Met dikke krassen van haar pen zet Juliëtte een streep door de naam op haar lijst. Nog vier te gaan, maar eigenlijk heeft ze er al genoeg van. Het is hopeloos. Na vijf gesprekken moet ze toegeven dat Javier misschien gelijk had. Ze vindt nooit iemand, niet met de eisen die ze stelt. toch weigert ze haar eisen aan te passen, zoals hij voorstelde.
Ze snauwt als een bescheiden klopje op de deur van haar werkkamer haar uit haar gedachten haalt. De deur gaat open en Othman komt binnen. ‘Frau d’Holbach, uw volgende sollicitant is er.’
Juliëtte zucht. ‘Laat haar binnen.’ Lees verder
Tag: antagonist
Mezak komt uit zijn werkkamer en luistert even naar de stilte in het huis. Hij fronst zijn wenkbrauwen.
‘Lisi?’
De snelle voetstappen die normaal volgen als hij haar naam noemt, blijven uit. Hij doet de deur achter zich dicht en loopt naar de voorkamer. Zijn vrouw ligt met een donkere doek op haar ogen op de bank.
‘Josina, waar is Lisi?’
Josina zucht en haalt de doek van haar ogen. ‘Ik heb haar naar het park gestuurd. Gabrio moest zijn energie kwijt en Donna slaapt eindelijk. Ik wil niet dat hij haar wakker maakt.’
Mezak knikt en kijkt op de grote, staande klok. ‘Hoe laat is het eten klaar?’ Lees verder
Minggus houdt haar vast, dicht tegen zich aan en hij voelt haar siddering als ze diep zucht. Hij tilt haar gezicht op en neemt bezit van haar mond. Ze klampt zich aan hem vast en een snik ontsnapt uit haar keel. Hij kijkt haar aan. ‘Pijn?’
Janaila schudt haar hoofd. Haar lichaam is heet en gloeit, maar ze voelt geen pijn. Alleen maar de allesoverheersende vervulling van zijn aanwezigheid. Hij zoent haar nog een keer en staat op. Ze wil ook omhoog komen, maar Minggus schudt zijn hoofd en pakt de linnen tas die hij bij haar kleren op de grond had gelegd. Janaila volgt zijn bewegingen en slaat haar armen om haar naakte lichaam. Ze kijkt hem vragend aan als hij voor haar komt staan en een brede, zilveren ketting aan haar laat zien. Aan het eind van de ketting zit een leren riem. Hij knikt. ‘Kus de ketting Saya.’ Lees verder
Dewi laat het geroezemoes langs zich heen gaan en staart naar buiten. De uren dat ze hier moet zitten, tussen deze kleuters. Mensen die horen tot haar leeftijdscategorie en maken dat zijzelf automatisch onder die categorie wordt geschaard. Leeftijdsgenoten waar ze zich voor schaamt en waar ze zoveel mogelijk afstand van probeert te houden.
Stil neemt ze voor de zoveelste keer haar aantekeningen door. Alles wat de docent op het bord heeft geschreven. Belangrijke wetenswaardigheden uit de geschiedenis. Een geschiedenis die altijd zoveel rijker en interessanter lijkt dan het heden.
Ze kijkt naar Menno, de docent. Niet meester, of meester Menno. Nee, gewoon Menno. Lees verder
Janaila kijkt naar het gezicht van haar vader en ze glimlacht. Er zijn geen woorden nodig. Ze weet dat Minggus is goedgekeurd.
Haar moeder knikt haar toe met stralende ogen en schenkt koffie in de kleine kopjes. Janaila wacht tot er vier volle kopjes staan en staat dan op om een klein schepje suiker in het kopje van Minggus te doen. Met twee handen biedt ze het hem aan.
Zonder het gesprek met haar vader te onderbreken, pakt hij het van haar aan. Met haar eigen koffie gaat ze weer naast hem zitten. Aan zijn rechterkant, zoals hij het prettig vindt.
Terwijl ze haar moeder vertelt over de kinderen in haar klas luistert ze zijdelings naar de zware stemmen van de mannen. De onrust van haar ouders lijkt verdwenen nu ze Minggus hebben ontmoet en Janaila is er blij om. De vele telefoontjes van de afgelopen twee weken en haar geruststellende woorden waren niet voldoende om hun bezorgdheid weg te nemen. Ze kan het ze niet helemaal kwalijk nemen. Lees verder
Kreunend duwt Louisa haar billen verder naar achteren en haar gezicht in het roze kussen. Ze bijt op haar lip als Seth met iedere stoot dieper in haar kut lijkt te verdwijnen en ze voelt zijn vingers stevig in de huid van haar billen. Het bed schudt mee op de bewegingen die hij in haar maakt en ze hijgt. ‘Ja zo, harder, dieper. Sneller.’
