De straatverlichting weerkaatst in het rimpelige water van de gracht. In de verte klinkt een sirene. Langs de smalle, hoge herenhuizen loopt een man met zijn hond. Het dier snuffelt aan stenen treden naar het bordes en souterrains en tilt zijn achterpoot op bij een smeedijzeren hek. De vreemde stilte wordt doorbroken door het rammelende spatbord van een voorbijsnellende fietser. Het geluid sterft weg. De man loopt door. Holle voetstappen. Trippelende hondenpootjes. Klotsend water.

‘Ik verveel me!’

Van schrik schiet de hond een meter vooruit, zijn baasje met zich mee trekkend. De balorige kreet in de stille avond krijgt bijval van een tweede uitroep. ‘Ik verveel me dood!’

Het hoogste raam in een van de herenhuizen staat open. Een jonge vrouw hangt gevaarlijk ver naar buiten. Haar lange, blonde haren wapperen in de wind. ‘Ik verveel me hartstikke dood! Kut Corona! Klote lockdown! Ik wil de stad in! Dansen. Drinken. Flirten. Neuken!’

De voordeur valt dicht. Snelle, bonzende stappen op houten treden. Eén trap. Twee trappen. Drie.

De jonge vrouw wordt naar binnen getrokken. ‘Jezus Colette, wil je te pletter vallen of zo. Doe normaal!’

Colette laat zich op de bank vallen en draait zich ondersteboven. Haar hakken bonken tegen de muur, haar vingernagels trippelen over de vloer. Ze kijkt naar haar vriendin en gromt. ‘Hoezo, doe normaal. Dit is toch niet normaal. Vind jij dit normaal?’
Haar vriendin, Marike laat zich een beetje buiten adem op de andere bank vallen. ‘Het is niet anders.’
Colette snuift hooghartig. ‘Ja, jij hebt makkelijk praten. Jij hebt zo’n verklaring. Kan ik die niet een keer gebruiken?’
’En waar wil je dan naar toe? De kroegen zijn dicht.’
‘Kutzooi!’ Colette gilt. ‘Ik verveel me!’

Blonde Colette is slank. Smalle taille, smalle heupen, kleine stevige borsten. Elke dag perfecte make-up. Dikke, valse wimpers. Lichtroze gelakte, gemanicuurde nagels. Grote mond. Derde jaars student literatuurwetenschap. Intelligent. Ambitieus. Verwend. Rusteloos. Beste vriendin van Marike. Die is een stuk minder rusteloos. Eigenlijk is ze alleen maar moe. Onder haar onopgemaakte ogen liggen donkere, vermoeide kringen. Het gevolg van een hele rij dubbele diensten en hooguit drie uurtjes slaap in het dienstkamertje met de stapelbedden waar de laatste maanden helemaal niets spannend in gebeurt. Onderweg naar huis leek de snelweg voor haar uit te golven en moest ze parkeren op de vluchtstrook. Heel even deed ze haar ogen dicht. Ze gingen weer open toen er op haar raampje getikt werd en een agent vroeg of alles goed met haar ging. Dat raakte haar zo dat ze alleen maar kon janken. Samen met zijn collega escorteerde hij haar naar huis. Stapvoets en met blauwe zwaailichten reden ze voor haar uit. Een beetje over de top misschien. Er was geen kip op de weg. Toch voelde ze zich bijzonder, een beetje als een celebrity. Dat had ze met Colette willen delen. Nu ontbreekt haar alle lust. Ze zwaait haar benen op de grond. ‘Je moet niet zo zeuren. Kom volgende week anders een paar diensten meedraaien, dan ben je als een kind zo blij met een paar dagen verveling. Ik ga naar bed.’

Colette blijft ondersteboven op de bank liggen en speelt met haar haren. Het zal allemaal best wel, maar het is niet eerlijk. Haar hele leven staat in de wachtkamer. Online lessen. Online contact met familie en vrienden. Even een uurtje naar buiten voor een frisse neus of een boodschap, vaak alleen en op anderhalve meter van anderen. Het is niet anders. Even doorbijten. We moeten het samen doen. Dan is het zo voorbij. Ze zucht diep. ‘Het is niet zo voorbij. Het wordt alleen maar erger. Ik ben het zat!’
Ze zet haar voeten tegen de muur en duwt zichzelf naar een handstand. Wiebelend strekt ze haar tenen naar het plafond. De melodie van klein, klein kleutertje danst door haar hoofd en met veel lawaai valt ze om. Ze wrijft over haar pijnlijke knie en vloekt als ze ziet dat de nagel van haar wijsvinger is gebroken. Mopperend zet ze de tv aan. Wat zal ze nu weer eens gaan kijken.

