Jacob zit op de harde stoel in de schemerige kamer en probeert zijn aandacht bij het gesprek tussen de twee mannen te houden. Zijn vader en Mezak Coredo. Het gesprek gaat over een geschikte kist, muziek en de ceremonie. Het is voor het eerst dat zijn vader hem meeneemt op een huisbezoek. Jacob is vast van plan het gegeven vertrouwen niet te beschamen. Toch dwalen zijn gedachten en zijn blik weg naar het jonge meisje en de statige vrouw die ook in de kamer aanwezig zijn. De vrouw zit in een brede armstoel. Haar snelle vingers repareren de manchetten van een donkerblauw overhemd. Zo nu en dan gaan haar ogen naar het meisje dat aan het kleine bureau zit. Ze doet of ze verdiept is in het boek dat voor haar neus ligt, maar Jacob ziet aan haar houding dat haar aandacht bij de twee mannen is. Zijn vader en die van haar. Heel soms kijkt ze steels zijn kant op en ze schrikt als ze zijn starende blik vangt. Hij kan er niets aan doen. Hij kan zijn ogen niet van haar af houden.
Ze draagt stijve, uniformachtige kleding, heeft grote ogen en twee strakke vlechten in haar haren. Een jong meisje, hij schat haar een jaar of veertien misschien vijftien. Te jong voor zijn aandachtige blik. Ook daarom probeert hij naar het enige gesprek in de kamer te luisteren. Toch kijkt hij elke keer weer haar kant op. Hij wil haar vragen welk boek ze leest, hoe ze heet en waarom ze zich zo stil houdt. Haar hele houding vertelt hem dat ze gewend is zich zo onzichtbaar mogelijk te maken. Hij snapt dat wel. De sfeer in het huis is donker, zwaar en onheilspellend.
Als zijn vader opstaat en de hand van de man schudt, volgt Jacob zijn voorbeeld. Er glijdt een waas van een glimlach over het gezicht van de andere man als zijn vader hem eindelijk voorstelt.
‘Mijn zoon, Jacob. Hij zal ooit het bedrijf overnemen, samen met jongste zoon. Is er nog iets wat we voor u kunnen doen mijnheer Coredo?’
De man schudt zijn hoofd en knikt naar de statige vrouw in de armstoel.
‘Het is goed zo, ik zie u vrijdag. U kunt de gasten uitlaten mevrouw Tan.’
Jacob kijkt weer naar het meisje aan het bureau en weerstaat de neiging zijn hand uit te steken en haar met zich mee te nemen. Ze ziet er kwetsbaar uit en in zijn borst ontvlamt een hete begeerte haar te beschermen voor de onheilspellende sfeer van het huis en voor haar te zorgen. Hij knikt naar haar en haar ogen schieten weer naar haar boek.
De man kijkt van Jacob naar het meisje en noemt op barse toon haar naam. Ze schrikt.
‘Donna! Stel je voor en ga dan naar je kamer.’
Ze staat op, pakt haar boek en geeft Jacob en zijn vader schuchter een hand. ‘Aangenaam Mijnheer, Donna…’
Jacob kijkt haar na als ze via de brede trap naar boven gaat. Haar vlechten tikken stijf tegen haar rug.
‘Mijn dochter, ze is twaalf.’
Jacob schrikt van dit gegeven, kijkt de man aan en ziet dat de donkere ogen hem peinzend opnemen. Hij knikt nerveus. ‘Een lastige leeftijd denk ik. Vreselijk dat ze zo jong haar moeder moet missen.’
‘Donna heeft al heel lang geen moeder meer. Ik zie u vrijdag. Mevrouw Tan …’
De vrouw houdt de voordeur voor de mannen open, begeleidt ze door de tuin naar de poort in de hoge muur rond het huis. Ze knikt stuurs als ze ook deze deur voor hen openhoudt. ‘Tot ziens heren.’
Even houdt haar blik die van Jacob vast en beschaamd slaat hij zijn ogen neer. Het is of ze dwars door hem heen kijkt en weet van de gedachten die door zijn hoofd gingen toen hij naar Donna keek.
Gespannen wacht hij af of zijn vader het ook opgemerkt heeft. Die wacht tot de voetstappen aan de andere kant van de muur wegsterven. Hij kijkt Jacob aan.