Haar stem schiet omhoog als hij gehoor geeft aan haar gesmeek en ze ziet de oren van haar twee katten plat naar achteren gaan. Haar woorden komen in het ritme van zijn snelle stoten en ze schrikt even als hij één van de roze kussens pakt en haar gezicht stevig in het matras duwt. Haar vingers graaien naar zijn pols en ze probeert hem nog dieper in zich te trekken. Haar kut gloeit en maakt een zuigend geluid als hij uit haar komt en weer in haar verdwijnt. Ze jammert gesmoord in het matras als hij haar een harde tik op haar billen geeft.
‘Kont omhoog!’
Ze trekt haar knieën verder onder zich, doet wat hij zegt en gilt als hij zonder waarschuwing uit haar kut glijdt en zijn dikke eikel tegen haar kontgaatje zet. Haar spieren werken even protesterend tegen, voor hij met een hapering naar binnen floept. Zijn handen duwen het kussen steviger tegen haar hoofd. Hij gromt. ‘Vinger jezelf.’
Haar handen zoeken, raken even zijn benen voor ze haar kutje vindt en hij trekt terug, glijdt verder bij haar naar binnen. Bij iedere stoot gaat hij dieper en ze voelt zijn lul in haar bewegen als ze haar vingers in haar natte spleet laat glijden. Ze wil omhoog komen, maar hij duwt haar terug in het matras en smoort haar gekerm. Met radeloze kreten spoort ze hem aan nog sneller te gaan en aan zijn raspende ademhaling hoort ze dat hij dichtbij een hoogtepunt zit. Zijn nagels verdwijnen scherp in haar vlees en het geluid komt diep uit zijn keel. Wanhopig beweegt ze haar vingers en zoekt ze haar clitje. ‘Nog niet… nog even.’
Met een dierlijke brul komt hij klaar en valt met schokbewegingen van zijn heupen over haar heen. Louisa jammert. ‘Te snel, ik was er bijna… te snel.’
Hij glijdt uit haar kontje, blijft even op zijn knieen achter haar zitten en legt het condoom met een lachje tussen haar billen. Onder haar armen door kijkt ze naar hem en ze ziet zijn grijns als hij zijn kleren bij elkaar zoekt. Teleurgesteld komt ze overeind. ‘Je kunt ook blijven, je hoeft niet weg.’ Lees verder
Jacob zit op de harde stoel in de schemerige kamer en probeert zijn aandacht bij het gesprek tussen de twee mannen te houden. Zijn vader en Mezak Coredo. Het gesprek gaat over een geschikte kist, muziek en de ceremonie. Het is voor het eerst dat zijn vader hem meeneemt op een huisbezoek. Jacob is vast van plan het gegeven vertrouwen niet te beschamen. Toch dwalen zijn gedachten en zijn blik weg naar het jonge meisje en de statige vrouw die ook in de kamer aanwezig zijn. De vrouw zit in een brede armstoel. Haar snelle vingers repareren de manchetten van een donkerblauw overhemd. Zo nu en dan gaan haar ogen naar het meisje dat aan het kleine bureau zit. Ze doet of ze verdiept is in het boek dat voor haar neus ligt, maar Jacob ziet aan haar houding dat haar aandacht bij de twee mannen is. Zijn vader en die van haar. Heel soms kijkt ze steels zijn kant op en ze schrikt als ze zijn starende blik vangt. Hij kan er niets aan doen. Hij kan zijn ogen niet van haar af houden. Lees verder
Janaila loopt langs de tafeltjes van haar klas, soms buigt ze zich even naar een kind toe. Ze kijkt mee, geeft aanwijzingen en helpt ze verder voor ze doorloopt naar het volgende tafeltje. Ze kijkt op de klok, luistert naar de stilte en het gekras van de potloden op het papier. Vriendelijk knikt ze naar de directeur die langs het lokaal komt lopen met een donkere man aan zijn zijde. Voor het raam van haar klas blijven ze staan en als ze de man aankijkt ervaart ze een vreemde sensatie in haar buik. Ze voelt dat haar gezicht warm wordt en gaat verschrikt aan haar bureau zitten, staat weer op als na een een kort klopje de deur van het lokaal open gaat
‘Het spijt me dat ik stoor Janaila, dit is de heer Manuputty, hij komt even naar het raamwerk kijken. Schikt het?’ De concentratie van de kinderen is verdwenen en ze bewegen onrustig heen en weer, kijken naar de twee mannen die door het lokaal lopen. Janaila knikt.
‘Prima, we gaan wel even naar buiten. Ze zitten lang genoeg binnen. Kom kinderen, jassen aan.’
Ze klapt in haar handen en luidruchtig worden de stoelen naar achteren geschoven. Vrolijke stemmen galmen door het lokaal. Nog een keer klapt ze in haar handen.
‘En een beetje stil. De andere groepen zijn nog aan het werk.’
Ze voelt de ogen van de donkere man in haar rug branden als ze met de kinderen het lokaal verlaat. Lees verder
Populair
pittig proza
Wat zeggen anderen …