verandering van spijs

Jennifer opent de jaloezieën in de woonkamer en kijkt naar het zonlicht dat door de kamer danst. Ze zet het raam op een kier en loopt naar de keuken waar ze de oven aanzet. Uit de plastic tas haalt ze een bevroren appeltaart. Ze snuift een beetje sarcastisch. Het is één van de eerste dingen die haar werd geleerd toen ze bij het makelaarsbureau kwam stage lopen.
Zorg dat je sfeer creëert, een huiselijke ambiance. Het maakt dat mensen sneller geneigd zijn tot het kopen van een huis of appartement. Het is waar het bedrijf zijn naam aan te danken heeft. ‘Thuiskomen.’
Alsof de geur van verse appeltaart een huis thuis maakt. Het is misschien cliché, maar thuis is waar je hart ligt. Of het er nu naar kaneel en appel ruikt of naar rottend fruit.

Jennifer heeft verschillende huizen gekend die haar thuis werden. Tijdelijk of voor langer. Eerst het huis waar ze is geboren, waar het altijd naar te sterke koffie en verschraald bier rook. De muffe geur van zweet in de slaapkamer van haar ouders. Het warme, zachte lichaam van haar moeder. Haar stem en haar lach. Haar vader die haar zo hoog boven zijn hoofd kon tillen, dat ze bijna het plafond raakte. Het waren nooit de geuren, altijd de mensen.
Toen haar ouders verongelukten, kwam Jennifer terecht in een opvang, een weeshuis als je het zo noemen wilt, omdat haar familie niet te vinden was. Daar rook het naar ammoniak en Dettol. Ook daar was ze thuis. Ze vond er vrienden voor het leven en er was begeleiding die probeerden haar ouders te vervangen, wat tot op zekere hoogte lukte. Ze was daar gelukkig. De zekerheid van elke dag een warme maaltijd, een warm bed en mensen die er voor haar waren, maakte dat ze het haar thuis kon noemen en zonder boosheid op het verlies van haar ouders terug kon kijken. Ze heeft er twee jaar gewoond, toen vonden ze eindelijk haar oma. Een voluptueuze, excentrieke vrouw die haar thuis in de hele wereld vond, reizend van het ene naar het andere land en heel lang niet op de hoogte van de dood van haar enige dochter en schoonzoon. Ze kwam meteen terug naar Nederland, kocht een huis in het geboortedorp van Jennifer en nam haar kleindochter onder haar vleugels. Haar oma werd haar thuis, is nog steeds haar thuis.

Ze loopt door de kamers, schikt wat kussens op de bank en verschuift de vaas bloemen op de lage salontafel. Een lege, zielloze kamer omdat de mensen die er wonen, liever ergens anders zijn. Misschien dat ze hier ooit hun hart en liefde hebben neergelegd, maar dat is lang geleden en de invloed niet meer voelbaar. Het is simpelweg een huis. Koud en sfeerloos. De geur van verse appeltaart verandert daar helemaal niets aan.

Jennifer kijkt op haar horloge en legt folders op de tafel in de hal bij de voordeur. Het gastenboek slaat ze open. Ze is allang geen stagiaire meer en haar bonus is elk jaar het hoogst van allemaal. Het schenkt haar geen bijzonder genoegen. Ze verkoopt huizen. Kale casco’s zonder ziel en warmte, aan mensen zonder ziel en warmte. Wie zoekt er tegenwoordig nog een thuis. Afvaldispenser in de keuken en inloopkasten in de slaapkamers, zijn voor veel mensen een stuk belangrijker. Het is maar een huis, met de geur van verse appeltaart. Dat wel.

