9 mei 2023

De paardenkastanje tooit zich vol in zijn lichtgroene blad en bloesemt met sierlijke witte ‘kaarsen’. Aan zijn voeten een weelde van blauw van de vergeet-mij-niet en het geel van de IJslandse papaver. Jouw favorieten en zaailingen van de planten die ooit in jouw tuin stonden.

Ik moet nodig in mijn tuin aan de gang, maar wil de wildernis niet verstoren.

8 mei 2010

Ik ga naar een barbecue bij vrienden. Vlak voor ik vertrek spreek ik je nog even. Je voelt je niet goed, maar zegt dat ik moet gaan. Je zegt dat ik me moet vermaken. Afleiding is goed, voor ons allemaal. Jij gaat slapen. Slapen is ook afleiding. Ik zeg dat ik van je hou. Jij zegt het ook. Misschien stuur je pa ook nog wel even naar de barbecue. Hij kan ook wel wat afleiding gebruiken. Pa komt niet.

Soms helpt geen enkele afleiding. Ik ben onrustig en blijf niet lang. Thuis ruim ik een beetje op en denk ik aan vorige week. Jullie grote negendertig jaar getrouwd feest. Een feest omdat iedereen wist dat jullie de 40 jaar samen niet zouden halen. Jij en pa nog het meest.

Ik wil je bellen, maar wil je niet wakker maken. Rust is ook goed. Zoveel mogelijk rust en de hoop dat we je nog iets langer bij ons mogen houden. Maar de onrust blijft en komt naar buiten als de telefoon gaat. Pa. Het gaat niet goed. Je bent zojuist opgehaald door de ambulance. Hij rijdt erachteraan. Ik ga met hem mee.

9 mei 2010

Het zuurstofkapje op jouw gezicht helpt jou ademen, de minder bedekkende slangetjes heb je geweigerd. Je slaapt. Of, het lijkt of je slaapt. We weten niet of je nog mee krijgt wat er om je heen gebeurt. Daar gebeurt niet veel, maar we zijn er allemaal. Pa, jullie kinderen, kleinkinderen, overige aanhang, jouw broer. We praten zacht, halen herinneringen op, soms lachen we. Meestal zijn we stil en vallen er tranen. Pa masseert jouw voeten, dat vind je altijd fijn.

We wachten op het onvermijdelijke moment dat je het leven loslaat en als dat moment komt is het nog te vroeg en valt de wereld stil.

Vroeg in de ochtend staan we buiten. Het schemert nog en we gaan naar huis. Jij komt later achter ons aan zodat we in jouw eigen, vertrouwde omgeving afscheid van je kunnen nemen. Een afscheid waarvan we allemaal wisten dat het eraan kwam, maar waar we geen van allen aan toe zijn. Thuis tooit de paardenkastanje zich vol in zijn lichtgroene blad en bloesemen de sierlijk witte ‘kaarsen’. Aan zijn voeten de weelde van blauw vergeet-mij-niet en gele IJslandse papaver. Jouw favorieten.

Mijn broer zegt; ‘Het is vandaag moederdag.’

De tranen blijven vallen want jij bent er niet meer.

9 mei 2023

Ik mis je. Altijd en vandaag even ietsje meer

* En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn *

* M. Vasalis ~ uit het gedicht Sotto Voce