Marike heeft zich net opgekruld onder haar zachte dekbed en schrikt van het kabaal. Ze moet gaan kijken wat er aan de hand is, maar voor haar hersenen het signaal door kunnen geven aan haar benen zakt ze alweer weg. Ze is zo vreselijk moe.

Ze wordt wakker omdat haar gordijnen worden opengeschoven. Heldere stralen zonlicht vallen in de kamer en op het bed. Voor het raam staat Colette met en brede glimlach op haar gezicht. ‘Opstaan slaapkop. Tijd voor een brunch.’
Marike wrijft wat verdwaasd in haar ogen. ‘Hoe laat is het?’
‘Bijna drie uur. Je hebt een gat in de dag geslapen. Ik heb broodjes, verse jus en koffie.’ Colette zet een dienblad op het bed en gaat ernaast zitten. ‘Ik zal het bad voor je vol laten lopen. Je moet beter voor jezelf zorgen en volgens mij ben je hard toe aan een verzetje. Vanavond organiseer ik een spelletjesavond met twee hele bijzondere gasten. Dat gezegd hebbende, moet jij me niet iets vertellen …?’
Voorzichtig gaat Marike rechtop zitten. Naast de dampende mok koffie liggen twee goudbruine croissants met een dikke laag boter en jam. Ze gaapt en trekt het dienblad op haar schoot. ‘Wauw, wat een verwennerij. Waar heb ik dat aan te danken?’
Colette haalt haar schouders op. ‘Gewoon, je werkt zo hard en … nou ja, gisteren gedroeg ik me als een verwend kreng. Dus een beetje om het goed te maken. Vertel nou!’ Ze hupt zo enthousiast op en neer dat het dienblad meedeint en de koffie over de rand van de mok gutst. Marike bijt gulzig in een croissant, kruimels vallen op het dekbed. Ze veegt haar mond af. ‘Wat bedoel je?’
Haar vriendin knipoogt. ‘Je bent gisteren thuisgebracht, door twee mannen notabene. Ondeugd! Ze kwamen vanmorgen vragen hoe het met je ging. Wat heb je met ze gedaan?’
Marike mompelt met haar mond vol. ‘Voor zover ik weet helemaal niets.’
Colette springt weer op. ‘Jammer, ze waren best lekker. Hoe dan ook, je hebt indruk gemaakt. Vanavond komen ze langs en kunnen ze met eigen ogen zien dat je weer helemaal bijgetrokken bent. Ik heb al boodschappen gedaan. Wijn, bier, hapjes en spelletjes. Trek je mooiste jurk aan en je fijnste ondergoed, maar eerst in bad!’ Uitgelaten huppelt ze richting de badkamer om zich bij de deur weer om te draaien. ‘Oh, en ik heb gevraagd of ze in hun uniform willen komen. Sexy! Alle spelletjes staan al klaar. Scrabble, rummikub, yahtzee. Weet je trouwens dat er in het hele huis geen pak kaarten te vinden is? Ik heb het zelfs beneden gevraagd en de supermarkt verkoopt ze niet. Best jammer. Een potje strippoker en dan de heren langzaam uit hun uniform pellen tot op hun eigen wapenstok.’ Ze giechelt. ‘Mmm … best zin in eigenlijk. Nou hup, eten en dan in bad. Zoveel te doen, zo weinig tijd, tralala …’

Grinnikend eet Marike haar ontbijt. Typisch Colette. Het ene moment een verwend klein kind, het volgende een uitgelaten kleuter. Hoppend van de ene naar de andere ervaring. Het verwende kind haalt soms het bloed onder haar nagels vandaan. Aan de andere kant, de uitgelaten buien hebben Marike al meermaals in situaties gebracht waar ze met veel plezier en soms met blozend warme wangen op terugkijkt.

De sfeer is even onwennig als de twee heren rond een uur of acht arriveren. Colette pruilt omdat ze niet in uniform zijn en vraagt giechelend naar hun werkgeversverklaring. ‘Anders kunnen jullie straks de straat niet meer op …’ Ze knipoogt. ‘Geen ramp hoor, mijn bed is groot genoeg, dat van haar ook. Wat mij betreft mag onze spelletjesavond daar eindigen.’