Wanneer ze thuiskomt, staat haar oma in de keuken. Ze heeft een kleurige sjaal in haar haren en haar grijze krullen staan alle kanten op. Op blote voeten staat ze bij het fornuis in een pan te roeren. Jennifer geeft haar een zoen en snuift de geuren op. Aardappelsoep en bosbessentaart. Zoals elke avond. Haar oma lacht.
‘Ga zitten kindje, het eten is bijna klaar.’
Zoals elke avond vraagt Jennifer haar wanneer ze eens iets anders gaat maken. Zoals elke avond kijkt haar oma haar gekwetst aan. ‘Vind je mijn eten niet lekker? Iedereen is gek op mijn soep en mijn taart.’
Jennifer knikt geruststellend en wacht tot ze een kom soep voor haar neus heeft staan, de bosbessentaart op een schoteltje ernaast. ‘Het is altijd lekker oma, maar ik wil ook wel eens wat anders.’
Zoals altijd belooft haar oma morgen iets anders te maken. Zoals altijd zal haar oma morgen weer in aardappelsoep roeren en zal de geur van bosbessentaart Jennifer tegemoet komen zodra haar oma de oven opent. Haar oma vergeet haar belofte. Soms vergeet ze zelfs wie Jennifer is en noemt ze haar ‘Mevrouw’ terwijl ze enthousiast over haar dochter, schoonzoon en kleinkind vertelt.
‘Ik zie haar niet vaak, maar het is zo’n dotje. Precies haar moeder op die leeftijd.’
Jennifer laat haar in de waan. Ze ziet haar oma liever dwaas en gelukkig dan net zo dwaas, maar ongelukkig.

De volgende dag herhaalt Jennifer haar werkritueel. Ze schakelt de oven in op de laagste temperatuur en zet de appeltaart erin. De folders van de firma legt ze klaar en ze zorgt dat het licht precies op de juiste manier door de ramen valt in een poging warmte en sfeer te creëren. Op de grijze bank met nog grijzere kussens wacht ze op de komst van de eerste kijkers en ze bereidt zich voor op fantasieloze plannen over het wegbreken van muren en dichtbestraten van de tuin.

Ze wacht tot het einde van de middag. Staat het hoogzwangere stel dat met een ongeïnteresseerde blik door de kamers wandelt, te woord en luistert geduldig naar de ideeën van een opgeblazen zakenman. Ze glimlacht en knikt, gewend het altijd met de klant eens te zijn, maar denkt ondertussen dat sommige mensen beter in een betonnen kubus kunnen gaan wonen. Tegen drie uur is ze het wachten zat en stopt ze de folders van de firma terug in haar tas. Als het op deze manier doorgaat dan wordt dit de eerste keer dit jaar dat ze niet binnen een maand een huis weet te verkopen.
Op het moment dat ze de oven uit wil zetten om de appeltaart eruit te halen, galmt de voordeurbel luid door de kamers van het huis.
Op de smalle treden voor het huis staat een lange, donkere man en hij kijkt haar vragend aan.
‘Heb je nog een gaatje, of is het al verkocht?’
Ze laat hem binnen. Hij kijkt enthousiast rond in de ruime hal. ‘Ruim en licht, precies wat ik zoek. Zijn er veel gegadigden?’
‘We hebben nog geen bod gehad.’
Hij knikt. ‘Heel goed, ik geef je straks mijn kaartje. Wat ruikt het hier lekker? Verkooptruc? Werkt het? Nee, natuurlijk niet, anders had je wel een bod gehad.’
Ze geeft hem geen antwoord, maar gaat hem voor naar de woonkamer terwijl ze hem vertelt over de voordelen van het huis, de lichtval en de professioneel aangelegde tuin. Hij kijkt haar geamuseerd aan en knikt zo nu en dan terwijl hij kasten opentrekt. In de keuken wil ze hem de aanwezige apparatuur laten zien maar hij wuift met zijn hand. ‘Ja, ja. Ik denk dat ik het wel weet. Gaan we eten, ik verrek van de honger.’
Ze kijkt hem niet begrijpend aan en hij lacht. ‘De appeltaart, het water loopt me in de mond sinds ik binnen ben en nu lust ik wel een stuk.’

