Eenheid

Dit verhaal schreef ik  voor de Thewa uitdaging voor juli van EWA-Nederland, welke in december 2017 is opgegaan in Eroscripta. Eén van de doelen van Thewa is om schrijvers te helpen ‘out of the box’ te schrijven, feedback te krijgen en zich op die manier te ontwikkelen. De uitdaging voor juli 2016 is: Een bezoek aan de tandarts… Thewa is helaas niet meer, maar met ingang van januari 2018 heb ik eenzelfde meme in gang gezet; Pittig Proza

Eenheid.

11377430._SX540_Het gekrijs gaat door merg en been en stijgt boven alle geluiden uit. Het plaatje is compleet. Luguber zelfs. Gezicht kapot, felrode schaafwonden en een gapend gat waar het snerpende gegil uitkomt. Haar rug is klam en ze voelt kriebelende straaltjes zweet van onder haar haargrens lopen. In de spiegel vangt ze de bezorgde ogen van Tom, zijn lippen bewegen en geïrriteerd schudt ze haar hoofd. Hij hoeft niets te zeggen. Het is zijn schuld. Als hij beter had opgelet. Ze zegt het hem zo vaak. Er is maar één moment nodig. Eén moment van onoplettendheid. Ze verheft haar stem.
‘Ik versta je niet! Let op hem…’
De bezorgde ogen van Tom, tegenover haar woede. Zijn zwakte, tegenover haar kracht. Tom buigt zich over Mason, de doek voorzichtig langs de gekwetste huid. Snot, tranen en bloed.
Haar zoon. Haar prachtige, perfecte kind. Volmaakt. Het enige wat Tom hoeft te doen is zorgen dat hij volmaakt blijft. Altijd.
Ze probeert het gegil van Mason buiten te sluiten, net als haar onrust. Huilen is goed, zelfs krijsen is goed. Zorgen komen als het stil blijft. Ze maakt zich geen zorgen. Ze is boos. Haar eigen stilte na de woorden van Tom gisteravond. Saai. Hij vindt haar saai!
Werk en deadlines. Besprekingen, zaken. Uren die ze er niet is, en als ze er wel is dan gaat haar aandacht naar Mason. Onbenullig geklaag. Zwak. Niet onterecht. ‘Natuurlijk gaat mijn aandacht naar Mason. Ik zie hem al zo weinig.’
‘Ik ben er ook nog…’
Beschuldigingen, dat ze niet meer van hem houdt. Hij heeft zijn werk gedaan. Een perfecte zoon. Passend in het plaatje van de succesvolle zakenvrouw. Een voorbeeldig kind en een ideale echtgenoot.
Ze snuift, net als gisteravond. Alsof Mason een trofee is, iets om mee te pronken. Ze hoeft met niemand te pronken. Ook niet met Tom. Hij is verre van ideaal, maar ze houdt van hem. Woorden die in twijfel werden getrokken.
‘Je houdt niet van me… je vindt me handig…’
‘Doe niet zo idioot. Natuurlijk hou ik van je.’
‘Bewijs het.’
‘Ik hou van je.’
Tom had geschreeuwd. Zijn gezicht rood, zijn handen wild door zijn haren.
’Ik wil het zien, voelen!’
‘Je stelt je aan.’
‘We hebben al bijna een jaar niet geneukt!’
Zijn werkelijke onvrede. Er wordt niet meer geneukt. Het bedrijf en Mason. Meer energie heeft ze niet. Nog een jaar, misschien twee. Dan is haar positie zeker, haar naam op de deur. Vennoot, als eerste vrouw. De enige reden dat ze zo hard werkt. Wat ze hem elke keer weer vertelt. Ongeduldig. Alsof het voor haar makkelijk is.
‘Dan wil ik er iemand bij…’
Vol ongeloof had ze hem aangekeken. Tom keek terug. Armen over elkaar, kin vooruitgestoken.
‘Je bent gek.’
‘Misschien… maar ik kan dit zo niet langer.’
‘Ik kan het toch ook?’
Nog meer beschuldigingen. Dat hij niet van steen is. Tom heeft behoefte aan warmte. Hij verlangt naar lichamelijk contact. Meer dan de plichtmatige zoen die ze hem elke ochtend en elke avond geeft.
‘Jij wilt het niet, altijd moe, maar ik heb het nodig…’
‘Van een ander…?’
‘Jij geeft het me niet.’
Pijn in haar borst en nog een keer haar woorden. ‘Je bent gek…’
‘Liever met jouw toestemming, maar als het moet, zonder…’
Ze was gaan slapen bij Mason. Zijn zachte deken op haar schoot. Gelaten pijn, naar kille woede en weer terug. In een kringetje.

