Stille wateren

Met dikke krassen van haar pen zet Juliëtte een streep door de naam op haar lijst. Nog vier te gaan, maar eigenlijk heeft ze er al genoeg van. Het is hopeloos. Na vijf gesprekken moet ze toegeven dat Javier misschien gelijk had. Ze vindt nooit iemand, niet met de eisen die ze stelt. toch weigert ze haar eisen aan te passen, zoals hij voorstelde.
Ze snauwt als een bescheiden klopje op de deur van haar werkkamer haar uit haar gedachten haalt. De deur gaat open en Othman komt binnen. ‘Frau d’Holbach, uw volgende sollicitant is er.’
Juliëtte zucht. ‘Laat haar binnen.’

Ze kreunt inwendig als het meisje binnenkomt. Deze is weer veel te jong. Lezen de mensen de vacatures tegenwoordig nog wel? Ze weerstaat de neiging haar meteen weer weg te sturen en slaat de kartonnen map op het bureau open. Met een knikje laat ze het kind weten dat ze kan gaan zitten.
‘Malike, zo heet je toch?’
Het meisje knikt en legt haar handen in haar schoot. Juliëtte leest vluchtig de informatie die Othman in de map heeft gestopt. Het kind is vijfentwintig en plotseling nieuwsgierig kijkt ze haar aan.
‘Je ziet er jong uit. Jonger dan je leeftijd.’
‘Is dat een probleem?’
Juliëtte lacht. ‘Het is een compliment.’
Malike lacht niet. ‘Dank u.’

Juliëtte slaat de map dicht en kijkt Malike aan. ‘Als ik je aanneem, word je mijn persoonlijk assistente. Heb je zoiets eerder gedaan?’
‘Dat staat in mijn brief.’
‘Ik wil het graag van jou horen.’

Malike vertelt mondjesmaat en Juliëtte moet de woorden haast uit haar trekken, maar tot haar verbazing wordt ze door het meisje geprikkeld. Ze is misschien wat nors en kortaf, maar haar stem heeft een aparte vibratie en de glans in haar ogen komt niet overeen met haar antwoorden.

‘Waarom zou ik jou aannemen?’
Malike zet haar voeten naast elkaar en recht haar schouders. ‘Ik ben discreet en efficiënt. Het kost natuurlijk tijd om u te leren kennen, maar als u mij die tijd geeft dan zal ik er alles aan doen om uw werk eenvoudiger te maken.’
‘Ik zoek vooral een assistent die mij privé kan ondersteunen. Dat staat ook duidelijk in de vacature.’
‘Dan zal ik er alles aan doen om dat eenvoudiger te maken.’
‘Ik ben veeleisend.’
‘Dat is prima.’

Peinzend kijkt Juliëtte haar aan. ‘Heb je een vriend, of een vriendin?’
‘Is dat relevant.’
‘Jazeker. Je krijgt een kamer in dit huis en zult hier veel tijd doorbrengen,  ook ’s avonds en ’s nachts. Misschien dat je mij in de toekomst ook zult vergezellen op mijn reizen.’
‘Dat is geen probleem.’
Juliëtte krabbelt iets in de map. ‘Je draagt werkkleding.’
‘Ook geen probleem.’
De pen krast over het papier. ‘Je spreekt mijn gasten aan met twee woorden.’
‘Ja mevrouw.’
‘En je stelt geen vragen.’
‘Nee mevrouw.’
‘Je kunt je vinden in het salaris?’
‘Het salaris is prima mevrouw.’

Het salaris is meer dan prima. Alle voorgaande sollicitanten wilden weten waarom het zo hoog was. Zodra Juliëtte ze dat vertelde, was het gesprek ten einde.

Ze slaat de map weer dicht en kijkt Malike onderzoekend aan. ‘Heb je zelf nog vragen?’
‘Nee mevrouw.’
Juliëtte glimlacht en staat op. ‘Wanneer kun je beginnen?’
‘Vandaag mevrouw.’
‘Heel goed.’ Ze rinkelt met een belletje. ‘Othman zal je naar je kamer brengen. Wat is je maat?’
‘Vierendertig mevrouw.’

