Rode kralen

Aan de rok van haar witte prinsessenjurk hangen linten met vuurrode kralen. Eerder vandaag nam hij haar tot zijn vrouw. Nu laat hij iedereen nog een keer zien dat hij voor haar gekozen heeft.
Zijn hand schuift onder haar oksel door en rust op haar schouderblad. Haar rechterarm ligt op zijn bovenarm en schouder.

Ze dansen langzaam. Rijzend bij de tweede tel, dalend na de derde. Een golvende beweging. Romantisch en kuis.

Eentonig.

Hoe anders was het vannacht. Ook toen ging het langzaam, maar eentonig was het zeker niet. Verleidelijk en uitdagend. Sensueel en erotisch. Zonder de barrière van tule, satijn en ruwe tweed. Geen geschikte dans voor op de bruiloft. Wel gepassioneerd, vol overgave en heel erg zweterig.

Hij zweet nu ook. Kleine druppeltjes parelen op zijn voorhoofd terwijl hij haar over de dansvloer en langs de gasten leidt. Toch is hij niet bij haar. Zijn ogen vinden de mijne en ik houd me vast aan zijn blik.

Vannacht was hij bij mij en ik versierde mijn naakte lichaam met zwarte linten en rode kralen van doorzichtig glas. Ik danste de verleidingsdans die mijn moeder mij lang geleden leerde. Zij leerde hem weer van haar moeder. Terwijl ik hem teder plaagde met de linten en de kralen vertelde ik hem waar ze voor staan en wat ik ermee ging doen.

Het dieprode glas werd onderdeel van ons liefdesspel. Intenser en heter dan alle andere keren dat we samen waren. We dansten. Huid tegen huid. Mond op mond. Ik wikkelde de linten rond zijn geslacht en sabbelde op de heldere, ronde balletjes alsof het snoepjes waren . Toen we samensmolten werd alles één. Onze hartstocht liet een dun laagje achter op het vuurrode glas.

Dat glas beweegt nu tegen het tule van haar jurk. Soms slaan de kralen tikkend tegen elkaar. Iedereen kijkt naar haar. Iedereen ziet de bijzondere versiering en zij zal het verhaal dat ik haar vertelde trots herhalen.

‘Getrouwde vrouwen dragen rode kralen aan hun kleding.’

Ze denkt dat hij voor haar kiest, maar hij heeft lang geleden al gekozen. In mij vindt hij alles wat hij zich in een vrouw wensen kan. Ik ben zijn minnares, zijn maatje, zijn geliefde, zijn beste vriendin en zijn hoer. Ik ben zijn enige, echte vrouw.

Het enige wat ik niet kan zijn, is de moeder van zijn zoon. Dus vond ik haar. Zij mag zijn bruid zijn en hij zal zijn zaad in haar schoot planten.

Morgen zal ik haar vertellen dat de vrouwen uit mijn cultuur een rok van dierenhuid dragen als ze graag een kind willen en dat hij dat ook weet. Ik zal zeggen dat ze de wieg moet bekleden met satijn en tule uit haar jurk en dat de kralen een plekje moeten krijgen bij zijn eerste zoon.

Onze zoon.


Dit verhaal haalde de longlist van de nieuwjaar schijfwedstrijd ‘De bruiloft’ die schrijven online in samenwerking met de Schrijversacademie eind 2018 uitschreef. Zo’n vierhonderd schrijvers deden mee, twintig van deze schrijvers kwamen met hun verhaal terecht in de longlist. Vijf schrijvers van deze longlist gingen door naar de shortlist. 31 januari 2019 werd de winnaar bekend gemaakt.

1 reactie

  1. emanuel claessens

    Mooi fysiek geschreven, ik houd wel van die primitieve sfeer.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 Vlammende verzinsels

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

error: Inhoud is beschermd!