Woede is een prettig gevoel. Het maakt haar daadkrachtig. Zoals nu. Het paniekerige telefoontje van Tom.
‘Mason is gevallen… het klimrek, de speeltuin…’
Binnen een uur is ze met Tom en Mason bij de tandheelkundige praktijk, waar ze van een druk telefonerende vrouw achter een glazen raam te horen krijgt dat ze geen afspraak hebben en dat praktijk gesloten is.
In haar borst ontploft het. Alle bittere en beledigde woede die zich sinds gisteravond heeft verzameld komt naar buiten. In een paar stappen is ze bij het glas. De vrouw erachter heeft scheve wenkbrauwen. Het geeft haar een onnozele uitstraling. Nog een ferme tik op de ruit, dan schuift ze het raam opzij. Een zachte stem, hoge woorden.
‘… ik kan nu niet weg… ja ik weet het… nee echt, ik ben er met een uurtje…’
‘Kun je ervoor zorgen dat de tandarts naar het gebit van mijn zoon komt kijken.’
Een hand over de telefoon. Lichtroze gemanicuurde nagels.
Het gekrijs van Mason is inmiddels overgegaan in dreinend gejammer en met een soepele beweging leunt ze naar voren, haar hoofd binnen het heiligdom van de vrouw. Haar hand met een snelle beweging naar het toestel dat op het bureau staat. Eenzelfde toestel dat op haar eigen bureau staat. Met één druk op de knop de verbinding verbroken.
‘Mevrouw! Dat was een privé gesprek.’
‘Dat interesseert me niet. Ik wil een tandarts, en wel direct.’
Een zucht, rollende ogen. ‘Zoals ik u al zei, ik heb geen dienst.’
‘Vanaf nu heb je dienst. Bel een tandarts.’
‘We zijn gesloten.’
‘Bel een tandarts.’
‘Ik kwam hier alleen om mijn wenkbrauwen te epileren… Mijn date, hij wacht…’
‘Ik wacht ook. Bel een tandarts.’
Haar vingers trommelen op de gelakte, houten balie en ze kijkt de vrouw aan. Stamelend waagt ze nog een poging.
‘Uw zoon is hier geen klant…’
‘Mijn zoon heet Mason Kalee. Hij heeft pijn, en zijn voortanden zitten los. Bel een tandarts.’
De vrouw slaakt een zucht en tikt dan onwillig wat gegevens in.
‘Ik zie dat uw zoon zes jaar is… kinderen huilen snel. Het zal vast wel meevallen.’
De lust om de vrouw aan haar blonde haren uit het hok te trekken en haar nagels in in de blanke huid te zetten duwt ze terug in haar borst.
‘Mijn zoon huilt niet snel. Bel een tandarts.’
Een trillende stem, grote ogen. ‘Maar ik heb geen dienst… mijn date… als ik nu weer af zeg…’
‘Dat kan me verdomme geen moer schelen!’
Ze hoort Tom mompelen. Sussend. Dat ze zich rustig moet houden. Zijn ogen blijven rusten op de assistente. Goedkeurend. Zijn woorden, als een echo in haar hoofd… Iemand erbij.
Het kan niet. Niet zo… niet omdat hij denkt dat het haar niets kan schelen. Ze houdt van hem. Een twee-eenheid, vanaf het begin en sinds Mason een drie-eenheid. Daar kan niemand bij. Hooguit een lijdend voorwerp. Zoals de blonde, stamelende assistente. De eenheid zal van haar niets te vrezen hebben.

Het gesprek tussen haar en Tom dezelfde avond. Zijn verbazing om haar woorden.
‘Oké, iemand erbij. Maar ik bepaal wie en ik ben erbij…’
De assistente. Lijdend omdat er weer een date heeft afgezegd of niet op haar wacht. Een date die gewoon niet op komt dagen. Sommige vrouwen realiseren zich niet dat ze het uitstralen. Een prooi. Makkelijk. Wat ogen kunnen vertellen. Ik doe alles voor je, zolang je maar van me houdt. Kort of lang. Meestal kort.