Malike staat ook op en pas nu ziet Juliëtte hoe klein ze is. Het draagt bij aan haar jeugdige uitstraling. Klein, fragiel en lieflijk. Als een klein meisje. Een popje.
‘En je cupmaat?’
Malike kijkt naar haar op. ‘Ik draag zelden een beha mevrouw. Ik heb het niet nodig.’

Juliëtte knikt. ‘Othman brengt kleding naar je kamer. Probeer je een beetje te settelen. Morgenavond heb ik een gast en ik wil dat je daarbij bent.’
‘Wat doe ik tot die tijd mevrouw?’
‘Tot die tijd zul je jezelf moeten vermaken. Ik laat het je weten als ik je nodig heb.’

Juliëtte kijkt haar na als ze samen met Othman het kantoor verlaat. Het bevreemdt haar dat Malike weinig tot geen vragen stelt.

Ze rinkelt weer met het koperen belletje om Othman terug te roepen. Hij verschijnt bijna meteen.   ‘Ja, Frau d’Holbach?’
‘Breng het contract naar Malike en blijf bij haar als ze het doorneemt. Als ze me wil spreken, dan breng je haar weer hier.’
Met een knikje verdwijnt hij, om twintig minuten later weer met het ondertekende contract terug te komen. Juliëtte pakt het van hem aan.
‘Ze stelde geen vragen?’
‘Nee, Frau d’Holbach.’
‘En ze heeft alles gelezen?’
‘Twee keer Frau d’Holbach.’

Juliëtte glimlacht tevreden. ‘Breng haar een smartphone en vertel haar onze huisregels. Je kunt gaan.’
‘Eet u alleen vanavond Frau d’Holbach?’
‘Vanavond eet ik alleen.’

Tijdens haar diner ziet ze Malike door de tuin wandelen. Ze beweegt zich licht en gracieus, bijna alsof ze de grond niet raakt en ze draagt het witte avondtenue dat Othman haar heeft gegeven. Een dun, kort japonnetje. Te dun om mee naar buiten te gaan, maar de koelte van de vroege avond lijkt haar niet te deren en de stof valt sierlijk rond haar dunne, haast platte lichaam. Juliëtte zucht. Een heerlijk, klein popje.

Nadat ze nog wat gelezen heeft, neemt ze een bad en in haar donkerblauwe peignoir gaat ze voor de kaptafel zitten. Ze pakt haar telefoon en tikt met snelle vingers een bericht.

‘Ik heb je nodig.’

Er is nog geen minuut verstreken als bijna geruisloos de deur van haar slaapkamer opengaat. Zonder iets te zeggen komt Malike binnen. Haar ogen zijn naar de grond gericht en ze stelt geen enkele vraag als ze achter Juliëtte gaat staan.
Juliëtte geeft haar de haarborstel. ‘Ik wil dat je mijn haren borstelt en ik wil dat je het stevig doet.’

Voor zo’n klein, fragiel meisje, weet ze verdomd veel kracht te zetten en al na een paar slagen begint Juliëtte’s hoofdhuid te gloeien. Ze laat haar hoofd naar achteren vallen en sluit haar ogen. Met ferme halen borstelt Malike haar haren, beginnend bij haar kruin, tot halverwege haar rug. Steeds opnieuw, tot Juliëtte er genoeg van krijgt.
‘Mijn nachtcrème.’
Malike legt de borstel neer, pakt het kleine potje crème en masseert het geurige smeersel langzaam in Juliëtte haar huid. Juliëtte ziet de waas van zachte, lichtblonde haartjes langs haar kaaklijn. Het kind is absoluut geen schoonheid. Daarvoor is ze te mager, en te klein, maar onderhuids lijkt er iets te gloeien. Een verlangen. Iets dat niet kan wachten tot het naar buiten mag komen.

Juliëtte staat op en laat de peignoir van haar schouders glijden. ‘Nu mijn huidolie.’
Het meisje verblikt of verbloost niet nu Juliëtte poedelnaakt voor haar staat en pakt een flesje met goudkleurige substantie. Ze verwarmt de olie in haar handen en verdeelt het over Juliëtte haar schouders. Langzaam zakt ze naar beneden en stevig masseert ze de vloeistof over haar huid, geen plekje laat ze ongemoeid. Ook het gevoelige plekje tussen haar benen niet.
Juliëtte houdt haar tegen. ‘Dat is genoeg, trek je japonnetje uit.’
In een vloeiende, geruisloze beweging trekt Malika de dunne stof over haar hoofd en Juliëtte loopt een langzaam rondje om haar heen.
‘Je bent niet verlegen. Dat vind ik prettig. Dat je haast plat bent, vind ik ook prettig. Je zou zo maar voor een echt jong meisje door kunnen gaan. Sommige van mijn gasten weten dat erg te waarderen. Je bent ook stil. Ik hou van stille meisjes. Ga op het bed liggen.’