Stilte. Een ongemakkelijk moment. Colette springt op om drankjes in te schenken. De mannen vragen Marike hoe het met haar gaat. De wijn wordt klokkend ingeschonken. De flesjes bier openen met een korte tsss. Chips en nootjes in een schaaltje. Een plankje met kaas en worst. Marike vertelt over haar werk. Instemmend geknik. Medeleven en ongeloof. Colette zucht en zet de radio aan. Luidkeels zingt ze mee met André Hazes. Junior. Leef! Ondertussen kiept ze de doos scrabble om op tafel. ‘Kom op, spelletjes en alleen maar stoute woorden.’

Er is weinig animo. Marike zit tussen de twee mannen in en laat zich vertroetelen. Nog een beetje wijn? Blokje kaas? Zit je wel lekker? Wacht, een kussen in je rug. Benen omhoog. Colette bekijkt het een beetje nukkig en legt haar eerste woord. Leuter. Ze giechelt. ‘Ik leuter, jij leutert, jullie leuteren. En jullie hebben allebei een leuter. Nog meer wijn alstublieft.’
Haar glas wordt bijgeschonken. Agent nummer één legt het woord tetten. Colette proost. ‘Hatsikidee! Ga zo door! Jij bent Marike.’

Marike’s wangen zijn glanzend rood en haar ogen glimmen. Ze staat toe dat agent nummer twee een pluk haar uit haar gezicht strijkt en kijkt naar de hand op haar bovenbeen. Met een ondeugend lachje legt ze haar woord. Blowjob. Colette gilt. ‘You go girl! Zin in!’

De sfeer wordt losser, de drank vloeit en het speelbord wordt gevuld met nog meer woorden. Boner. Dildo. Tepel. Slip. Stoot. Naakt. Colette zucht. ‘Ja, naakt. Ik heb het bloedheet. Tijd om uit de kleren te gaan. Echt jammer dat we geen kaartspel hebben er moet toch een manier zijn om deze spelletjesavond een beetje op te hitsen.’ Ze legt nog een aantal letters op het bord. ‘Styve. Nee, niet zeuren. Eigen regels dus dat mag. Driedubbele woordwaarde. Ik heb een stijve, jij hebt een stijve. We hebben allemaal een stijve …’ Ineens valt ze stil, haar ogen lichten op, ‘… wacht!’ Ze staat op en verdwijnt uit de kamer. Marike zucht en schuift haar benen een beetje uit elkaar. De hand schuift onder haar jurk. Vingertoppen beroeren haar slipje. Ze bijt op haar lip. ‘Ik ben geil.’

‘Niks ervan! Bewaar dat maar voor later.’ Colette komt terug met een platte doos. ‘Hup, tafel aan de kant, stoelen ook. Kijk wat we hebben. Wat zei ik net over een hitsige spelletjesavond?.’ Ze opent de doos, pakt de inhoud en slaat een groot plastic laken uit over de vloer. ‘Twister! Eens zien. Twee aan twee. Twister met een twist. Even denken … De klassieke spelregels, maar als de pijl linkerhand op rood aanwijst dan moet iedereen een kledingstuk uitrekken. Sieraden tellen ook. Als je valt moet je voor straf een extra kledingstuk uittrekken. Ik speel met jou.’ Ze wijst naar agent nummer twee. ‘We beginnen met tien kledingstukken. Dus heb je er meer dan trek je vast wat uit. Ik heb nog wat nodig anders verlies ik geheid.’ Colette giechelt. ‘Ik zet een wekker. Twee spellen van een half uur. Degene met de meeste kleren aan, wint. Oh, en schoenen uit.’

Marike staat op. ‘Wat krijgt de winnaar?’
Haar vriendin knipoogt. ‘De twee winnaars krijgen een nacht met elkaar of met iemand naar keuze, of met iedereen. Een spelletjesavond voor volwassenen.  En als je stiekem meer dan tien kledingstukken aanhoudt dan mogen wij …’ Ze wijst op zichzelf en Marike. ‘… twee kledingstukken naar keuze verwijderen. Zijn de regels duidelijk?’

