Lege kamers

Evi zucht. ‘Het is gewoon niet meer genoeg. Ik wil het anders en het kan anders, er zijn boeken en films …’
Haar vriendin onderbreekt haar. ‘Ja, ja, boeken en films. Oude boeken en films die allemaal op de zwarte lijst staan en met een reden.’
Koppig steekt Evi haar kin naar voren. ‘Ik heb ze gelezen en ik heb ook fragmenten van die films gezien. Ik begrijp niet waarom ze op de zwarte lijst staan, nog steeds niet. Het zijn spannende verhalen.’
‘Ja, en niet echt. Verzonnen verhalen omdat mensen toen niet beter wisten. In die tijd bestond er ook nog zoiets als het glazen plafond. Je weet toch hoe vrouwen altijd als minder werden gezien, net niet goed genoeg. Altijd degene die minder betaald kregen of minder gingen werken zodra er kinderen kwamen. Altijd degene die nagefloten en geroepen werden als er maar een stukje bloot zichtbaar was en soms met ernstige gevolgen. Wil je dat?’
‘Het gaat niet alleen om vrouwen, in die tijd waren er ook mannen die …’
‘Sprookjes Evi. Je gelooft in sprookjes. In die tijd wilden mannen juist dat vrouwen dat geloofde zodat zij konden doen wat ze wilden zonder dat ze zich af hoefden te vragen of het wel juist was of niet, alleen maar om vrouwen onder de duim te houden.’

Evi zucht en staat op om nog een rondje te bestellen. Ze wist dat haar vriendin het niet zou begrijpen. Net als zijzelf is ze opgevoed door een sterke, hoogopgeleide vrouw met een topfunctie. Equivalent aan haar partner en mannelijke collega’s. Er is geen verschil, behalve dan de uiterlijke kenmerken en er mag ook nooit meer een verschil zijn. Evi verlangt juist naar dat verschil. Ze wil voelen dat een man boven haar staat, dat hij sterk is en voor haar kan zorgen. Ze heeft het nooit aan haar vriendin vertelt, maar diep in haar hart verlangt ze ernaar de complete controle op te geven en gewoon te doen wat haar gezegd wordt. Ze wil niet in drievoud zowel schriftelijk als mondeling toestemming geven.

‘Dus ik mag je keel dichtknijpen?’
‘Ja.’
‘Wil je dat nog een keer herhalen en dan iets harder zodat mijn telefoon het op kan nemen. Wil je dan ook hier je handtekening zetten, en hier. Ja? Ben je er klaar voor? Zeker weten? Dan knijp ik nu je keel dicht.’

Het was spannend, omdat ze niet beter wist, maar nu ze heeft gelezen en gezien hoe het ook kan, vindt ze er niets meer aan. Ze wil voelen zonder van te voren te weten wat ze gaat voelen en wat ze voelt moet appelleren aan haar stoutste fantasieën. Ze wil overweldigd worden en afhankelijk zijn van bepaalde stopwoorden. Ze wil behandeld worden alsof ze niets te zeggen heeft, alsof ze inderdaad ondergeschikt is en het kan niet zo zijn dat zij de enige is met dat verlangen.
Ze zucht. De hele maatschappij is doorgeslagen. Niemand durft nog iets te zeggen of te doen zonder dat alle partijen hun toestemming hebben gegeven en dat gaat heel ver. Wild genot of sentiment bestaat niet meer. Alles uit angst voor de mogelijke gevolgen.

Ze betaalt veel geld voor nog meer boeken en films en bekijkt ze in het geheim, met de deur op slot en al haar apparatuur uitgeschakeld. Zelfs de gedachte aan is al een strafbaar feit en je weet maar nooit wie er meekijkt of luistert. Toch zijn het juist de gedachten die haar dusdanig in beslag nemen dat al het andere naar de achtergrond verdwijnt. Er moet een manier zijn. Er moet gewoon een manier zijn.