Malike gaat op haar rug liggen en Juliëtte duwt haar opgetrokken knieën uit elkaar. Ze kijkt naar het open, roze vlees tussen haar benen en het toefje blond haar daar net boven. Met haar vingers verkent ze voorzichtig de opening en ze ruikt aan haar vingertoppen. Langzaam gaat ze door haar hurken.
‘Je hebt een prettige geur.’
Ze trekt de zachte schaamlippen uit elkaar en duwt haar tong ertussen. Malike geeft geen geluid, maar schokt even met haar heupen. Juliëtte lacht zacht en begint het roze vlees te likken. Eerst snel, dan weer langzaam. Ze gebruikt haar hele tong en Malike’s geur wordt zoeter, de smaak intenser. Het meisje blijft stil. Er ontsnapt geen zucht of kreun aan haar lippen en Juliëtte geeft antwoord aan het verlangen iets van haar te horen door nog steviger haar tong langs het gevoeligste plekje te bewegen. Ze volgt haar ademhaling en let op de kleine signalen van haar lichaam. Een gebalde vuist, trillende benen, een stuiptrekking in haar onderbuik en ze laat haar komen. Geluidloos, met minimale sidderingen en een zwaar aromatisch vocht. Juliëtte kijkt naar het meisje en glimlacht. Malike’s borst gaat snel op en neer en op haar wangen ligt een donker roze blos. Juliëtte staat op en geeft haar het japonnetje.
‘Slaap lekker popje.’
Zonder haar nog aan te kijken gaat ze op het bed liggen. Malike trekt het japonnetje weer aan en verlaat met stille tred de kamer. Zacht valt de deur achter haar dicht. Juliëtte likt langs haar lippen en laat langzaam haar handen tussen haar benen glijden.

*

Haar gast weet geanimeerd en met humor te vertellen over de feesten die hij organiseert. Zijn ogen twinkelen als hij haar zegt dat hij niet kan wachten om de deal te bekrachtigen en haar te introduceren op zijn party’s. Juliëtte weet dat hij verhalen heeft gehoord, maar voelt absoluut niet de behoefte om deze te ontkrachten. Ze is wie ze is. Een warmbloedige, sensuele vrouw, altijd op zoek naar nog meer genot, maar niet om het even met wie. Ze kiest haar mannen zorgvuldig. Mannen met een onblusbaar vuur in hun ogen en haar eigen vuur weten op te rakelen. Haar huidige gast kan dat niet. Hij is niet elegant genoeg en laat haar nagenoeg koud. Ze staat op als hij zijn hand op haar been legt.
‘Het spijt me monsieur. Ik weet dat u verhalen hebt gehoord en die zijn niet gelogen, maar ik mis een belangrijke klik. Ik zal echter zorgen dat u tevreden naar huis gaat.’

Ze pakt het koperen belletje van het dressoir en laat het ijle geluid door de eetkamer dansen. Vrijwel meteen verschijnt Malike in de deuropening. Ze is naakt, op haar naaldhakken na en met haar handen op haar rug, wacht ze op instructies. De ogen van de man worden groot en wat verbaasd kijkt hij van Malike naar Juliëtte. Hij knippert. Juliëtte glimlacht.
‘Hoe wilt u haar monsieur? Of heeft u liever dat ik haar aan u presenteer.’
Hij knikt stom en ze wenkt het meisje. Vederlicht en gracieus komt ze naar haar toe. Juliëtte zet haar aan de kop van de eettafel, met haar rug naar de man en duwt haar voorzichtig voorover. Met haar vingers opent ze het zachte vlees.

‘Prachtig roze monsieur, en zacht en strak. Ze zal u veel genot geven, maar misschien heeft u liever haar sterretje?’

