Het licht van de opkomende zon doet pijn aan haar ogen en scherpe steentjes snijden in haar voetzolen. De dorst brandt in haar keel. Ze valt, staat weer op en rent verder naar de rand van het bos. Ze durft niet om te kijken naar de uitgestrekte vlakte achter haar. Daar lijkt niets anders te zijn dan de paarsrode gloed van bloeiende heideplanten, maar Melanie weet beter. Ze moet naar de schaduw en de beschutting van het bos.
Een woest brullende stem komt achter haar aan en jaagt haar nog meer op. Hijgend en huilend negeert ze de steken in haar zij. Als ze eindelijk de rand van het bos bereikt, springt ze in het groen. Scherpe stekels snijden in de huid van haar benen en haar haren blijven vastzitten in laaghangende takken. Het rennen wordt lopen, het lopen wordt strompelen. Op handen en knieën klautert ze een heuvel op. De stem komt dichterbij. Het geluid lijkt haar in te halen en ze hoort haar naam. Ze snikt en duwt zich met al haar kracht omhoog. Een grote stap, nog eentje. Ze valt naar beneden. Haar angst blijft geluidloos steken in haar keel. Lees verder
Tag: kort verhaal (Pagina 1 van 5)
Door de kanten blinddoek kan ik het zachte licht nog net zien dansen. Jouw schim beweegt onzichtbaar om me heen. Ik lig op mijn rug op jouw salontafel. Je duwt mijn knieën uiteen en omwikkelt me met zachte banen en stevige knopen. Het touw maakt afdrukken in mijn huid. De muziek verbergt waar je bent. De lucht huivert, een zachte bries glijdt langs mijn verhitte huid en tussen mijn gespreide benen. Ah, dáár ben je. Alles leg je van me bloot. Ook mijn herinneringen aan alle eerdere en overweldigende ervaringen die je me gaf. Lees verder
Ik werp nog een laatste blik op de spiegel, knijp even in mijn wangen om ze nog rozer te maken en stel me op boven aan de smalle, houten trap, buiten het zicht van de gasten. Mijn moeder komt handenwringend achter me aan, achter haar de vrouwen die ik mijn hele leven al tante noem, maar morgen ook mijn collega’s zullen zijn. Lees verder
Ergens vannacht heb ik mijn dekens van me af gegooid en nu word ik wakker omdat ik het koud heb. Nog slaperig trek ik de dekens weer over me heen. De rozige warmte kruipt in mijn lichaam. Op de tast laat ik mijn hand naar de plek naast me glijden. Die is nog warm, maar leeg. Ik wrijf in mijn ogen. Een zwartgrijze waas blijft achter op mijn vingers. Lees verder
Als ik wat aarzelend de glazen deur open doe en naar binnen stap, komt de geur van ontsmettingsmiddel me tegemoet. In mijn hand heb ik de enveloppe die ik vanmorgen naast mijn bed vond. De kaart erin is simpel, zonder overdreven versieringen en draagt jouw krullerige handschrift:
‘Ga vandaag naar dit adres en noem je naam. Ik heb een afspraak voor je gemaakt. Alles is geregeld.’
Ik noem mijn naam. Er volgt wat beleefd gewauwel, ongemakkelijk gelach en een lauw bakje koffie in een kartonnen bekertje. Een man met brede schouders en armen vol tatoeages wijst naar een kamertje achterin de zaak. Lees verder
We vonden elkaar rond de ruisende rokken van juffrouw Geertje, onze kleuterjuf. Sindsdien zijn we onafscheidelijk, al bijna twintig jaar. Naar school gaan doen we allang niet meer. Rond mijn twaalfde vond mijn vader het welletjes. Hij had een paar sterke handen nodig op de boerderij. Ook Joep en Gijs werden aan het werk gezet. Joep op de kwekerij en Gijs op het melkveebedrijf van zijn pa en moe. We werken hard. Nog steeds. Maar we maken ook hard plezier en anders dan onze ouders hebben we nog nooit een leuke avond voorbij laten gaan. Dan maar in het gezelschap van een kater uit de veren. Lees verder
Langzaam wennen mijn ogen aan het donker. Aan mijn linkerzijde zie ik de contouren van een vrouw met lang haar … Lees verder
Haar witte crocs piepen op het lichte linoleum. Ze loopt snel en beantwoordt glimlachend de begroeting van een patiënt die sinds gisteren op zaal ligt. Mevrouw zussemezo. Ze weet haar naam niet en de status hangt aan het bed. Het geeft niet. Haar dienst zit erop en over tien minuten kan ze eindelijk naar huis.
Haar uniform plakt aan haar rug en als de deur van de kleedruimte achter haar dichtvalt, snuffelt ze aan haar oksels. Walgend trekt ze haar neus op. Ze ruikt, en niet zo’n beetje ook. Lees verder
Populair
pittig proza
Wat zeggen anderen …