Anton staat middenin de donkere woonkamer. Zijn hart bonkt wild en hij durft zich niet te verroeren. Met zijn ogen dicht luistert hij naar de geluiden bij zijn voordeur. Ze loopt heen en weer op de houten veranda rond zijn caravan en aan haar schuifelende voetstappen te horen, draagt ze de platte ballerina’s. Die glimmende zwarte. Ze waren duur en net een maat te groot, maar het waren de laatste en zij wilde ze hebben. Hij kocht ze voor haar. Net als de leggings, de meisjesachtige rokjes met springerige ruches, de flodderige topjes en de sieraden. Ze kan niet goed op de schoenen lopen. Bij iedere stap die ze zet dreigen ze van haar voeten te glijden. Door de ballerina’s lijken haar voeten groter. Het windt hem op. Alles wat haar groter doet lijken, windt hem op.

Anton schrikt als het gebonk op zijn deur weer begint en laat zich op zijn hurken naar de vloer zakken. Ze schreeuwt, roept, gilt. Hij duwt zijn armen tegen de zijkant van zijn hoofd, maar kan niet voorkomen dat haar schelle stem hem bereikt. Traag kruipen de woorden door de brievenbus, over de vloer, via zijn benen omhoog en recht bij hem naar binnen.

Hij vervloekt de reactie van zijn lichaam. Zijn bloed kolkt en zijn lid zwelt. Ieder woord brandt fel. Het zijn afdrukken die nooit meer zullen verdwijnen. Hij wiegt een beetje heen en weer. Fluistert smekend en noemt haar naam.

‘Alsjeblieft Preeti. Laat het me je weer geven. Het is van jou. Alles is van jou.’

Gevangen door haar woorden zakt hij nog verder op de grond. De kamer verdwijnt en haar stem neemt hem mee terug in de tijd naar de dag dat hij haar voor het eerst zag en wist dat de rustige voorspelbaarheid van zijn leven voorbij zou zijn. Hij weet het nog goed. Het was op een vrijdag.

*

Anton is erg op zichzelf en de meeste mensen vinden hem een beetje zonderling. Hij weet het, maar het deert hem niet. Hij weet niet beter. Hij is gelukkig hier. Met zijn caravan, zijn tuin, zijn werk en zijn dieren. Vier kippen, een konijn en een varken. Het is misschien niet luxe, maar de caravan is van hem, de grond eromheen groot en hij heeft een badkamer met ligbad. Meer heeft hij niet nodig. Vrienden heeft hij niet. Vriendinnen ook niet. Er zijn maar weinig vrouwen die zijn aandacht weten te vangen.

Elke dinsdagochtend komen zijn ouders. Ze ruimen op en maken schoon. Wanneer hij thuiskomt uit zijn werk ruikt het naar allesreiniger en is zijn koelkast gevuld met bakjes Tupperware. Elke dag van de week een maaltijd. Op dinsdagavond eet hij nasi met saté. Hij voert zijn dieren, gaat in bad, kijkt een film die hij al honderd keer eerder heeft gezien en daarna naar bed. Op woensdag eet hij soep met brood, werkt een uurtje in de tuin en luistert naar muziek voor hij gaat slapen. Donderdag bestelt hij pizza. De inhoud van het Tupperware bakje geeft hij aan zijn kippen en het varken. Wanneer de bezorger is geweest, sluit hij de gordijnen en kleedt hij zich uit. Onder zijn salontafel staat een koffer met een cijferslot. Hij trekt het ding onder de tafel uit en draait de cijfers in de juiste positie. Er klinkt een metalige klik, de koffer opent en Anton kijkt naar zijn geheime verzameling dvd’s. Glanzende foto’s van donker kijkende dames, hoge hakken, leer. Zonder te kijken kiest hij een dvd. Het maakt hem niet uit. De actrices hebben allemaal een rol in zijn levendige en hete fantasieën. Hij heeft de beelden niet nodig, de geluiden des te meer.

Voor de tv eet hij zijn pizza. Hij propt, kauwt en slikt, proeft amper. Het is vulling. Hij moet toch eten en pizza past bij dit moment. Een snelle aanloop naar het onbevredigende gevoel dat achterblijft. Met zijn rechterhand streelt en kneedt hij zijn lid terwijl hij de beelden op de tv volgt. Een man zit naakt, vastgebonden en geknield, zijn gezicht bedekt door een glanzend masker. Zijn stem hees, smekend, dienend. De stem van de vrouw is hooghartig en vernederend. Anton sluit zijn ogen en luistert. Zijn verlangen komt tot leven terwijl de geluiden uit de speakers bezit van hem nemen.
Harde woorden, steeds harder. Rauwe kreten. Pijn, vernedering, genot, maar vooral overgave aan een sterke vrouw die hem vertelt wat hij met zijn leven moet doen. Zijn hunkering. Zijn allerdiepste, allergrootste wens.

