Verontschuldigend kijkt Raymond zijn klant aan en hij haalt zijn telefoon uit de binnenzak van zijn jasje. ‘Het spijt me, ik zal hem meteen uitzetten.’
Zijn hart slaat een slag over als hij ziet dat het Celeste is. Haar nummer staat al sinds het gesprek dat hij met haar had in zijn contactenlijst en gisteren gaf hij haar dat van hem.
‘Voor als er iets is, dan hoef je Duncan niet lastig te vallen …’
Hij weet niet goed waarom hij dat zei, of … Nou ja, hij weet het wel en het is vreselijk fout, dat weet hij ook, maar Celeste is van hem. Het kan hem niet schelen dat hij alleen maar van een afstandje naar haar kan gluren en daarbij de wildste fantasieën in zijn hoofd haalt, ze is van hem. Hij heeft haar aangenomen en ze geeft hem een zeer prettig gevoel. Lees verder
Tag: vervolgverhaal
Mara stribbelt tegen. Mireille sist dat ze stil moet zijn en duwt het meisje voor zich uit, de trap af naar de kelder. Ze hoort de stemmen van Maria en Julien. Maria vloekt.
‘Schiet op idioot! Die teef is ergens in het huis en ze heeft een pistool. Jouw pistool!’
Julien mompelt zacht. ‘Maak je niet druk. Ze wandelt op het randje van de afgrond en heeft niemand, alleen ons. Die doet echt geen gekke …’
De woorden stokken in zijn keel als Mireille het pistool tegen zijn hoofd zet. Haar hart bonkt verontwaardigd in haar keel en ze sist.
‘Wees daar maar niet zo zeker van, Julien. Kijk eens wie ik heb gevonden …’ Lees verder
Dewi laat het geroezemoes langs zich heen gaan en staart naar buiten. De uren dat ze hier moet zitten, tussen deze kleuters. Mensen die horen tot haar leeftijdscategorie en maken dat zijzelf automatisch onder die categorie wordt geschaard. Leeftijdsgenoten waar ze zich voor schaamt en waar ze zoveel mogelijk afstand van probeert te houden.
Stil neemt ze voor de zoveelste keer haar aantekeningen door. Alles wat de docent op het bord heeft geschreven. Belangrijke wetenswaardigheden uit de geschiedenis. Een geschiedenis die altijd zoveel rijker en interessanter lijkt dan het heden.
Ze kijkt naar Menno, de docent. Niet meester, of meester Menno. Nee, gewoon Menno. Lees verder
Janaila kijkt naar het gezicht van haar vader en ze glimlacht. Er zijn geen woorden nodig. Ze weet dat Minggus is goedgekeurd.
Haar moeder knikt haar toe met stralende ogen en schenkt koffie in de kleine kopjes. Janaila wacht tot er vier volle kopjes staan en staat dan op om een klein schepje suiker in het kopje van Minggus te doen. Met twee handen biedt ze het hem aan.
Zonder het gesprek met haar vader te onderbreken, pakt hij het van haar aan. Met haar eigen koffie gaat ze weer naast hem zitten. Aan zijn rechterkant, zoals hij het prettig vindt.
Terwijl ze haar moeder vertelt over de kinderen in haar klas luistert ze zijdelings naar de zware stemmen van de mannen. De onrust van haar ouders lijkt verdwenen nu ze Minggus hebben ontmoet en Janaila is er blij om. De vele telefoontjes van de afgelopen twee weken en haar geruststellende woorden waren niet voldoende om hun bezorgdheid weg te nemen. Ze kan het ze niet helemaal kwalijk nemen. Lees verder
Populair
pittig proza
Wat zeggen anderen …