Jennifer kijkt hem aan alsof hij haar voor de gek houdt. Dan haalt ze haar schouders op. De klant is altijd koning. Ook één van de eerste lessen. Ze schakelt de oven uit en met een vochtige theedoek haalt ze de taart eruit. Ze vloekt zacht als ze haar vingers brandt aan het metalen rooster en de warme taart valt uiteen op de openstaande ovendeur. Terwijl ze een verontschuldiging mompelt, wil ze haar hand onder de koude kraan steken, maar de man houdt haar tegen. Hij pakt haar hand en stopt haar vingers in zijn mond terwijl hij haar met een broeierige blik aankijkt. Er schieten kleine schokjes door haar onderbuik als hij zacht op haar vingers begint te zuigen en ze slaat haar ogen neer. Nerveus trekt ze haar hand weg. De man kijkt teleurgesteld van haar hand naar de rommelige appeltaart. ‘Dat is nou jammer, maar wacht…’
Hij trekt kastjes open tot hij vindt wat hij zoekt en voorzichtig schuift hij de taart van de ovendeur op een bord. Hij snuift de geur diep op en kijkt haar met een zucht aan. ‘Niets is zo lekker als de geur van verse appeltaart, het is zo heerlijk…’
Ze valt hem in de rede. ‘… huiselijk?’
Hij lacht hard. ‘ Niet wat ik wilde zeggen, maar als jij dat vindt.’
Jennifer schudt haar hoofd en wil hem net vertellen wat ze vindt van huiselijkheid en hoe dit volgens haar gecreëerd wordt, als hij verder gaat. ‘Ik vind het een geile geur, het zoete van de kaneel en het deeg, het zure van de appels. De warmte als de taart net uit de oven komt en bijna smelt op je tong. Heerlijk met een dikke klodder ongezoete slagroom weet je. En dan niet te vergeten, wat je allemaal met zo’n appeltaart kunt doen…’
Hij kijkt haar aan en schudt zijn hoofd ‘Je kent die film niet…? American Pie? Niet dat het klopt hoor. Een warme appeltaart is in niets te vergelijken met de zompige hitte van een nat kutje, maar geil word ik er wel van. Ook een hapje?’
Verbluft staart ze hem aan en ze opent haar mond om nee te zeggen als hij een grote hap taart tussen haar lippen duwt. Hij lacht. ‘Voel je? Daar is helemaal niets huiselijks aan.’
Zijn gezicht is dicht bij dat van haar en ze kijkt in zijn donkere ogen. De geur van kaneel en appel prikkelt in haar neus en de smaken vloeien ineen op haar tong. De klieren achterin haar kaak reageren op de sensaties en plotseling loopt het water haar in de mond. Ze slikt moeizaam en hij knikt goedkeurend. Met zijn hand schept hij nog een stuk taart uit de vorm. ‘Zie je wel. Jij voelt het ook.’
Hij duwt het deeg tegen haar lippen en ze opent haar mond, eet de taart uit zijn hand. Met een zwoele blik in zijn ogen streelt hij haar onderlip terwijl zijn andere hand plotseling de weg onder haar rok heeft gevonden. Als ze in een reflex van hem weg wil bewegen duwt hij zijn vingers in haar mond en haast automatisch begint ze te zuigen, zoals hij eerder op haar eigen vingers deed. Hij fluistert zacht in haar oor ‘Warme, geile appeltaart. Om mijn vingers bij af te likken.’
Ze kreunt als zijn vingers onder haar rok omhoog kruipen en hij mompelt als hij zachte rukjes aan haar panty geeft. ‘Jullie vrouwen ook met je panty’s. Wanneer leren jullie eens dat kousen net zo prettig en veel effectiever zijn.’