Zijn hand gaat sneller en hij fluistert kreunend met de woorden van de gezichtsloze man mee.

‘Van u Meesteres. Ik ben alleen nog maar van u. Alles is van u.’

Zoals altijd slaapt hij diep, zonder dromen en wordt hij wakker met een leeg, hunkerend lichaam, zijn lid net zo hard als de avond ervoor. Hij ontbijt en negeert de pijn in zijn borst die wordt veroorzaakt door zijn onvervulde verlangen.

Zijn laatste werkdag van de week is vol bezoekjes aan mensen met klachten over hun internet of tv-aansluiting en een niet werkende modem. Hij zit uren op zijn knieën, vervangt kabels, test het netwerk en luistert naar gezanik over dat het al de zoveelste keer is. Hij blijft vriendelijk, maar onderweg naar huis vervloekt hij zijn klanten en probeert zich te herinneren wat er in het Tupperware bakje van vanavond zit. Hij heeft het koud en verlangt naar een bad en keiharde muziek. Hij is dan ook zeer onaangenaam verrast als er op het houten trapje van de veranda een vrouw zit. Voor hij haar kan vragen waarom ze daar zit, springt ze op en een waterval van verwijten valt over hem heen.

‘Hè hè, ben je daar eindelijk. Ik zit al uren op je te wachten. Woont er überhaupt wel iemand hier op deze godverlaten camping. Wat een armoe. Ik heb geen water, mijn verwarming doet het niet en ik heb het steenkoud!’

Anton loopt langs haar en opent zijn deur. Hij pijnigt zijn hersenen. Kent hij haar? Hoe dan? En wanneer heeft hij haar ontmoet?

Ze duwt hem aan de kant, blijft even staan en trekt haar trui over haar hoofd. Anton verschiet van kleur. Verwaand kijkt ze hem aan.

‘Wat is er? Je gaat me toch niet vertellen dat je nog nooit een naakte vrouw hebt gezien? Ik zei toch, ik heb het steenkoud. Ik neem een douche en dan mag je me helpen met mijn probleem, oké?’

Met open mond kijkt hij haar aan. Ze stapt uit haar broek en slipje, trekt haar sokken uit en gooit haar beha achteloos over de leuning van een stoel. Ze is klein en een beetje mollig, met grote borsten en stevige heupen. Haar huid heeft de kleur van pasgewreven ebbenhout en haar rondingen golven bij iedere beweging die ze maakt. Anton stamelt.

‘Ehm … ik wilde eigenlijk zelf in bad, en ik moet nog eten en … wie ben jij eigenlijk?’

Ze draait zich om. Haar scheve glimlach gaat met een duikvlucht in zijn kruis zitten.

‘Ik ben Preeti en ik heb je hulp nodig oké? Volgens mij is mijn waterleiding bevroren.’
Ze trekt de badkamerdeur open.
‘Oh wauw, je hebt een bad.’

Haar waterleiding is inderdaad bevroren en weer ligt Anton op zijn knieën, onder haar caravan, terwijl Preeti om hem heen loopt, verdwijnt en weer terugkomt. Ze stampt op de grond en gaat zo nu en dan door haar hurken om hem te vragen of het een beetje wil lukken.

‘Ik ben zo vrij geweest om die bakjes in de koelkast op te warmen, dan eten we samen. Schiet je al een beetje op? Ik bevries hier zowat.’

Anton mompelt dat hij ook bevriest, dat de grond keihard en koud is, dat er een nieuwe leiding moet komen en isolatiemateriaal en dat hij alleen maar in bad wilde, met keiharde muziek. Preeti lacht.

‘Stel je niet aan. Wees blij, dan mag je me morgen weer helpen.’