Op een avond vindt ze in één van de boeken een handgeschreven notitie, een datum en tijdstip, een adres en een telefoonnummer. Het is niet veel, maar toch is haar nieuwsgierigheid gewekt en ze gaat op zoek naar de betreffende plaats en straatnaam. Eerst via het internet en als ze niet meteen vindt wat ze zoekt, via het oude stratenregister in de stedelijke bibliotheek. Ze besteedt een groot deel van haar maandsalaris aan een simkaart die niet te traceren is en belt na dagen vol twijfels uiteindelijk met trillende vingers het nummer. Haar hart bonkt in haar keel als ze wacht tot er opgenomen wordt en als dat uiteindelijk gebeurt valt het met een duikvlucht terug in haar borst.
Ze hoort klikjes en gezoem en uiteindelijk een blikkerige stem die een datum, tijd, adres en ander telefoonnummer noemt. Meteen wordt er weer opgehangen en een beetje teleurgesteld kijkt Evi naar haar telefoon. Is dat alles? En nu? Moet ze daar naar toe? Wanneer? Morgen al, en dan?
Ze haalt diep adem en kijkt naar haar eigen handschrift. Het is ergens aan de andere kant van de stad. Ze kan er binnen een uur zijn en als het toch niets is, is ze ook binnen het uur weer terug. Ze heeft niets te verliezen, alleen maar iets te winnen, toch?

De volgende dag staat ze ruim op tijd voor een hoge, glazen deur bij een groot gebouw in de genoemde straat en duwt ze met ingehouden adem op de koperkleurige bel. Bijna meteen gaat de deur open en aarzelend loopt ze door een lange witte, gang. Ze schrikt even als aan het eind van de gang een tweede deur open gaat en een kleine, wat oudere vrouw naar haar toekomt, ze heeft een clipboard in haar handen.
‘Naam?’
‘Ehm … Evi.’
‘Loop maar mee.’

Ze volgt de vrouw door een wirwar van lange gangen, lege kamers en hoge deuren, trappen omhoog en weer naar beneden. Alles is wit en steriel en nergens ziet Evi andere mensen, ze hoort zelfs geen geluiden van andere mensen.
‘Wat is dit voor een huis?’
‘Geen vragen stellen alsjeblieft. Hoe minder je weet, hoe beter. Kom, hierheen.’
Ze staan voor een dichte deur en Evi krijgt een formulier onder haar neus geduwd.
‘Graag even tekenen.’
Ze leest de woorden. Niets over wat ze gaat doen en wat haar te wachten staat, enkel de belofte dat ze niemand zal vertellen wat ze hier gedaan heeft en waar ze geweest is. Nu niet en nooit niet.
‘Een geheimhoudingsplicht? En verder, moet ik niet eerst weten wat en hoe?’
Voor het eerst kijkt de vrouw haar echt aan en ze glimlacht.
‘Je bent hier toch juist omdat je dat niet wilt weten?’

Ze opent de deur en doet een stap opzij om Evi door te laten.
‘Gewoon luisteren naar de instructies, de andere deur zal openen als je klaar bent.’
‘Maar …’
De vrouw duwt haar een beetje ongeduldig door de deur. ‘Toe maar, ik heb nog meer te doen. Er zal je niets gebeuren, niet echt …’
Met die woorden valt de deur achter Evi dicht. Ze staat in een kleine, lichte ruimte en schrikt als er een groot apparaat uit de muur tegenover haar schuift en vlak voor haar gezicht stilhoudt. Een metalige stem uit het plafond geeft haar instructies en ze legt haar voorhoofd tegen het apparaat en haar kin op het dunne plaatje.
‘Stil staan en ogen open houden. We plaatsen nu de lenzen.’
Evi hoort een tik, koude lucht blaast in haar ogen en meteen daarna beginnen ze te tranen. Het apparaat verdwijnt weer in de muur.
‘Je mag knipperen, blijven staan.’

Een tweede apparaat verschijnt en er wordt een soort pistool tegen de zijkant van haar hals gedrukt. Voor ze kans krijgt de protesteren voelt ze een korte, scherpe pijn. Het apparaat verdwijnt weer, ze hoort een luide zoemer en de andere deur zwaait open. Terwijl ze voorzichtig aan haar hals voelt stapt ze een grote, kale kamer binnen en meteen hoort ze weer een stem. Het is de stem van de vrouw die haar hier bracht.

