Zondagochtend 2 september 2018. Een beetje uitslapen, ontbijten, stukje schrijven, werken aan mijn website. Een gewone zondag. Alles mag, meestal hoeft er niet zoveel. Dan gaat de telefoon. Marije, mijn zus. Ik neem vrolijk op. Haar stem klinkt onrustig, gejaagd en een beetje buiten adem. Ik wil vragen wat ze aan het doen is. Ze zegt dat Martijn, onze broer, pa niet wakker krijgt. Ze gaat er nu naar toe. De rust van de zondag verdwijnt. Ik kleed me razendsnel om en spring op de fiets richting het huis van mijn vader. In mijn hoofd klinkt alleen maar; ‘Nee. Nee. Nee. Nee.’

Het is wel zo. Ergens in de nacht van zaterdag op zondag 2 september is mijn vader in zijn slaap overleden. De enige troost die ik vind is de wetenschap dat hij nu weer samen met mijn moeder is. Lees verder