‘Ik heb ook te weinig aan!’ Marike schiet haar slaapkamer in en komt terug met een gek rood hoedje op haar hoofd, een sjaal rond haar hals, kniekousen en een bloesje over haar jurk. ‘Dat moet genoeg zijn.’ Ze laat zich vallen op de schoot van agent nummer één en houdt haar bijna lege glas omhoog. ‘Dus wij zijn vanavond een setje? Schenk dan nog maar een beetje bij, misschien verlies ik dan sneller mijn evenwicht.’ Gretig drukt ze haar lippen op die van hem en haar tong glijdt in zijn mond. Hij beantwoordt haar zoen gulzig en houdt zijn adem in als ze, draaiend met haar heupen, zijn kruis begint te masseren. Ze grinnikt. ‘Nog even geduld mi amore. Wie weet kies ik jou wel. God wat heb ik zin om te neuken. De hele lange avond en nacht. Oké, jullie beginnen. Zijn jullie klaar?’
Ze geeft een slinger aan de wijzer op de kartonnen draaischijf. ‘Klaar voor de start, af! Rechtervoet op groen.’
Colette schurkt dicht tegen haar agent aan en praat lispelend in zijn oor. ‘Als ik val, dan mag jij iets bij me uittrekken.’
Zijn handen liggen al op haar heupen. Ze giechelt. ‘Maar ik val niet …’

Linkervoet op rood. Rechterhand op blauw. Rechterhand op rood. Colette duwt haar kont de lucht in als een niet te missen uitnodiging. Linkerhand op rood. Marike klapt in haar handen. ’Yes, yes, yes. Uit met die kleren!’
Onhandig wiebelend ontdoet de agent zich van zijn overhemd. Colette kreunt teleurgesteld als hij eronder nog een shirt draagt en geeft hem een duwtje met haar billen. Hij verliest zijn evenwicht en ze juicht. ‘Shirt uit, shirt uit. Oooh, dat valt niet tegen zeg. Lekker!’
De wijzer draait en Colette en haar agent nemen steeds onmogelijkere poses aan. Onder elkaar door. Over elkaar heen. Vallend en graaiend. Steunend en kreunend. Neus aan neus, kruis aan kruis. Nog net niet helemaal naakt. Hij in één sok, slip en met horloge. Zij in beha, string. Marike draait aan de wijzer. ‘Linkerhand op rood! Nog één minuut!’

Met één hand probeert Colette de sluiting van haar beha los te maken. Ze wankelt, graait om zich heen en grijpt de agent bij zijn schouder. Lachend rollen ze over elkaar en Colette grinnikt ‘Allebei af. Twee kledingstukken!’ Uitdagend houdt ze haar beha in de lucht en schalks schuift ze beetje bij beetje haar broekje naar beneden. ‘Jij ook.’
Hij ontdoet zich van zijn ene sok en het horloge en kijkt haar triomfantelijk aan. ‘Ik win!’ Op dat moment gaat de wekker af en besterft de lach op Colette’s gezicht. ‘Shit!’

Verhit springt Marike van de schoot van haar agent. ’Nu wij!’ Ze schuift voorover over het speelzeil. Haar billen omhoog en haar linkerhand op rood. Ze kijkt over haar schouder. Colette heeft haar agent op de bank geduwd en gaat schrijlings over hem heen zitten. Met haar rechterhand schuift Marike haar slipje naar beneden. ‘Nou mijnheer agent, waar blijf je. Ik zit al een half uur over die bobbel van je te schuren. Tijd voor het echte werk. Geen kinderspelletjes meer.’

Agent nummer één laat zich over haar heen vallen. Handen grijpen en graaien. Lippen vinden. Wild bijtende zoenen. Zuchten. Benen raken in elkaar verstrengeld. Vingers in vocht. Kreunen. Glibberend zweet. Diep vullende stoten. Linkerhanden op rood. Keer op keer op rood.

Marike knippert met haar ogen en kijkt door de schemerige kamer. Colette ligt naakt op de bank, een voet op de grond, benen gespreid. Haar blonde haren vallen warrig langs haar gezicht. Ze slaapt. Haar mond staat een beetje open en rond haar lippen speelt een tevreden glimlach. Marike richt haar hoofd op. Het twister speelzeil blijft aan haar wang plakken. Op de tafel staan lege flessen en glazen tussen houten steentjes met letters. De agenten zijn verdwenen. Ze duwt zichzelf in zitstand. Haar hand glijdt over het zeil en blijft liggen op rood. Ze grinnikt en legt haar hand tussen haar benen. Nat. Gezwollen. Gevoelig. Kreunend staat ze op. Ze legt een deken over Colette heen en wankelt met een licht hoofd naar haar slaapkamer waar ze zich languit op haar bed laat vallen en het dekbed over zich heen trekt. In slowmotion gaat de avond aan haar voorbij. Met een diepe zucht draait ze zich om en ze prijst zich gelukkig met een vriendin die altijd precies lijkt te weten wat ze nodig heeft.