwachtingen.

Ze haalt diep adem. Wilde vlinders dansen in haar buik. Ook zij voelt spanning, maar ze weet honderd procent zeker dat haar verwachtingen totaal anders zijn.

Voor de zoveelste keer bladert ze door het zwarte notitieboekje dat ze uit Julien’s auto meenam en ze weet dat het fout is, maar heel soms mist ze hem. Of nee … Ze mist zijn lichaam, zijn handen en zijn nooit weigerende pik. Nou ja … nooit? Maar die laatste keer was hij bewusteloos, dus dat telt niet. De notities in het zwarte boekje vertellen haar dat ze beter af is zonder hem. Ze weet dat het zo is. Ze weet alleen niet helemaal zeker wat ze er voor terugkrijgt, maar haar verwachtingen zijn hoog. Heel hoog.

In de achteruitkijkspiegel checkt ze haar make-up en ze draait zich om naar de slapende, jonge vrouw op de achterbank. Mara mompelt.

‘Tijd om te ontwaken jongedame en ons te laten zien wat je waard bent.’

Ze drukt op een knop en alle ramen schuiven open. Tegelijk draait ze de stereo voluit en ze geeft gas.
De vrouw op de achterbank schiet overeind en kijkt verwilderd om zich heen.

‘Wat … Wat gebeurd er!?’

Mara grijnst en trekt haar nauwsluitende handschoenen aan.

‘It’s showtime baby.’

*

Ongeduldig wacht Mireille bij de hoge metalen poorten die toegang geven tot het landgoed. Ze dribbelt een beetje heen en weer en slaat zo nu en dan haar armen rond haar schouders om warm te blijven. Haar hart maakt een sprong als koplampen over de flauwe heuvel komen, zakt weer terug als ze constateert dat het enkel nog meer gasten zijn. Opgewonden gasten. Uitgedoste, extravagante gasten met veel geld. Geld dat ze vanavond uit zullen gaan geven. Voor de zoveelste keer kijkt ze op haar telefoon. Jean Claude vraagt haar waar ze is, zegt dat hij haar nodig heeft. Nu.
Hij zal nog even geduld moeten hebben.

Ze draait zich om en kijkt uit over het landgoed. Er is niets terug te zien van de vroegere, shabby uitstraling. De akelige, kille vijver is opgeknapt en ziet er tegenwoordig zelfs uitnodigend uit. Daar zei ze ja tegen Jean Claude en tegen al zijn plannen de ommekeer op te knappen. Liefst had Mireille het hele huis met alles eromheen tegen de grond laten gooien, maar nu is ze blij dat hij niet naar haar geluisterd heeft. Toch handig dat hij zoveel connecties heeft. Haar naam en handtekening staat nu onder de koopakte en het heeft haar geen cent gekost. Sterker nog. Dankzij Jean Claude heeft het landgoed tot in de verre omstreken naam weten te maken. Mireille heeft veel om hem dankbaar voor te zijn. Een beetje teveel, volgens Mara en dankzij de grote behoefte van Julien alles vast te leggen in zijn kleine, zwarte boekje, zijn ook bij Mireille de schellen van de ogen gevallen. Nu nog deze nacht zien door te komen.

Als ze heel eerlijk is, moet ze toegeven dat ze het boekje van Julien helemaal niet nodig had. De ware aard van Jean Claude sijpelde al tijdens hun huwelijksreis door de mooidoenerij heen. Vierentwintig uur, zeven dagen in de week de schone schijn ophouden, lukt niemand. Ook Jean Claude niet. Over een paar uur, misschien een dag, hoeft ze het zelf ook niet meer te doen. Niet meer tegenover Jean Claude. Over de rol die ze daarna moet spelen, maakt ze zich geen zorgen.

Eindelijk verschijnt Mara in haar kleine, witte auto en zoals afgesproken is ze niet alleen. Mireille vraagt niets. Ook dat is afgesproken.

‘Hoe minder je weet, hoe minder de kans dat je je verspreekt, of iets loslaat.’

Ze trekt Mara naar zich toe zodra ze voor haar staat. ‘Ik was ongerust, waarom duurde het zo lang?’
Mara glimlacht. ‘Niet zo ongeduldig. Je wacht al ruim een jaar, die paar uur extra … De camera’s?’
‘Geen idee, een paar dagen geleden vloog het systeem eruit. We wachten nog steeds op een monteur.’ Ze knipoogt en opent haar mond om de gulzige lippen van Mara in ontvangst te nemen.
Warm en zacht. Verlangend. Oprecht.

Mireille kreunt teleurgesteld als Mara haar weer van zich afduwt. ‘Later popje, laten we ons plan in werking stellen. Waar is Jean Claude?’
‘De slaapkamer. Hij wacht vol spanning op onze verrassing.’

Terwijl ze richting het grote huis lopen, trekt Mireille haar lange, glanzende handschoenen aan. Mara ondersteunt de jonge vrouw die wat wankelend met hen mee loopt en heel even wordt Mireille toch weer ongerust.
‘Gaat ze het redden. Je weet dat …’
‘Stil popje. We kennen haar niet en het is geregeld. Ze weet waarom ze hier is. Ze is alleen wat moe.’