Hij kruipt onder de caravan vandaan en wil haar zeggen dat ze maar een loodgieter moet bellen, maar ze is alweer verdwenen, in zijn caravan. Anton zucht en volgt haar. Ze heeft de tafel gedekt, compleet met servetten en wijnglazen en ze schept juist de inhoud van twee bakjes op de borden.
Hij kijkt haar aan.
‘Je hebt het bakje van morgen ook gebruikt?’
Preeti grinnikt. ‘Jij bent ook niet al te snugger hè. Ja natuurlijk. Een bakje is niet genoeg voor ons samen. Zit, en eet. Heb je ook wijn?’
Anton schudt zijn hoofd. ‘Ik drink alleen bier.’
Ze springt weer op. ‘Ik heb wijn en vanaf nu drink jij ook wijn bij het eten. Bier is voor boeren.’
Hij mompelt binnensmonds. ‘Ik ben ook een boer.’
‘Duidelijker praten ja! Ik wil graag horen wat je zegt en jij bent geen boer. Ik hou niet van boeren.’

Haar stem is hard en een beetje schel en het volume kruipt in zijn borst en glijdt stroperig naar beneden in de richting van zijn kruis. Hij wrijft langs zijn voorhoofd en zucht diep. Preeti komt terug met een fles rode wijn, schenkt de glazen vol en ploft weer op haar stoel. Gulzig begint ze te eten.

‘Ik weet het goed gemaakt Anton. Zo heet je toch? Ik woon hier nog maar een paar weken, maar heb al wel gezien dat het hier zo goed als uitgestorven is. Jij en ik zijn op elkaar aangewezen. Hoe is je wijn?’

Hij neemt een te grote slok en verslikt zich. Tussen het hoesten door vertelt hij haar dat de meeste mensen hier in de zomermaanden wonen. Ze slaat hard op tafel.
‘Ik zei net al dat ik graag wil horen wat je zegt. Praat duidelijk!’
Anton slaat zijn ogen neer onder haar donkere blik. Hij kucht nog wat en prikt verward in zijn eten voor hij zijn mond weer open durft te doen.
‘Hoe weet je mijn naam? Ik heb je hier nog nooit gezien en ik ben erg op mezelf. Ik denk dat je beter gewoon een loodgieter kunt bellen en …’
Zijn adem stokt als ze haar hand op die van hem legt.
‘Weet je wel wat dat kost Anton? Ik hou jou al een tijdje in de gaten en jij bent handig. Je mag dan misschien je ouders nog steeds voor je laten zorgen … Wat is dat trouwens, je bent toch een volwassen vent! Jij bent een handige jongen, maar je bent ook lui … met je beestjes en je vieze filmpjes … Ja, ook dat heb ik gezien en gehoord ook … Ze grijnst een beetje mysterieus, ‘Het geeft niet hoor, ik snap het wel, maar vanaf vandaag zijn wij op elkaar aangewezen. Jij zorgt voor mij, ik zorg voor jou. Je hebt je ouders niet meer nodig. Ga je nog eten of hoe zit dat. Je wilde toch in bad? Ik zal het vast vol laten lopen.’

Ze staat op. Anton neemt een paar happen en laat haar woorden op zich inwerken. Hij zorgt voor haar en zij voor hem? Hoe dan? Er zit meer achter haar woorden en hij heeft het gevoel dat het antwoord dichterbij is dan hij denkt. Hij herkent de onderliggende toon. Hij gelooft het alleen nog niet.

Heeft ze hem echt gezien en gehoord? Weet ze wat hij wil? Begrijpt ze dat? Hoe dan?

Haar stem komt uit de badkamer. ‘Schiet je op! Het water is heerlijk warm. Je had het toch koud?’

De haren in zijn nek gaan op een prettig manier overeind staan. Hij gaat in bad. En zij? Wat gaat zij doen? Blijft zij erbij?

Onhandig staat hij op. Ze zit op de rand van het bad. Haar rechterhand draait cirkels in het stijgende water en ze kijkt hem aan.
‘Kleed je maar uit. Jij hebt mij geholpen, nu help ik jou. Wij zorgen voor elkaar.’

Zachtjes praat ze door en zijn gedachten verdwijnen. Hij hoort haar stem en kijkt naar haar bewegende lippen. Bijna automatisch kleedt hij zich uit. Hij stapt in bad en laat zich in het warme water zakken. Preeti wast hem. Haar sterke vingers masseren zijn hoofdhuid terwijl ze de shampoo door zijn haar verdeelt en het weer uitspoelt. Ze wast zijn schouders, zijn rug, zijn borst en zijn benen en de hele tijd blijft ze hem aankijken. Anton’s hart bonst en hij haalt diep adem als ze onder water eindelijk haar vingers rond zijn stijve lul legt. Langzaam begint ze hem af te trekken.

‘Jij en ik Anton. Niemand anders. Wij zorgen voor elkaar. Jij geeft en ik zal je belonen. Jij krijgt mijn aandacht en mijn tijd en hoe meer je geeft, hoe meer je krijgt. Wij zorgen voor elkaar. Jij geeft mij alles.’