Hij haalt zijn vingers uit haar mond en trekt haar tegen zich aan, de bolling van zijn kruis duwt tegen haar onderbuik en ze likt het zoet van haar lippen. Hij lacht zacht terwijl zijn vingers steviger aan de stof tegen haar dijen trekken. Als ze het nylon hoort scheuren trekt hij harder en ze voelt hoe haar kruis en en een groot deel van haar dijen worden ontbloot. Hij draait haar om en duwt haar tegen het aanrecht, begraaft zijn vingers weer in de taart en stopt ze in haar mond. ‘Zuig maar meisje. Zuig hard en stevig. Ruik de zoete, geile geur, proef de zachte appel, voel mijn vingers bij je zompige, hete kutje.’
Onwillekeurig duwt ze haar billen naar achteren en kantelt ze haar bekken, zodat hij er nog beter bij kan. Ze hapt de kleverige zoetheid van zijn vingers en laat haar tong rondjes draaien om de kootjes. Diep ademt ze door haar neus als zijn vingers onder haar slipje glippen en in haar kutje glijden. Ze kreunt als hij korte druk uitoefent op een plekje diep in haar buik en weer los laat. Het is een vreemde spanning die komt en gaat en ze slaakt een rauwe kreet als hij haar daar stevig blijft masseren en ze het vocht heet langs de binnenkant van haar dijen voelt lopen. Hij snuift met zijn gezicht in haar nek. ‘Ruik hoe geil jouw geur is, jouw warme vocht. Zoet en zuur tegelijk, als de appeltaart in je mond.’
Ze komt zijn bewegingen tegemoet, moedigt hem aan verder te duwen en te drukken op dat genotvolle plekje en voelt een tweede warme golf naar buiten komen. Zijn vingers verdwijnen uit haar mond en stropen haar rok verder omhoog terwijl hij haar binnenste in vuur en vlam zet. Een derde golf maakt dat ze bijna door haar knieën zakt en hij vangt haar op, sjort haar omhoog en bijt zacht in haar nek. Terwijl zijn bewegingen tegen haar billen haar vertellen dat hij zijn broek opent, hijgt hij in haar oor. ‘Wil je me voelen lekkere meid. Wil je voelen hoe nat je kut nu is en hoe makkelijk ik bij je naar binnen zal glijden?’
Hij wacht niet op haar antwoord, maar stoot met een diepe grom in één keer bij haar naar binnen. Iedere keer dat hij terugtrekt komt ze hem tegemoet door haar billen naar achteren te duwen zodat hij dieper kan. Haar ademhaling stoot naar buiten op het ritme van zijn bewegingen en ze zoekt steun bij zijn heupen. Hij haalt haar handen los, duwt haar gezicht naar het aanrecht, in de restanten van de appeltaart. ‘Ruik, en eet. Laat de geur en smaak je doordringen zodat het voor altijd en onlosmakelijk met wilde, geile seks verbonden zal zijn. Duw je tong erin en proef zodat je de smaak nooit meer zult vergeten.’
Ze likt de zachte stukjes appel uit de vorm terwijl hij ritmisch in en uit haar blijft stoten. Hij grijpt zich vast aan haar heupen zodat hij haar over zijn lul kan trekken en haar hoofd zacht op het aanrecht bonkt. Ze voelt het niet. Ze voelt alleen zijn harde pik nog meer in haar groeien en ruikt de zoete kaneel, de zure appel, het kruimelige deeg. Ze eet alsof haar mond met haar kut verbonden is. Hapt als hij in haar komt, slikt als hij uit haar glijdt. In, uit. In, uit. Hap, slik. Hap, slik.
In haar buik kookt het en ze voelt de spanning langzaam toenemen. Haar spieren trekken, komen weer los. Ze kreunt in het deeg, hijgt als hij sneller gaat en smeekt met volle mond dat hij niet moet stoppen.