Via de achterdeur betreden ze het huis en zonder dat ze door de gasten of het personeel gezien worden gaan ze via een smalle wenteltrap naar boven. Mireille klopt zachtjes op de kamerdeur waarachter ze het afgelopen jaar de ware, donkere aard van Jean Claude heeft leren kennen. Zijn antwoord is even donker.

De minuten erna verstrijken langzaam, als een traag afgespeelde film. Jean Claude ligt naakt op het bed en zijn harde ongeduld maakt plaats voor geile verwondering als hij doorkrijgt welke verrassing Mireille voor hem in petto heeft. Samen met Mara ontkleedt ze de jonge vrouw. Haar lichaam is smal en glad met kleine borsten. Ze oogt zeer jong, bijna te jong. Jean Claude volgt het schouwspel dat zich voor zijn ogen ontvouwt. Mireille en Mara strelen en zoenen het meisje, smeren haar lichaam in met zwaar geurende crème en maken haar gezicht zwaar op. Precies zoals Jean Claude zijn vrouwen graag ziet. Mireille observeert hem en voelt ondanks alles toch een felle steek in haar borst. Ze was verliefd op hem. Echt verliefd. Hoteldebotel en tot over haar oren. Hij maakte haar blind.

Mara knijpt haar zacht en fluistert. ‘Twijfels? Je kunt nu nog terug.’

Mireille schudt haar hoofd. Geen twijfels. Wat Jean Claude heeft gedaan is onvergeeflijk. Veel erger dan al het andere. Hij was er ook. Bij elk moment en iedere sessie. Hij zag wat ze met haar deden, keer op keer. Hij legde alle vast. Ze weet het uit de notities van Julien. De gemaskerde man achter de camera was al die keren Jean Claude en niemand anders. Hij spoorde de anderen aan en gaf nog meer impulsen aan de perverse ideeën en fantasieën van de bezoekers van de ommekeer. Ideeën en fantasieën die op haar werden uitgeleefd.

Ze kijkt Mara aan en knikt. ‘Geen twijfels, alleen een kort moment van zwakte. Hij verdient dit!’

Met een goedkeurend lachje tovert Mara een klein potje van onder haar jurk vandaan en ze geeft dit aan Mireille. ‘Showtime. Aan jou de eer. Zorg dat het spul niet met je huid in aanraking komt.’

De gladde vingertoppen van haar handschoen zorgen dat het goedje makkelijk over de huid van de jonge vrouw verdeeld wordt. Haar schaamlippen, haar tepels en als laatste, haar mond. Mireille leidt haar naar het bed en naar Jean Claude.

‘Fijne verjaardag mijn lief. Vannacht is ze voor jou. Je mag alles met haar doen, en meer …’

Jean Claude stort zich op de meisjesachtige vrouw en al snel vult de kamer zich met zijn donkere gegrom en haar onmiskenbare kreten van pijn en onbehagen. Mireille wil vluchten, maar ze vermant zich en schuilt in de troostende armen van Mara. Haar ogen laten de twee mensen op het bed niet los.

Jean Claude neemt op een beestachtige manier bezit van het jonge lichaam. Zijn bewegingen zijn rauw, zijn handelingen donker. De vrouw worstelt zonder hem echt af te weren. Haar lichaam is kapot en de pijnmedicatie verdooft haar. Ook zij speelt een rol. Haar allerlaatste. Mireille ziet het laatste beetje leven zonder gevecht uit haar wegvloeien.

Bij Jean Claude ziet het er heel anders uit. Hij is een gezonde man en nog voor hij zelf door heeft dat er iets in zijn lichaam gebeurt, zien Mara en Mireille de subtiele veranderingen. Zijn ademhaling raspt en wordt trager, zijn gezicht wordt grauw en ook zijn ledematen beginnen te verkleuren. De spastische schokken in zijn lichaam worden niet enkel meer veroorzaakt door het geile verlangen.

Mara trekt haar mee naar de deur en uit de kamer. Hand in hand rennen ze via de wenteltrap naar beneden en naar buiten tot aan de hoge, metalen poort. Mireille huilt nu toch en Mara neemt haar gezicht in haar handen.

‘Tijd voor akte twee popje. Wacht een half uur en maak dan je entree. Bel me zodra je kunt.’

Mireille telt de seconden, glimlacht wanneer koplampen haar even in het felle licht zetten en glimlacht naar nieuwe, voorbijrijdende gasten. Haar nieuwe rol neemt al bezit van haar.

Na exact dertig minuten loopt ze over de oprijlaan naar het grote huis en mengt zich tussen de gasten. Iedereen vraagt naar Jean Claude en ze belooft dat ze hem zal halen. Zonder haast beklimt ze de brede trappen naar boven. Ze nipt met kleine slokjes van een glas champagne, maakt een praatje en laat zich meerdere malen fotograferen. Het duurt nog zeker zestig minuten eer ze voor de tweede keer die avond voor haar slaapkamerdeur staat. Zachtjes klopt ze op het donkere hout en langzaam duwt ze de deur open. Ze fluistert zacht.

‘Showtime baby.’

Aan mij viel de eer om ook het finaleverhaal van de erotica estafette van NBRPlaza te schrijven. Ik hoop dat het een finale waardig verhaal is geworden 🙂

Alle eerdere delen vind je achter de link hieronder.