Zijn ademhaling gaat sneller, zijn bloed verzamelt zich rond dat ene punt en hij knikt. Preeti masseert hem steviger.

‘Zeg het Anton. Ik wil het horen.’

Hij kreunt hees en schokt met zijn heupen.

‘Alles. Ik geef je alles. Het is van jou. Alles is van jou.’

Hij laat los en gromt diep vanuit zijn keel. Zijn lul pulseert in de stevige greep van haar hand en het komt. Wittige wolkjes zaad in het warme water. Ze blijft kneden en gaat met haar duim langs zijn gevoelige eikel. Hij smeekt haar te stoppen. Ze gaat door. Het water om hem heen koelt af, de hitte in zijn lichaam blijft. Hij wil dat ze stopt. Hij wil dat ze doorgaat. Hij wil dat dit moment voor altijd duurt. Zijn lid zwelt weer en zijn tweede lozing drijft langzaam weg op het zacht golvende water.

*

Dat is nu bijna een jaar geleden. Hij zorgt voor haar, zij zorgt voor hem. Zijn diepste verlangen werd werkelijkheid. Het verlangen wat hij nog niet kende, werd ook werkelijkheid. Haar harde stem vertelt hem wat hij moet doen en wanneer hij dat doet. Zijn leven ligt in haar handen, alles wat hij is en wat hij bezit is meer van haar dan van hem. Maar nu heeft hij het verknalt. Dat alles is voorgoed voorbij.

Anton huilt, terwijl haar scherpe woorden hem overal weten te raken.

‘Was het het waard! Was ze lekker! Geeft ze je wat ik jou geef! Laat ze je komen zoals ik dat doe. Ben je godverdomme gekomen! Heb ik je daar toestemming voor gegeven!’

Hij schudt zijn hoofd en jammert steeds luider, tot zijn gehuil haar woorden overstemt.

Het was het hem niet waard. Hij was dronken. Het is geen excuus, maar het is zo en dat meisje … ze was jong en gehaaid. Ze wist wat ze moest zeggen en hij dacht dat het voor een keer gewoon alleen maar dat kon zijn. Lust zonder er iets voor te hoeven doen. Neuken zonder dat hij hoeft te smeken. Klaarkomen zonder dat hij het hoeft te vragen, zonder dat het hem iets kost. Leeg genot. Het heeft hem alles gekost.

Zijn tranen drogen op, de pijn blijft en hij luistert. Buiten is het stil.

‘Preeti …?’

Er komt geen antwoord en wanhopig komt hij omhoog uit zijn ineengekrompen houding.

‘Preeti …!’

Het blijft stil en de leegte in zijn borst wordt groter. Hij roept.

‘Nee, Preeti. Kom terug. Je mag het niet opgeven. Je mag mij niet opgeven. Jij en ik … wij zorgen voor elkaar. Je hebt het belooft!’

Op handen en voeten kruipt hij naar de deur en hij draait hem van het slot. Zijn hart maakt een sprong als ze hem hardhandig openduwt. De deur klapt tegen zijn hoofd. Ze loopt langs hem en stapt in het voorbijgaan op zijn hand. Ze draagt de ballerina’s. Die glanzende zwarte. Hij zucht en slaat zijn ogen gelukzalig naar haar op. Ze heeft haar armen over elkaar geslagen en kijkt op hem neer.

‘Je neukte een ander. Zonder mijn toestemming. Je spoot haar vol. Zonder mijn toestemming. Jij wilde dit opgeven, je wilde mij opgeven. En voor wat …!?’

Hij jammert zacht. ‘Het was niets Preeti, het betekende niets. Ik …’

‘Stil! Kleed je uit!’

Gehaast kleedt hij zich uit en naakt staat hij voor haar. Ze duwt hem op de kleine tweezitter.

‘Trek je af en luister. Wat jij hebt gedaan is onvergeeflijk hoor je. Ik weet niet of ik dat te boven kan komen, maar ik ben bereid het te proberen.’

Anton knikt. ‘Ja Preeti, ik wil niets liever.’

‘Hou je mond! Vanaf nu zorg jij voor mij en alleen voor mij. Wat jij wil, al jouw verlangens, jouw wensen, jouw dromen … Onbelangrijk. Jij zorgt voor mij. Ik bepaal wanneer jij eet, slaapt, drinkt, lacht. Alles! Je zeurt niet, je vraagt niets. Jij vervult al mijn behoeften en misschien, heel misschien dat ik ooit ook weer voor jou ga zorgen. Is dat duidelijk!’