‘Wat zie je Evi?’
Ze kijkt om zich heen. ‘Ik zie niets, er is hier niets.’
‘Denk aan wat je zou willen zien.’
De vrouw heeft het nog niet gezegd, of Evi staat plotseling in haar eigen woonkamer.
‘Wat … hoe …?’
De stem negeert haar vragen en vertelt haar wat ze moet doen. Evi loopt door de ruimte, dwars door het meubilair heen.
‘Knipper twee keer met je ogen.’
Ze doet en vloekt zacht als ze haar scheenbeen tegen de lage salontafel stoot.
‘Knipper nu vier keer.’
Haar woonkamer verdwijnt.
‘Denk aan een persoon.’
Plotseling staat haar vriendin voor haar neus.
‘Wat is dit voor een plek Evi? Waar ben je mee bezig, heb je enig idee hoe gevaarlijk dit kan zijn.’

Evi loopt naar haar toe en gaat dwars door haar heen. Ze knippert met haar ogen. Twee keer en ze kan de hand van haar vriendin vastpakken, vier keer en haar vriendin verdwijnt weer.

‘Wauw …’

De vrouw lacht. ‘Welkom in jouw eigen wereld Evi. Hier is alles zoals jij wilt dat het is. Ik laat je nu alleen.’

Een tijdje speelt Evi met de beelden in haar hoofd. Ze is op haar werk, bij haar ouders thuis, in het park. Ze ziet collega’s en praat met ze. Het is alsof ze er echt zijn en ze vragen allemaal waar ze in godsnaam is en waar ze mee bezig is. Ze laat ze even ratelen en knippert vier keer met haar ogen als ze er genoeg van heeft.

Alles kan hier? Zoals zij wil dat het is? Zoals ze zich fantaseert, gevoed door de verhalen die ze heeft gelezen en de films die ze heeft gezien?

Haar ademhaling gaat sneller en hardop schetst ze de wereld die ze om zich heen wil zien.

‘Een knappe man, lang en met lichte ogen. Hij weet wat ik wil en hij wil mij en alles van mij.’

Ze slikt als hij ineens voor haar staat en knippert snel met haar ogen om hem vast te houden. Hij loopt naar haar toe, pakt haar dwingend bij haar schouders en duwt zijn lippen op die van haar. Ruw en eisend. Haar hart springt zowat uit haar borst, zo spannend vindt ze het.
Voor ze echt beseft dat ze er aan denkt verschijnen haar gedachten om haar heen. Echt en tastbaar zodra ze twee keer met haar ogen heeft geknipperd. De man beweegt zich om haar heen en draagt haar op zich uit te kleden. Ze doet zonder aarzelen, laat hem doen zonder te protesteren. Alles waar over gelezen en gefantaseerd heeft is aanwezig in deze kamer en langzaamaan maken haar gedachten de kamer groter en de ervaring intenser.

Ze noemt de man Boaz en hij bindt haar vast zonder haar te vragen of ze het goed vindt. Zijn handen liggen rond haar keel en ontnemen haar keer op keer de adem. Zijn vingers verkennen dwingend en stevig ieder plekje van haar huid en glijden in haar mond en haar meest intieme openingen. Hij slaat haar op haar billen. Eerst met zijn handen, maar zodra ze aan een kleine zweep denkt, voelt ze de felle striemen op haar huid. Hij bijt haar. In haar nek en als ze er uiteindelijk aan durft te denken, ook in haar tepels. Niet voorzichtig en aarzelend, maar resoluut en scherp. Evi kreunt, roept en huilt. Niet van pijn of van angst, maar van puur genot. Ze smeekt hem haar te nemen, haar te gebruiken en hij doet omdat het is wat zij wil en omdat in deze ruimte alles kan zijn zoals zij wil dat het is.