Drie dagen later. Dezelfde assistente. Ze ruimt de tijdschriften in de wachtkamer op. Een witte jas, een plastic naamkaartje op de jas. Nicole Betzholt. De roze nagellak is verdwenen. De wenkbrauwen symmetrisch. Het einde van de dag.
Haar plannetje. Wat ze zag in de ogen van de assistente. Onvrede vooral. Een ongeduldige date. Nicole is het wachten niet waard. Maar ze is goed genoeg. Warm en zacht. Voor Tom. Vleselijke lust.
‘We zijn gesloten…’
Even de schrik in haar ogen als ze hen herkent.
‘…hoe gaat het met uw zoon.’
Het gaat goed met Mason. Twee weken alleen zacht voedsel. Zijn melkgebit. Geen reden tot zorgen. Ze biedt haar excuses aan voor de harde woorden. Ze was zichzelf niet. Niet helemaal. Tom kijkt haar aan. Hij weet beter. Ze was zichzelf. Hard voor degene die aan de hare komen. Aan Mason. Ook aan Tom. Hard voor onrecht. Ze staat dicht bij Nicole, legt even haar hand op haar schouder.
‘Hoe is het afgelopen met je date?’
Een verslagen zucht. ‘Afgelopen. Dat is het juiste woord.’
‘Dat hoeft niet…’
Nicole kijkt haar verward aan. Ze verschuift haar hand, met dansende vingers, via haar schouders, naar de hals van de vrouw.
‘Kan de deur op slot?’
Nog meer verwarring als Tom dichterbij komt en de strelingen overneemt. Nicole stottert.
‘Met de knop… ik begrijp… waarom…?’
Ze draait de deur in het slot en legt een vinger op haar lippen.
‘Niet praten. Laat Tom… Tom is goed. Hij weet wat hij doet.’
Een aarzelende weigering. Zacht verzet als Tom langzaam het witte jasje open knoopt. Eronder een zalmroze truitje. Kleine, maar stevige borsten, als die van haar. Waar Tom van houdt.
Ze draait de luxaflex dicht en opent de deur van de behandelkamer. Ze dirigeert het spel. Stuurt Tom en helpt hem. Kleding die in de weg zit. Glanzende ogen van Nicole. Nieuwsgierige schittering. Een zucht. Ze geeft zich gewonnen.
Haar eigen handen door het zachte blonde haar. De lippen van Tom zoekend. Ze duwt haar mond op die van hem en trekt Nicole mee. Ze fluistert.
‘Zoen haar, neem haar, neuk haar.’
Hij kreunt als ze zijn riem losmaakt, zijn broek opent en zijn stijve lul in haar hand neemt. Knedend, met zachte rukjes. De eikel bloot en kwetsbaar. Tom zoent, laat zijn handen dwalend onder het truitje van Nicole glijden.
‘Trek uit Nicole. Laat hem je borsten zien.’
De vrouw doet. De eerdere aarzeling verdwenen. Blosjes op haar wangen. Ronde borsten, met kleine, harde tepels. Wat Tom geil vindt. Terwijl ze Tom aftrekt, legt ze haar lippen rond één van de stijve knopjes. Een klein kreetje. Hitte in haar eigen buik. Wat ze nooit heeft gezocht. Wat ze nu vindt, met Tom. De eenheid die sterker wordt.
Het gevoel te sturen, te dirigeren. Nicole uit de witte broek, het kanten slipje eronder. Ook wit. Maagdelijk wit. Haar buik plat, net niet plat genoeg om helemaal slank te zijn. Zoals ze zelf is. Waar Tom van houdt.
‘Ooit een getrouwde man geneukt Nicole?’
Zijn mond is afgezakt naar de borsten van Nicole. Ze ziet het puntje van zijn tong scherpe rondjes om haar tepels maken. Eerst links, dan rechts, weer terug. Schokjes naar haar eigen kruis. Haar vingers bij het witte kant van Nicole, erachter. De zachte huid. Warm, kaal, vochtig. Haar behoefte meer te voelen. Brandend. Willen weten of het hetzelfde is als bij haar. Stevig, tegelijk mals. Willen voelen of het kutje van een andere vrouw zich als vanzelf om haar vingers sluit. Zoals haar eigen kut.
