Soms voelt ze zich ‘dom’ omdat ze nog zo weinig weet. Het is heel tegenstrijdig dat ze zich tegelijk ook heel ‘rijk’ voelt omdat er nog zoveel te leren val en ze zichzelf en haar beleving van lust steeds beter leert kennen.
Aangenaam.
Het is prettig haar te ontmoeten. Lees verder
Hij blinddoekt me en brengt me hier. Ik weet niet waar hier is en krijg geen antwoord als ik het vraag. Hij kleedt me uit en inspecteert mijn lichaam. Hij is tevreden. Ik kan zijn trotse glimlach horen en kreun zacht als zijn vingers mijn al vochtige opening verkennen. Hij doet het dagelijks, wanneer hij daar zin in heeft, maar altijd voelt het alsof het de eerste keer is.
Voorzichtig duwt hij me tegen de koude muur en maakt mijn polsen vast. Ik hoor metaal, ik denk kettingen. Ik fluister.
‘Waar zijn we?’
Hij legt zijn vinger op mijn lippen en zegt dat ik stil moet zijn. Zijn handen glijden over mijn lichaam, hij mompelt goedkeurend. Langzaam zakt hij door zijn knieën, hij omarmt mijn heupen en duwt zijn vingers diep in het vlees van mijn billen. Mijn heupen schokken naar voren als zijn tong me verder open likt en nog vochtiger maakt. Hij lacht zacht en komt weer omhoog. Lees verder
Minggus houdt haar vast, dicht tegen zich aan en hij voelt haar siddering als ze diep zucht. Hij tilt haar gezicht op en neemt bezit van haar mond. Ze klampt zich aan hem vast en een snik ontsnapt uit haar keel. Hij kijkt haar aan. ‘Pijn?’
Janaila schudt haar hoofd. Haar lichaam is heet en gloeit, maar ze voelt geen pijn. Alleen maar de allesoverheersende vervulling van zijn aanwezigheid. Hij zoent haar nog een keer en staat op. Ze wil ook omhoog komen, maar Minggus schudt zijn hoofd en pakt de linnen tas die hij bij haar kleren op de grond had gelegd. Janaila volgt zijn bewegingen en slaat haar armen om haar naakte lichaam. Ze kijkt hem vragend aan als hij voor haar komt staan en een brede, zilveren ketting aan haar laat zien. Aan het eind van de ketting zit een leren riem. Hij knikt. ‘Kus de ketting Saya.’ Lees verder
Janaila kijkt naar het gezicht van haar vader en ze glimlacht. Er zijn geen woorden nodig. Ze weet dat Minggus is goedgekeurd.
Haar moeder knikt haar toe met stralende ogen en schenkt koffie in de kleine kopjes. Janaila wacht tot er vier volle kopjes staan en staat dan op om een klein schepje suiker in het kopje van Minggus te doen. Met twee handen biedt ze het hem aan.
Zonder het gesprek met haar vader te onderbreken, pakt hij het van haar aan. Met haar eigen koffie gaat ze weer naast hem zitten. Aan zijn rechterkant, zoals hij het prettig vindt.
Terwijl ze haar moeder vertelt over de kinderen in haar klas luistert ze zijdelings naar de zware stemmen van de mannen. De onrust van haar ouders lijkt verdwenen nu ze Minggus hebben ontmoet en Janaila is er blij om. De vele telefoontjes van de afgelopen twee weken en haar geruststellende woorden waren niet voldoende om hun bezorgdheid weg te nemen. Ze kan het ze niet helemaal kwalijk nemen. Lees verder
© 2024 Vlammende verzinsels
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Wat zeggen anderen …