yukionnaverhaalZe kijkt omhoog naar de lucht. De avond is helder en de gevulde maan schijnt spookachtig over de verwilderde tuin van de oude kerk. ‘Kijk… sneeuw!’
Hij lacht en steekt zijn armen uit, met de palmen naar boven. Zijn woorden blijven steken in zijn keel als hij de koude vlokjes voelt. Een rilling loopt over zijn rug. Er is in de verste verte geen wolk te bekennen. Hij kijkt haar aan.
‘Bizar. Een heldere nacht, volle maan en sneeuw, ik vraag me af wat dat betekent.’
Haar lachje is veelbelovend en onheilspellend tegelijk en ze pakt zijn hand.
‘Kom, de anderen wachten…’ Lees verder