Gedachten in de wind

Zondagochtend 2 september 2018. Een beetje uitslapen, ontbijten, stukje schrijven, werken aan mijn website. Een gewone zondag. Alles mag, meestal hoeft er niet zoveel. Dan gaat de telefoon. Marije, mijn zus. Ik neem vrolijk op. Haar stem klinkt onrustig, gejaagd en een beetje buiten adem. Ik wil vragen wat ze aan het doen is. Ze zegt dat Martijn, onze broer, pa niet wakker krijgt. Ze gaat er nu naar toe. De rust van de zondag verdwijnt. Ik kleed me razendsnel om en spring op de fiets richting het huis van mijn vader. In mijn hoofd klinkt alleen maar; ‘Nee. Nee. Nee. Nee.’

Het is wel zo. Ergens in de nacht van zaterdag op zondag 2 september is mijn vader in zijn slaap overleden. De enige troost die ik vind is de wetenschap dat hij nu weer samen met mijn moeder is.

~

Donderdagochtend 2 september 2021. Ik zit in de trein richting Gouda. Vlak nadat we station Utrecht verlaten, rijden we langs een muurschildering op de gevel van een flatgebouw. Het zijn de ‘koppen’ van twee Nederlandse winnaars van de Tour de France – Joop Zoetemelk en Jan Janssen – geschilderd door kunstenaar Daniel Roozendaal. Natuurlijk kom ik daar langs. Het past.

De trein glijdt langs en door weilanden. Zwart-wit en roodbruin gevlekte koeien. Wollige schapen. Smalle slootjes en wilgen. Een lelijk industrieterrein vol betonnen kubussen.

Een jong meisje verderop in de trein neemt haar telefoon op. ‘Hallo? Oh, hoi! Ja, het gaat goed. Ik ben op weg naar papa en mama …’

Ik glimlach. Ik ook. Soort van.

Vanaf station Gouda ga ik lopen. De routeplanner belooft me een wandeling van ongeveer 40 minuten. Mijn bestemming: Goudasfalt.

Het is lichtbewolkt en het waait. Niet zo gek. Het waait hier bijna altijd. Het voormalige fabrieksterrein Goudasfalt is het middenpunt van een kruising, omringd door water van de Hollandsche IJsel. Aan de ene kant de dijk, met daarachter de binnenstad van Gouda. Aan de andere kant de polder.

Naarmate ik dichterbij mijn bestemming kom, wordt het stiller, of misschien word ik gewoon stiller. Wat moet ik zeggen. Ga ik wel iets zeggen.

Er is hier veel te zien. Een houtzagerij. Scouting. Een theater. Restaurant en stadsstrand de vrijheid, waar ik van plan ben wat later koffie te drinken. In een groot vat brandt een vuurtje. Om me heen zijn mensen aan het werk. Sommigen zeggen hallo, de meesten merken me niet op.

De knalblauwe telefooncel steekt fel af tegen de lichtgrijze lucht. Hij staat aan de rand van het groen en kijkt uit over (De IJsel of is het de Stolwijkervaart?’ Ik treuzel en laat me even overnemen door andere gedachten. Is dit niet een beetje raar? Ik ga op het bankje zitten en sta weer op. Nee, ik wil dit. Het past bij vandaag.

Ik open de deur van de telefooncel. In het plafond lichten kleine, blauwe lampjes op. Er hangt een telefoon van bakeliet met draaischijf. De hoorn is zwaar en koud. Langzaam wordt het materiaal warm tegen mijn oor en in mijn hand. Er is geen kiestoon. Het snoer is eindig en bungelt in het luchtledige. Weer duiken de gedachten in mijn hoofd. Nee, ik ga niets zeggen. Het is toch een beetje gek. Ik leg de hoorn niet neer en ik het draai het nummer van mijn ouders. Vijf, zes, zes, vijf, vijf, negen.

Niemand neemt op en ook ik blijf stil. Ik merk dat ik huil en haal diep adem terwijl ik bedenk hoe mijn vader op zou nemen.

