Het was toch zeker haar eigen schuld.
Zoals dat mens daar stond, met d’r mond open als een vis die wanhopig naar adem lag te happen. Als ze dat nou was blijven doen, was er nog niets aan de hand geweest, maar nee hoor. Ze moest ‘t zo nodig op een krijsen zetten, als een loeiende sirene. Lees verder
Marlon ziet de vrouw zodra hij binnenkomt. Ze zit aan de bar en haar weelderige, roomwitte jurk valt een beetje uit de toon, maar verder; golvend bruin haar, een vlammende oogopslag en sensueel gevormde borsten die bij iedere beweging die ze maakt aan de laag uitgesneden decolleté proberen te ontsnappen.
Ze beantwoordt zijn wellustige blik en hij weet meteen dat het raak is.
Met een scheve grijns gaat hij naast haar zitten. ‘En wat kan ik voor deze schoonheid bestellen?’
Haar lach is meisjesachtig hoog. ’Helemaal niets, maar ik wil wel met je naar bed.’
Nog voor hij van zijn verbazing is bekomen, trekt ze hem al van zijn kruk en mee naar buiten. Met een nerveus lachje laat hij zich door haar meevoeren. Hij ziet nog net dat de barvrouw meewarig haar hoofd schudt.
De flirtende rondingen van de brunette verjagen zijn korte aarzeling. Lees verder
Met een loodzwaar gevoel opent Barend de glazen deuren van het hoge flatgebouw en met even zware voeten bestijgt hij de betonnen trappen. Zijn aktetas sleept hij achter zich aan en halverwege laat hij hem staan. Waarom zou hij hem meenemen. Hij heeft hem niet meer nodig. In zijn hoofd telt hij de stappen die hij maakt. Veertien voor elke trap, drie om naar de volgende te komen. Twaalf trappen. Als hij bijna boven is, is hij de tel kwijt en hij aarzelt. Getallen zijn altijd belangrijk voor hem geweest, en nu zeker. Hij heeft een grote behoefte te weten hoe vaak, hoe lang en hoe veel. Hij loopt drie treden naar beneden en haalt dan zijn schouders op. Het maakt niet meer uit. Niets is nu nog belangrijk.
Het zijn de geluiden die elk jaar terugkomen. De zacht brommende stemmen van mijn zwagers en mijn vader rond het knappende haardvuur op het grote LCD-scherm. In de keuken de hoge stemmen van mijn zussen en mijn moeder. Het geluid van servieswerk en stromend water. Het gelach en geruzie van mijn neefjes en nichtjes. Warme geluiden die elk jaar een prettig gevoel van thuiskomen in me oproepen. Maar dit jaar is alles anders en dat komt door Ronald. Lees verder
Ze legt haar vingers tegen haar pols, voelt het ritme van haar hartslag, sneller dan ze gewend is, toch nog in regelmatige slagen. Slagen die haperen als het scherm van haar telefoon oplicht.
‘Vijf minuten, let op de tijd. En verwijder dit nummer’
Ze verwijdert het nummer en wacht terwijl ze naar de gele cijfers op het dashboard kijkt. Twee knipperende puntjes die het verstrijken van de seconden aangeven.
Plotseling de prikkeling van beginnende tranen als haar gedachten wegdrijven. De maanden die achter haar liggen. Matthias, hoe hij nog geen jaar geleden onderdeel van haar leven werd. Liefdevol, charmant en vol begrip voor de manier waarop zij de wereld om zich heen ervaart. Lees verder
Ik buig me over het grasgroene laken, klaar om een stoot te geven. Het gladde hout van de keu in mijn hand. De ogen van mijn medespeelster kijken me ondeugend aan. Het is duidelijk dat ze me ziet zitten. Een man die ze hier nog niet eerder gezien heeft. Een potje poolen dat misschien wel overgaat in een heel ander spel. Een spel waar ik ver in kan gaan. Ik doe het niet. Het is vast een leuke meid, maar ik ben niet op zoek naar leuk. Wat ik zoek overstijgt alle niveaus van leuk. Ik ben niet voor niets weggevlucht van mijn collega’s, van Natalie, de directiesecretaresse.
Gedachten aan wat ik met haar zou willen doen… Hoe ik graag speel. Haar ogen zitten in mijn hoofd. Groot en vragend. Haar lijf. Romig wit en rond waar het rond moet zijn. In de donkere grotten van mijn fantasie heb ik alles al met haar gedaan. Natalie leent zich ervoor. Natalie leent zich overal voor. Mijn dierlijke verlangen haar te bezitten, om al mijn fantasieën werkelijkheid te laten worden.
Natalie wil me niet. Er zijn maar weinig vrouwen die mijn duistere verlangens begrijpen. De moeder van mijn dochters begreep ze ook niet. Lees verder
Dit verhaal schreef ik voor de Thewa uitdaging voor juli van EWA-Nederland, welke in december 2017 is opgegaan in Eroscripta. Eén van de doelen van Thewa is om schrijvers te helpen ‘out of the box’ te schrijven, feedback te krijgen en zich op die manier te ontwikkelen. De uitdaging voor juli 2016 is: Een bezoek aan de tandarts… Thewa is helaas niet meer, maar met ingang van januari 2018 heb ik eenzelfde meme in gang gezet; Pittig Proza
Het gekrijs gaat door merg en been en stijgt boven alle geluiden uit. Het plaatje is compleet. Luguber zelfs. Gezicht kapot, felrode schaafwonden en een gapend gat waar het snerpende gegil uitkomt. Haar rug is klam en ze voelt kriebelende straaltjes zweet van onder haar haargrens lopen. In de spiegel vangt ze de bezorgde ogen van Tom, zijn lippen bewegen en geïrriteerd schudt ze haar hoofd. Hij hoeft niets te zeggen. Het is zijn schuld. Als hij beter had opgelet. Ze zegt het hem zo vaak. Er is maar één moment nodig. Eén moment van onoplettendheid. Ze verheft haar stem.
‘Ik versta je niet! Let op hem…’ Lees verder
© 2024 Vlammende verzinsels
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Wat zeggen anderen …