Zijn hand beweegt over zijn lid, het geluid is droog en een beetje raspend. Hij knikt en zucht diep. ‘Alles Preeti. Alles is voor jou. Ik ben van jou.’

Ze knijpt haar ogen een beetje samen. ‘Ik wil op vakantie, zonder jou, maar jij betaalt. Je regelt alles. De reis, het hotel, waar ik naar toe ga. Je weet waar ik van hou en wat ik nodig heb. Jij zorgt dat al mijn wensen vervult worden.’

Anton kreunt. ‘En ik dan?’

Preeti lacht boosaardig, pakt haar telefoon en houdt deze omhoog voor zijn gezicht. ‘Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik jou veel te veel vrijheid heb gegeven. Ik heb deze voor je bestelt, uiteraard betaal jij hem. Morgen wordt ie bezorgd en dan sluit ik je op. Ik bepaal wanneer ik je weer vrijlaat en dat hangt helemaal van jou af. Ondertussen zorg jij voor mij.’

Anton kijkt naar een foto van een man met een metalen huls om zijn penis. Zijn ogen worden groot en zijn lul wordt nog harder. Preeti wijst naar zijn groeiende lid.

‘Dat zal vanaf morgen zeer pijnlijk worden. Ik neem de sleutel mee. Sterker nog, ik draag de sleutel om mijn hals, tussen mijn borsten en misschien laat ik me wel neuken door een knappe vreemdeling. Misschien laat ik me wel van achteren nemen en tikt de sleutel van jouw gevangenis bij iedere stoot tegen mijn naakte, verhitte huid. Misschien vertel ik wel over jou als men naar de sleutel vraagt …’

Anton schudt verbijsterd zijn hoofd. ‘Dat doe je niet. Jij zou je nooit door een andere laten neuken.’
Preeti zakt door haar hurken en legt haar handen hoog op zijn dijen ‘Jij neukte toch ook een ander? Waarom ik dan niet? Maar ik beloof je, als ik het doe, dan laat ik het je weten. Ik zal je erover vertellen. En nu doorgaan! Maak jezelf nog harder, maar oh wee als je klaarkomt.’

Hij kijkt haar aan en ziet de beelden nog voor ze werkelijkheid zijn geworden. Andere handen op haar lichaam, in haar lichaam, haar gezicht vertrokken van genot. Zijn lul wordt pijnlijk hard en ze grijnst.

‘Ik wist wel dat je dat een geil idee vond. Morgen, als je kooi er is, gaan we winkelen. Ik wil naar een warm land en ik heb jurkjes nodig.’

Anton knikt en hijgt. ‘Mag ik komen Preeti.’
Ze lacht hard. ‘Je begrijpt het nog niet helemaal Anton. Jij hebt je lol gehad. Je kwam klaar zonder mijn toestemming, in een andere vrouw. Voorlopig haal jij jouw genot alleen nog maar uit dat van mij.’

Ze staat op. ‘Ik zal je laten weten wanneer je mag stoppen. Geniet er nog maar even van. Dit wordt voorlopig de laatste keer dat jij je lul aan kunt raken.’
Hij kreunt. ‘Je blijft niet hier?’
‘Natuurlijk niet. Ik walg van je. Ik zal een spannende dvd voor je aanzetten, het is immers donderdag, toch?’

Haar lach is een beetje kakelend. Anton volgt haar bewegingen. Het scherm van zijn tv floept aan en geluiden die hij een jaar geleden nog kon dromen vullen de ruimte. De beelden komen hem vreemd en gemaakt over. Hij weet nu hoe het is. Hoe het echt kan zijn. Zijn hand beweegt ritmisch langs de huid van zijn lul en hij kijkt haar smekend aan.

‘Ik doe alles Preeti. Alles wat nodig is om het goed te maken.’

Ze legt haar wijsvinger tegen zijn kloppende eikel en duwt haar nagel een klein stukje in het gaatje. Hij haalt sissend adem en bijt op zijn vuist om zijn bloed tot bedaren te brengen. Preeti knikt.

‘Ik verwacht ook niets anders Anton.’

Met die woorden trekt ze de deur achter zich dicht. Anton sluit zijn ogen en luistert naar haar wegstervende voetstappen. De geluiden uit zijn speakers verdwijnen. Hij hoort alleen nog maar haar stem, ziet alleen nog maar haar ogen en haar kleine voeten in de veel te grote ballerina’s.


#JanuariKinksFetishes2021 dag 10 Schoenen en laarzen