‘Mezak Coredo is uit zijn schoenen gegroeid.’
Jacob weet dat het geen compliment is.
Bij het uitvaartcentrum wacht hij met zijn vader en broer tot de vrouw van Mezak Coredo wordt gebracht en hij ondersteunt hen bij het wassen van het koude, stijve lichaam. Samen trekken ze haar de kleding aan die Mezak snel in een plastic tas heeft gepropt.
‘Waar kent u de familie van vader?’
Zijn vader zucht. ‘Zijn vader en mijn vader waren bevriend, we komen uit hetzelfde dorp.’
‘U mag hem niet?’
‘Ik ken hem niet goed, ik weet alleen dat Mezak Coredo veel van de leefregels en traditionele gebruiken aan zijn laars lapt. Hij heeft zich lang geleden al afgekeerd van onze gemeenschap.’
‘En toch helpt u hem?’
‘Natuurlijk, hij is één van ons. Zijn acties veranderen daar niets aan, maar het leven heeft hem geen geluk gebracht.’
‘Hoezo?’
Zijn vader schudt zijn hoofd. ‘Hij trouwde de verkeerde vrouw, een pela. Je weet wat gezegd wordt over huwelijksverbindingen tussen pela’s.’
Jacob knikt. Het pela-schap is een belangrijk onderdeel van de Molukse identiteit en staat voor een verbintenis tussen één of meerdere dorpen. Het is te vergelijken met een zeer sterke familieband en bewoners van dorpen die een Pela-verbintenis zijn aangegaan, mogen niet met elkaar in het huwelijk treden. Het staat gelijk aan incest. Wanneer deze regel overtreden wordt, zal het huwelijk veel tegenslag kennen.
‘Maar wij zijn geen Pela’s van de familie?’
‘Nee, maar hij heeft onze hulp nodig, al zal hij ons niet dankbaar zijn. Ga naar huis Jacob, en zorg dat je vrijdag op tijd bent. Het zal een lange dag worden.’
‘En zijn dochter, Donna?’
Heel even ziet hij een boze flits in de ogen van zijn vader en weer slaat hij zijn ogen neer. Zijn interesse in het meisje is niet onopgemerkt gebleven.
‘Donna is jong, een kind nog Jacob, haal je dus niets in je hoofd!’
Jacob mompelt zacht dat hij zich helemaal niets in zijn hoofd haalt, maar zijn gezicht wordt warm als hij weer aan het meisje denkt. Zijn vader heeft gelijk. Ze is nog een kind, te jong voor zijn aandacht en gedachten. Toch blijven haar grote ogen hem achtervolgen als hij door de donkere straten naar huis fietst.
~
Hij hangt op en voelt de spanning in zijn lichaam toenemen. Na een snelle blik op de klok, stapt hij onder de douche en met zijn ogen dicht laat hij het warme water over zijn lichaam stromen. Het is niet de eerste keer dat hij dit doet, maar het is wel de eerste keer dat hij het op deze manier doet.
Hij controleert het geld in zijn portemonnee, telt uit wat hij nodig heeft, plus een beetje extra.
De vrouw die hem te woord stond, gaf geen blijk van enige vorm van verrassing of walging. Hij vermoedt dat ze vreemdere verzoeken heeft gehad en gewend is geen vragen te stellen. De klant is zoals altijd koning, de vorm van dienstverlening maakt niet uit.
Twee keer staat hij met de telefoon in zijn handen om het af te blazen. Misschien is het beter om aan sommige verlangens niet toe te geven. Hij belt niet en vertelt zichzelf voor de zoveelste keer dat hij er niemand kwaad mee doet, dat dit de juiste manier is om aan zijn begeerte toe te geven. De enige manier.
Als de bel gaat maakt zijn hart een gejaagde sprong. Hij haalt diep adem, loopt de trap af en opent de deur. Zijn angst dat de vrouw aan de telefoon hem niet goed begrepen heeft is ongegrond en voor een kort moment gelooft hij zijn ogen niet. Zijn gedetailleerde beschrijving is goed over gekomen. Zo goed dat hij heel even denkt dat Donna zelf voor zijn deur staat. De vrouw draagt een strakke, witte blouse en een kort, geruit plooienrokje. De witte sokken zijn opgetrokken tot aan haar knieën en haar voeten zijn in glanzende instappers gestoken. Haar haren zitten strak naar achteren in twee stijve vlechten. Ze ziet er jong uit. Te jong. Heel even doet Jacob zijn ogen dicht en ze schraapt haar keel. ‘Ga je me nog binnen laten?’