Haar lichaam gloeit en haar hoofd zweeft als ze huilend in zijn armen ligt bij te komen en ze huilt nog steeds als ze allang weer thuis is. Ze voelt zich koud en eenzaam en gaat na twee dagen weer terug omdat ze nog steeds wil voelen en nog meer wil ervaren. Haar echte wereld wordt saai en kleurloos en de momenten dat ze niet de lichte ogen van Boaz om zich heen weet, zijn onbeduidend.

Evi leeft haar fantasieën, ze leeft de verhalen die ze heeft gelezen en de films die ze heeft gezien. Zo vaak ze kan verdwijnt ze in de eindeloze witten gangen van het huis. Ze geeft Boaz een ander gezicht, een ander lichaam en heel even weet hij haar weer te bekoren en te raken. Heel even is het alsof het allemaal nieuw en anders is, maar ook dan wordt het weer voorspelbaar. Net als vroeger, toen ze toestemming moest geven en wist wat er zou gaan gebeuren.

Op zeker dag verlaat ze dan ook het huis zonder de lenzen en de kleine chip in haar hals te laten verwijderen en het geeft haar compleet nieuwe ervaringen. Ze leest de boeken en de verhalen mengen zich met haar eigen fantasieën. Ze krijgen gezichten die ze niet heeft kunnen verzinnen en brengen haar naar plekken waar ze nooit geweest is. Boaz verdwijnt compleet naar de achtergrond en steeds vaker lukt het haar niet meteen de beelden te verwijderen. Steeds vaker knippert ze verwoed met haar ogen zonder dat de omgeving weer ruimte maakt voor haar eigen vertrouwde woonkamer Ze belt het telefoonnummer, maar krijgt geen gehoor en als ze weer naar het adres gaat, is alles er veranderd. Er is geen glazen deur, geen groot huis met eindeloze witte gangen en al helemaal geen oudere vrouw met een clipboard in haar handen. Waar ze ook gaat, ze wordt achtervolgt door haar fantasieën en ze beginnen zich met haar leven te bemoeien, met haar vrienden, haar familie en zelfs haar werk. De man verdwijnt niet meer, hoe hard ze ook met haar ogen knippert en brengt soms zelfs andere gezichten mee. Mannen en vrouwen. Steeds vaker beletten ze haar de deur uit te gaan en steeds vaker laten ze haar dingen doen die veel verder gaan dan haar stoutste fantasieën. Ze praten tegen haar, schelden haar uit en doen met haar wat ze willen. Het gaat allang niet meer om haar genot en hoe hard ze ook schreeuwt en alle stopwoorden roept die ze ooit ergens heeft gelezen, ze is compleet de controle kwijt. Ze kan niets anders doen dan dat wat haar gezegd wordt. Precies zoals ze zich maanden geleden wenste en er zijn grenzen meer tussen haar fantasie en de werkelijkheid.

Nadat haar familie al weken niets van haar vernomen heeft, wordt de deur van haar appartement opengebroken en vinden ze Evi. Als een klein, angstig vogeltje zit ze in de hoek van haar slaapkamer, ernstig vermagerd, bleek en vervuild. Ze huilt, roept wanhopig onsamenhangende woorden waarvan de artsen later denken dat het een soort code woorden zijn. Ze wordt geobserveerd, opgesloten in een witte, lege kamers en krijgt verschillende medicijnen toegediend, het mag niets baten. Ze blijft bang en ze blijft huilen en schreeuwen. Evi leeft in een wereld die alleen zij kan zien en niemand is bij machte haar eruit te halen. Elke ochtend schijnen artsen met felle lampjes in haar ogen, maar het enige dat ze daar vinden is leegte. Ongevulde kamers zonder ziel. Langzaam vervaagt haar complete tastbare bestaan en uiteindelijk kan niemand van haar vroegere vrienden en haar familie zich nog herinneren wie ze ooit was en wat ze voor hen betekende.

Geschreven voor NBRplaza’s Erotica Fest #14: Black Mirror. Klik op onderstaande button om meer verhalen voor deze uitdaging te lezen.