raamverhaalHij ligt op zijn rug en heeft zijn handen op de wellustige rondingen van haar heupen. Haar borsten deinen op het ritme van de draaiende bewegingen die ze maakt en haar haren dansen als ze haar hoofd achterover gooit. Hij bijt op zijn lip en kreunt als de warme spieren om zijn harde geslacht hem nog steviger lijken te omklemmen. ‘Mijn god, jij bent zo vreselijk lekker.’
Barbara legt haar handen op zijn borst en kijkt hem met een scheef lachje aan. Haar ogen glanzen hitsig en haar mond staat een beetje open. Snel wipt ze met haar billen omhoog en ze laat zich weer zakken, zijn lul balsemend in haar geile sappen. Op en neer, op en neer. Hij doet zijn ogen dicht en verdrinkt zich in haar dansende ritme terwijl hij het verlangen zich in haar hete grot te legen, terugduwt. Nog niet. Hij geniet, komt met kleine opgaande bewegingen die van haar tegemoet en verplaatst zijn handen naar haar grote borsten. Ze zucht kreunend als hij haar tepels beroerd en hij zucht bij de aanblik van haar weelderige vlees. ‘Prachtig, zo geweldig prachtig. Zo heerlijk.’

Haar prettige cadans wordt verstoord door een harde tik tegen het raam en zuigend zakt ze helemaal over hem heen. Ze hijgt. ‘Wat was dat?’
Hij kneedt haar borsten en schudt zijn hoofd. ‘Doorgaan, je gaat juist zo lekker.’
Ze pakt het ritme weer op, glijdt bijna helemaal van hem af en weer over hem heen. Voor de tweede keer worden haar bewegingen verstoord, nu door een hardere tik.
‘Verdomme! Die rotpubers ook.’
Haar hitte en haar strakke, natte spleet verdwijnt. Ze klimt van hem af en opent met een ruk het gordijn. Haar knokkels tikken wild tegen het raam. ‘Maak dat je wegkomt!’

Boos kijkt Barbara naar buiten. Het zijn altijd die pubers, en altijd in haar tuin. Rokend en hangend. Alsof haar tuin het plaatselijke jeugdhonk is. Twee paar geschrokken ogen kijken haar aan. Twee bleke gezichten met vlassige baardgroei en vol puisten. Ze opent het raam. ‘Rot op!’
Voor een moment staren de jongens haar aan. Verstard in hun bewegingen en met open mond kijken ze omhoog. Dan rennen ze weg. Ze snuift en draait zich om naar de man in haar bed. Zijn lul staat fier en glanzend overeind en hij grijnst. ‘Kom hier lekker dier, maak af waar je aan begonnen bent.’
Barbara huivert even door de kille buitenlucht. Haar tepels zijn pijnlijk overeind gaan staan in reactie op de kou en ze draait met haar billen. Haar tong glijdt langs haar lippen. ‘Kom jij maar hier.’
Ze spreidt haar benen en duwt haar hand ertussen. Steunend op haar elleboog leunt ze uit het raam. Uitdagend kijkt ze hem over haar schouder aan. ‘Of durf je niet? Misschien komen ze wel terug…’
Hij is al achter haar, zijn eikel tegen haar vochtige lipjes en hij stoot met een diepe kreun tegen haar billen. Stevig houdt hij haar vast en ze moet zich vastklemmen aan het kozijn om niet elke keer een beetje naar buiten te tuimelen. Ze hijgt en kreunt dat hij dieper moet gaan, sneller en hij geeft maar al te graag gehoor aan haar opgewonden bevelen.

De pubers ziet ze niet meer.

Barbara slaat de dunne kamerjas om zich heen en gooit kleine stukjes vlees in het hete vet. Er speelt een glimlach om haar lippen. Ze schudt haar hoofd. Nooit willen ze weg en altijd willen ze weten wanneer ze haar weer zien, maar Barbara doet niet aan herhalingen. Hij was lekker en haar kutje voelt rauw en nat. Een gevoel dat ze altijd prettig vindt, maar er zijn zoveel lekkere mannen. Lekkere vrouwen ook, al gaat haar voorkeur op het moment uit naar de stevige hardheid van een mannenlijf. Een groot, breed mannenlijf. Enorme handen die haar vast kunnen pakken op een manier die een vrouw nooit kan evenaren. Haar verlangen naar tedere zachtheid komt wel weer en ook dan doet ze niet aan herhalingen.

Ze nestelt zich met het bord eten op de bank en schakelt de tv aan. Het genoegen van het warme eten in haar maag voegt zich bij de bevrediging van de rest van haar lichaam. Genotvol vervuld van alle genoegens die het leven haar te bieden heeft. Meer heeft ze niet nodig.
Dat het harde geluid van de voordeurbel haar genot verstoord, maakt haar hoofd even donker. Hij is teruggekomen. Het is de zwakte die zoveel mensen hebben. Niet iedereen kan genoegen nemen met dat wat hen is gegeven. Veel mensen kunnen niet genieten van de warme nazindering, zonder dat ze willen weten wanneer ze het weer zult krijgen. Barbara zucht. Ze zal duidelijker moeten zijn. Sommige mensen hebben een harde afwijzing nodig voordat de boodschap overkomt.