Hij verontschuldigt zich en stapt opzij om haar door te laten. ‘De woonkamer is boven, wil je iets drinken?’
‘Water graag, de slaapkamer is ook boven?’
Jacob knikt, laat water in een glas stromen en volgt haar naar boven. In de woonkamer blijft ze staan. Hij gebaart naar de salontafel. ‘Het geld.’
Ze lacht. ‘Nog niet, we hebben geen haast. Je hebt me de hele avond.’
Heupwiegend komt ze naar hem toe lopen en ze wil de knoopjes van zijn overhemd losmaken. Jacob houdt haar tegen. ‘Nee … ze hebben je verteld wat de bedoeling is?’
Ze knikt een beetje verlegen. ‘Ik ben niet goed in rollenspellen.’
‘Dat hoeft ook niet, zolang je mij volgt … dat is alles wat ik vraag.’
Weer knikt ze, en ze kijkt hem afwachtend aan. Hij neemt haar in zich op, verbeeldt zich dat hij haar heeft meegenomen en heeft gered van het donkere huis en haar barse vader.
‘Ga zitten en ontspan je. Je bent hier veilig.’
Ze geeft geen antwoord en laat zich langzaam op de kleine bank zakken, met grote ogen kijkt ze naar hem op als hij haar handen pakt en er voorzichtig een zoen op drukt.
‘Je hoeft je geen zorgen meer te maken Donna. Ik zal voor je zorgen. Zolang ik leef zal ik voor je zorgen.’
Hij geeft haar het glas water, kijkt toe hoe ze kleine slokjes neemt. Haar mondhoeken krullen een beetje omhoog en ze onderdrukt een giechel.
‘Dus ik heet Donna.’
‘Natuurlijk, hoe zou je anders moeten heten?’
‘Hoe oud ben ik?’
Hij kijkt haar aan. ‘Doet dat er iets toe?’
Ze haalt haar schouders op. ‘Nee, dat denk ik niet.’
Jacob pakt het glas van haar aan en gaat naast haar op de bank zitten. Hij legt zijn hand op haar schouder en maakt masserende bewegingen. Ze zucht en hij glimlacht.
‘Juist, ontspan je. Hier hoef je niet onzichtbaar te zijn. Mag ik je vlechten losmaken?’
Hij haalt zijn vingers door haar lange haren, streelt haar nek, haar schouders en maakt de bovenste knoopjes van haar blouse los. Hij zucht als hij de spierwitte beha ziet. Ze beweegt haar handen langs zijn schouders en hij schudt zijn hoofd.
‘Niet doen Donna, laat mij …’
Zacht duwt hij haar achterover en zijn handen glijden onder haar blouse over haar platte buik. Ze zucht als zijn vingertoppen de stof van haar beha aanraken en hij lacht.
‘Vind je dat prettig?’
Ze knikt en doet haar ogen dicht. Hij knoopt haar blouse verder open en kijkt lang naar haar zachte huid. Haar ademhaling gaat rustig op en neer en voorzichtig zoent hij haar buik, langzaam en teder.
‘Je bent mooi Donna.’
Ze ligt ontspannen op zijn bank en staat toe dat hij haar langzaam uitkleedt. Eerst de blouse, dan het rokje. Voorzichtig gaan zijn handen over de binnenkant van haar benen, zijn vingers langs de stof van het witte broekje.
‘Je bent heel mooi. Laat niemand je ooit vertellen dat het niet zo is.’
Zijn mond trekt een vochtig spoor over haar huid, haar bovenbenen, haar buik en eindigt bij haar mond. Hij zoent haar hartstochtelijk en duwt haar lippen met zijn tong uiteen. Ze hijgt en kijkt hem een beetje wazig aan. Langzaam schuift hij de bandjes van de beha van haar schouders en voorzichtig trekt hij het maagdelijke broekje over haar heupen.