‘Ik kom, mijn God ik kom. Ja ik kom… Nu…’

Het stroomt heet door haar onderlichaam en komt schokkende samen in de spieren rond zijn lul. Ritmisch zuigend trekt haar kutje hem dieper naar binnen en met een laatste, diepe stoot voelt ze hoe zijn hitte zich met die van haar vermengt.
Zacht kreunend duwt hij haar steviger tegen het aanrecht en ze hijgt een beetje piepend in de laatste resten van de appeltaart. In haar kutje blijft zijn lul zachtjes schokken en hij haalt diep adem als hij zich langzaam uit haar terugtrekt. Meteen loopt het kleverige vocht warm langs de binnenkant van haar benen. Hij duwt zijn hand tussen haar benen, een vinger bij haar naar binnen en smeert het vocht over haar benen en billen. ‘Geile, zoete geur. Als warme appeltaart.’
Nog een keer haalt hij zijn vingers door het geil dat langzaam uit haar loopt en hij duwt zijn natte vingers onder haar neus en in haar mond. ‘Ruik, en proef.’
Ze beweegt zich niet als hij zijn broek weer dicht doet en haar rok over haar billen trekt. Ze kijkt hem niet aan als hij een kartonnen kaartje naast haar gezicht legt en zacht lacht. ‘Dat is nog eens thuiskomen. Beschouw de koop maar als geklonken, mijn bod volgt. Tot snel lekkere meid.’
Jennifer wacht tot ze deur dicht hoort vallen en komt dan overeind. Ze laat haar hand tussen haar benen glijden en snuift de geur diep op. Dan likt ze langzaam haar vingers af. Het is de slagroom op de taart.

Terug op de zaak hoort ze dat er een bod op het huis is gedaan en dat het hoog genoeg is om meteen te accepteren. Ze glimlacht als ze de felicitaties van haar collega’s in ontvangst neemt en checkt haar mail. Het eerste mailtje is kort. Een voorstel om het koopcontract te tekenen, morgenavond om acht uur, zelfde plek, zonder panty. Eronder een naam die ze niet kent en met een lachje kijkt ze op het kartonnen kaartje in de zak van haar jasje.

Gregor Agenant
Advocaat

Met snelle vingers tikt ze een berichtje terug. Ze vertelt hem dat ze er zal zijn en dat ze appeltaart mee zal brengen. Haar lichaam begint alweer te bonzen bij de gedachten. Ze sluit haar computer af en wenst haar collega’s een prettig weekend.

Haar oma staat, zoals elke avond in de keuken, en Jennifer geeft haar een zoen op de zachte huid van haar gezicht. De vrouw glimlacht. ‘Dag kindje, hoe was je dag? Heb je trek?’
Jennifer heeft geen trek, maar ze knikt toch en gaat aan tafel zitten. Haar oma draait zich naar haar om. ‘Ik heb het gedaan. Ik heb gedaan wat je zei.’
Met een wijds gebaar trekt ze de over open en Jennifer wordt omringd door de zoete geur van kaneel en het zure aroma van appel. Een hete schok schiet via haar buik naar haar kruis en ze staat verhit op. Verontschuldigend kreunt ze dat ze naar het toilet moet. Haar oma knikt. ‘Doe maar rustig aan kindje. De soep is nog niet klaar.’

Op het toilet begraaft Jennifer haar vingers diep in haar drasse, nog kleverige hitte en ze laat ze dansen in het ritme van de woorden van de donkere man. Bijna meteen beginnen haar spieren ritmisch te trekken en voor de tweede keer die dag spoelt het orgasme schokkend door haar heen. in de zak van haar jasje trilt haar telefoon. Ze ademt diep in en terwijl ze wacht tot de schokken wegtrekken leest ze het korte mailtje van de advocaat.

‘Verandering van spijs doet eten. Breng bosbessentaart mee.’

Ik schreef dit verhaal voor Erotica Fest #6 Thema geur van NBRplaza. Nieuwsgierig? Klik dan hieronder