‘Leg haar op de stoel Tom.’
Ook Tom doet. De touwtjes die zij in handen heeft. Een poppenspeler, met levensechte, verhitte poppen. Nicole kromt haar rug als Tom behoedzaam zijn tanden in haar tepels zet. Nicole slaakt een kreetje als ze haar eigen vingers voorzichtig bij haar naar binnen laat glijden. Haar duim op het kleine knopje erboven. Strelend en drukkend. Zoals ze het zelf prettig vind. Even trekt ze haar vingers terug, proeft het vocht. Als sterke koffie met suiker. Eerste zoet, dan bitter achter op haar tong.
‘Ze is geil Tom, je moet haar proeven.’
Haar vingers weer terug terwijl Tom afzakt naar Nicole haar buik, haar liezen. Ze voelt zijn ademhaling. Heet en een beetje raspend. Zijn borst gaat snel op en neer. Hij wil op zijn knieën gaan. Ze houdt hem tegen, gaat zelf door haar hurken en neemt hem in haar mond. Haar vingers gaan de strijd aan met zijn tong. In en uit het warme kutje. Zacht gehijg dat overgaat in jammerend gekreun. Gekreun dat overgenomen wordt door Tom als ze hem naar binnen zuigt, weer naar buiten duwt. Haar tong rond zijn eikel, weer naar binnen. De prettige tinteling op haar lippen als ze over zijn pik glijden. Haar eigen, bonzende warmte.
Het jammeren zet aan. Wanhopig woordjes.
‘Ja toe… ja toe… mijn god… mijn god…’
Haar vingers sneller, zoals de tong van Tom sneller gaat. Woorden die nog wanhopiger worden. Het naderende hoogtepunt. Ze laat Tom los, verplaatst zich naar het gezicht van Nicole.
‘Wil je dat hij je neukt?’
Nicole jammert, trekt het hoofd van Tom steviger tussen haar benen.
‘Nee, niet stoppen… niet stoppen.’
‘Stoppen Tom.’
Hij stopt, komt omhoog. Een scheve grijns, zijn mond glimt. Ze zoent hem, likt het vocht van zijn lippen. De smaak die ze al proefde. Nu weeïg zoet.
De zachte, klagende stem van Nicole
‘… niet stoppen… doorgaan…’
Kleine schokjes van haar heupen.
‘Neuk haar Tom. Neuk haar zoals je mij zou willen neuken.’
Hij stort zich op Nicole met een bezieling die ze lang niet bij hem gezien heeft. Met een grillige cadans. Het gejammer van Nicole gaat door, zwelt aan. Ze slaat haar benen om zijn heupen.
Zelf ziet ze alleen nog maar Tom. Zijn ogen en de hartstocht die erin ligt. Niet voor Nicole. Voor haar. Voor haar alleen. Iedere stoot die hij doet penetreert haar tot diep in haar ziel. Hij houdt van haar. Zij houdt van hem. De twee-eenheid niet gebroken kan worden. Door niemand.

Hand in hand verlaten ze de praktijk. Haar hoofd licht, dat van hem blozend. Tom slaat zijn arm om haar heen en trekt haar tegen zich aan. Woorden zijn niet nodig. Ze weet wat hij voelt, wat ze hem gegeven heeft. Wat hij haar gegeven heeft. De eenheid die gedeeld kan worden zodat hij sterker wordt.
‘De volgende keer mag jij iemand uitzoeken, voor mij. Een vrouw.’
Zijn zoen ontneemt haar de adem.
‘Geen man?’
‘Misschien later… als ik een man voor jou heb uitgezocht.’

Bron van de foto

2 reacties

  1. Antoinette

    Dit is mooi, bijzonder en geil tegelijk. Wat een prachtige invalshoek heb je gebruikt voor je tandartsverhaal! Ik voel een vervolg aankomen 🙂

    • Sandra

      Dank je 🙂 en een vervolg…? Hmm, nog niet over nagedacht, maar nu je het zegt… wie weet. Dank voor je reactie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 Vlammende verzinsels

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

error: Inhoud is beschermd!