Met zijn ogen een beetje toegeknepen kijkt hij naar haar. Ze beantwoordt zijn blik. Haar ademhaling gaat snel en haar mond staat een beetje open. Hij kreunt zacht en schuift haar benen uit elkaar, hurkt tussen haar knieën.
Behoedzaam streelt hij de zachte haartjes op haar venusheuvel en hij glimlacht als haar heupen omhoog schokken. Smekend kijkt ze hem aan.
‘Toe, kleed je ook uit. Ik wil je voelen.’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Nog niet lieve Donna, je moet niet te snel willen. Je hebt tijd genoeg om alles te ontdekken.’
Hij aait traag over haar lipjes, duwt ze een beetje uit elkaar en laat langzaam een vinger bij haar naar binnen glijden. Ze kreunt hijgend en hij beweegt zijn vinger in en uit, kijkt naar haar gezicht.
‘Vind je dat lekker Donna?’
Ze hijgt van ja en hij laat zijn vingers sneller bewegen, blaast zijn warme adem ertegenaan. Ze is zo mooi, zo puur en hij wil die puurheid bewaren. Hij wil zien hoe ze zich voor hem ontvouwt en haar vertrouwen in hem schenkt, alleen in hem.
‘Mag ik je daar likken Donna.’
‘Ja, alsjeblieft. Lik me daar, lik me.’
Haar handen schieten naar haar mond als zijn tong over haar weke vlees glijdt. Hij proeft haar warme, zilte vocht en voelt zijn vingers in haar bewegen. In en uit, langs haar lipjes, over haar klitje en weer naar binnen. Hij legt zijn vrije hand op haar buik en voelt haar hortende ademhaling naarmate zijn tong sneller langs haar zachte kutje glijdt. Ze kermt en kreunt, stompt met haar vuist in de kussens van de bank en komt met een langgerekte kreet klaar over zijn tong. Hij blijft haar likken tot hij de schokjes van haar onderlichaam af voelt nemen en staat op. Glimlachend kijkt hij op haar neer. Haar grote ogen zijn wazig en warm en met een klein kreuntje gaat ze rechtop zitten.
‘Dat was verrassend.’
Ze reikt naar de band van zijn broek, maar hij doet een stap achteruit en geeft haar haar kleren.
‘Niet doen Donna, kleed je weer aan. Voor vanavond is het genoeg.’
Ze lacht. ‘Dus ik ben nog steeds Donna?’ Even schieten haar ogen naar de klok. ‘Je hebt me geboekt tot elf uur. Het is te vroeg.’
‘Het is precies goed, kleed je aan en ga naar huis.’
Jacob kijkt naar haar als ze het witte behaatje weer aantrekt en in het slipje stapt. Hij helpt haar met de knoopjes van haar blouse en geeft haar een zoen op haar voorhoofd.
‘Mag je afspraken maken buiten het bureau om?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Eigenlijk niet, maar …’ Met een sierlijke buiging reikt ze naar het geld op de lage tafel en ze telt de biljetten. Verbaasd kijkt ze hem aan. ‘Dit is veel te veel.’
‘Misschien is het precies genoeg om mij je privenummer te geven.’
Met een lachje pakt ze een pen van de tafel en in de palm van zijn hand noteert ze een 06- nummer. Ze giechelt en drukt er een kus op.
‘Voor dat bedrag ben ik jouw Donna en mag je me altijd bellen.’
Jacob loopt met haar mee naar beneden en houdt de deur voor haar open. Ze gaat op haar tenen staan en geeft hem een warme zoen ten afscheid, even houdt hij haar tegen zich aan.
‘Vrijdagavond Donna. Kom vrijdagavond weer naar me toe.’
Ze kijkt hem ondeugend aan. ‘Alleen als jij dan ook uit de kleren gaat. Vrijdagavond, en dan is het jouw beurt.’
Hij kijkt haar na als ze met een klein huppeltje wegloopt en doet de deur dicht. Zijn lichaam bonst warm en de begeerte is maar deels geblust, maar hij is tevreden. Hij zal haar langzaam kennis laten maken met het genot dat hij haar geven kan, en het genot dat zij hem kan geven. Hij zal haar beschermen en voor haar zorgen.
Donna zal veilig bij hem zijn.
Geef een reactie