Een zachte tik en dan niets meer. Was dat de kamerdeur? Ik houd mijn adem in en luister. Niets. Zelfs geen geluiden van buiten. Die gordijnen moeten wel heel dik zijn. Voor ik ze dichttrok kon ik nog vaagjes het verkeer horen, maar nu? Ja, mijn hartslag. Zwaar bonzend en bij die tik heel even iets sneller. Hoe lang sta ik hier eigenlijk al? Waar heb ik mijn telefoon gelaten? Ergens bij het bed. Daar las ik zijn berichtje dat hij NU naar boven kwam. Het teken dat ik volgens afspraak klaar moest gaan staan. Benen iets gespreid, blinddoek om, handen op mijn rug. Hoeveel tijd heeft zo’n lift nu helemaal nodig? Toch even spieken? Lees verder