Ze duwt een duim tegen het strakke gaatje en hoort dat Malike haar adem even vasthoudt. Haar gast staat op en laat zijn handen over de blanke huid van de billen glijden. Juliëtte kijkt hem vragend aan.
‘U hoeft niet te twijfelen monsieur, zal ik u helpen?’
Hij schudt zijn hoofd. ‘U weet zeker dat zij het ook wil?’
‘Laat hem zien hoe graag je dit wilt, Malike.’

Het meisje legt haar handen op haar billen en trekt zichzelf nog verder open. De man kreunt, opent zijn broek en zet de top van zijn harde lid tegen het zachte vlees. Op het moment dat hij toestoot, tilt Juliëtte haar lange rok op en klimt ze op de tafel. Schrijlings gaat ze over Malika heen zitten, met haar gezicht naar de man.
‘Zal ik een beetje met mezelf spelen monsieur, vind u dat prettig?’
De man kreunt ingehouden en knikt. Juliette ontbloot haar borsten en rolt haar tepels tussen haar vingers. Malika hijgt zacht op het ritme van de felle stoten in haar vlees. Juliëtte streelt zichzelf. Eerst haar borsten, dan langzaam naar beneden over de gladde stof van haar rok en eronder. Ze is vochtig. De man stoot, met zweetdruppels op zijn voorhoofd en strakgespannen kaken. Juliëtte steunt met haar handen op Malika’s heupen en ziet hoe zijn lul nat en glanzend tevoorschijn komt en weer verdwijnt. Ze zuigt op haar wijsvinger en laat deze dan langzaam tussen de blanke billen van Malika glijden. Voorzichtig duwt ze tegen haar sterretje, de druk steeds een beetje opvoerend tot ze een stukje naar binnen glijdt en weer terug, weer naar binnen. Steeds verder. Steeds dieper.
Malika begint zwaarder te hijgen, de man gromt hees en Juliëtte spoort hem aan.

‘Toe maar monsieur. Laat haar voelen hoe geil u haar vindt. Leeg uzelf en spuit haar vol.’

Zijn gezicht wordt rood en vertoont nog meer zweetdruppels. Bij iedere stoot trekt hij de voorpanden van zijn overhemd omhoog en hij kan zijn ogen niet van zijn eigen, glanzende pik afhouden. Juliëtte beweegt haar vinger in tegengestelde richting. De man gromt nog dieper, zwaarder, trekt zich nog een keer terug en stoot dan met een luide grauw zijn heupen fel tegen Malike’s billen. Hij blaast, trekt spastisch met zijn gezicht en Juliëtte ziet de spanning loskomen. Achter haar kreunt Malike zacht.

‘Oh …’

Als de man een beetje bij zijn positieven is gekomen en zich gefatsoeneerd heeft pakt ze het koperen belletje. Othman verschijnt en hij kijkt zonder verbazing naar de zacht hijgende Malike op de eettafel. ‘Frau d’Holbach?’
Juliëtte knikt. ‘Wil je onze gast naar zijn auto brengen Othman?’
Ze draait zich om naar de man. ‘Erg prettig kennis met u te maken monsieur. Ik kijk uit naar onze samenwerking. Zal ik mijn meisje voor u meebrengen?’
De man knikt en ze glimlacht. ‘Ik vind het niet erg om haar te delen monsieur, graag zelfs. Tot snel.’

Ze wacht tot de deur achter hem dichtvalt en draait zich dan om naar Malike. Het meisje hijgt nog steeds. Juliëtte loopt naar haar toe en duwt haar zachtjes overeind. Ze heeft een vochtige glans in haar ogen en de kleur van haar wangen is bijna purper, zo donker is haar blos. Juliëtte kijkt haar aan en strijkt het ietwat vochtige haar uit haar gezicht.

‘Waarom heb ik jou aangenomen Malike?’

Ze laat haar handen langs de binnenkant van Malike’s dijen glijden, vangt het witte, kleverige vocht dat erlangs loopt en houdt haar vingers tegen haar mond. Het meisje kijkt haar aan en zucht diep.

Haar lippen wijken en ze hapt, likt en zuigt het zilte vocht van Juliëtte’s vinger. Juliëtte knikt tevreden.

Ze kan niet wachten om Javier te vertellen dat hij deze keer ongelijk had

Lees ook het vervolg op dit verhaal ‘Verbonden‘