‘Hallo, met van Es.’

‘Hoi Pap.’

Op een plankje staan een doos tissues en een handpompje met reinigingsgel. In een minivaasje staan wat versgeplukte bloemen. Er ligt ook een gastenboek, twee pennen ernaast. Eentje doet het niet. Ik schrijf er iets in, verlaat de telefooncel en ga weer op het bankje zitten. Ik huil nog steeds en geef mijn woorden en gedachten aan de wind.

Ik mis je pap. Altijd en vandaag net een beetje meer. Hoe is het met je? Mag ik mama ook even?

Denkbeeldig bellen. Met iemand die er niet meer is. Met jezelf. Met iemand die je lief is. Gedachten ordenen, rouwen, verdriet hebben, loslaten, mijmeren …

Ik mijmer een heel eind weg en mijn gedachten waaien alle kanten op. Tien minuten. Een half uur. Ik veeg mijn tranen weg en loop weer terug met de bedoeling bij restaurant en stadsstrand de vrijheid wat te gaan drinken, maar kom langs ’14 the road,’ cyclin’ coffee – koffie ∙ Hartig ∙ Zoet&Melk. Een fietsers café. Het past vandaag steeds meer en ik zoek een plekje op het terras in het gras, een beetje alsof je op bezoek bent bij iemand in de achtertuin. In het gras staat een grote ren, met in ieder geval één cavia. Ik kan de binnenstad zien liggen. Huizen met rode daken en een kerktoren. Het lijkt of ik er in een rechte lijn naartoe kan wandelen, maar de IJsel ligt ertussen.

Dit is een fijn plekje. De eigenaar brengt me heerlijke cappuccino in een glas en een glaasje water waar ik niet om hoef te vragen. Ik bestel een tweede en maak, als ik afreken een kort praatje over de telefoon van de wind en mijn vader. ‘Het is zijn sterfdag, drie jaar geleden. Hij was ook een wielrenner.’

Hij was vooral mijn vader.

Ik stel me voor dat hij hier ooit ook was. Alleen, met een van zijn fietsmaten of met de hele club. Waarschijnlijk is hij hier in ieder geval langsgefietst. Het ligt op de route. Woerden – Harmelen – Gouda. Waarom niet? Het zijn fijne gedachten.


De Telefoon van de Wind biedt nabestaanden de gelegenheid om zich te verbinden met overleden dierbaren. Het idee is gebaseerd op het initiatief van Itaru Sasaki in Otsuchi, Japan. Ter verwerking van zijn verdriet om een overleden neef, zocht Sasaki naar een manier om een boodschap over te brengen naar het hiernamaals. Een oude telefooncel die hij ooit had opgepikt leek hem geschikt.

‘Het spreken aan de telefoon, ook al is die niet verbonden, dwingt je je gedachten te ordenen en ze onder woorden te brengen’, vertelt Sasaki. ‘Dat is een essentieel onderdeel van het rouwproces.’ Hij doopte de telefooncel Kaze no Denwa, de Telefoon van de Wind, omdat hij hoopte dat de wind zijn woorden naar zijn neef zou dragen.

In Nederland zijn er nu, voor zover mij bekend, drie van deze telefoons. Op Goudasfalt, in Gouda. In het kassengebied van Roelofarendsveen en in het Buurserzand vlakbij Haaksbergen.

4 reacties

  1. Lydia

    Hartepijn

  2. Brian

    Mooi om te lezen…

  3. Ciska Jansz

    Wat fijn om te lezen dat je onze telefooncel hebt bezocht en er zelfs gebruik van hebt kunnen maken. Dank voor je prachtige verslag. We zijn blij om te merken dat we hiermee daadwerkelijk een plek hebben weten te realiseren waar je in alle vrijheid je gevoel en gedachten de ruimte kunt geven.

    Voel je welkom om vaker ‘aan te waaien’.

  4. Peter Franken

    Mooi. Echt mooi. 💋

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 Vlammende verzinsels

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

error: Inhoud is beschermd!