Voor haar deur staat een man haar met open mond aan te kijken. Achter hem staat een vrouw met een verontwaardigd muizengezichtje. Barbara heeft de twee mensen nog nooit gezien en ze glimlacht vriendelijk. ‘Kan ik iets voor u doen?’
De man doet zijn mond open en weer dicht. De vrouw geeft hem een venijnig duwtje en hij stamelt. ‘Onze excuses. Ik ben de heer van Vorssen, mijn vrouw. Mijn zoon… onze zoon… hij was hier… hij…’
Ze knikt en kijkt hem vragend aan. ‘Uw zoon?’
Zijn mond blijft open en weer dicht gaan, als een vis op het droge en het gezicht van de vrouw wordt nog verontwaardigder. Ze duwt de man ruw aan de kant. ‘Onze zoon ja. Hij was hier en hij heeft u gezien. U en die man…’
Barbara onderbreekt haar. ‘Ik neem aan dat uw zoon één van de blagen is die eerder vanavond in mijn tuin stonden te roken. Ik heb ze weggestuurd. Ik vind het niet prettig als ze in mijn tuin rondhangen en sigarettenpeuken achterlaten.’
De ogen van de vrouw zijn fel en ze spuwt woorden in Barbara haar gezicht. ‘Mijn zoon rookt niet en hij moet nog achttien worden en u…! U stelt hem bloot aan zaken die niet voor zijn ogen zijn bedoeld. U probeert hem te verleiden, zoals u alle mannen verleidt. Ik weet wat u doet, ik weet wat u bent!’
Kil doet Barbara een stapje naar voren en ze kijkt de vrouw aan. ‘Misschien kunt u uw zoon dan duidelijk maken dat hij zich niet zonder aannemelijk doel op het terrein van anderen heeft te bevinden.’
‘Hij was niet op uw terrein!’
‘U was erbij?’
‘Nee natuurlijk niet.’
‘Dan weet u ook niet of hij op mijn terrein was, of niet.’
‘Hij was in de achtergang, dat is openbaar terrein, maar daar gaat het niet om. Hij…’
‘Mevrouw!’ Barbara verheft haar stem en de vrouw kijkt haar geschrokken aan. ‘U komt hier om mij te vertellen dat ik me schuldig heb gemaakt aan zedeloos gedrag. U vertelt mij dat ik mijzelf in vol ornaat aan uw minderjarige zoon heb getoond, dat ik hem probeer te verleiden en ondertussen gaat u met mij in discussie over zijn aandeel in het verhaal en maakt u mij uit voor een leugenaar?’
De vrouw haalt snuivend adem en voor ze iets kan zeggen doet Barbara nog een stapje naar haar toe. ‘Laat ik u het volgende vertellen. Uw zoon stoorde mij tijdens een zeer intiem en zeer prettig samenzijn en ik heb hem en zijn gezelschap duidelijk gemaakt dat hij op moest rotten, waar hij vrijwel meteen gehoor aan gaf.’
‘U was naakt!’
‘Dat klopt, zo naakt als ik onder mijn kamerjas ben.’
‘Dat is ongepast.’
‘Dit is mijn huis en aangezien ik geen behoefte had mijn intieme samenzijn op te schorten, leek het me niet nodig mij te aan te kleden. In mijn huis mag ik mag zo ongepast zijn als ik wens te zijn.’
De vrouw voor haar loopt rood aan en de man probeert haar te kalmeren terwijl hij ondertussen een verontschuldiging mompelt. ‘Kom, kom, zo erg is het nu ook weer niet. Het spijt me. Ik zal met mijn zoon praten. Het zal niet meer gebeuren.’
De vrouw krijst. ‘Het zal zeer zeker niet meer gebeuren! De volgende keer bel ik de politie! U bent gewoon een hoer. Al die mannen die hier komen. U bent een sloerie, een schande voor de buurt en een smet voor onze kinderen. Ik stap naar de politie, ik zal…’

Bij iedere ademteug die de vrouw neemt, wordt haar stem scheller en hoger. Barbara kijkt haar aan en knoopt met trage bewegingen haar kamerjas los. Ze laat de stof soepel van haar schouders op de grond glijden. Het geblèr stopt abrupt en maakt plaats voor stille verbijstering. Zowel de man als de vrouw staren haar aan en Barbara tilt even kort haar borsten op. Ze kijkt de vrouw aan en knipoogt naar de man. Hij krijgt prompt een dieprode kleur en kijkt nerveus naar de grond. De vrouw is even van haar stuk gebracht, haalt dan diep adem en hervat haar gekrijs. Barbara knippert met haar ogen en glimlacht. ‘De interesse van uw zoon is gezond voor zijn leeftijd, maar ik begrijp dat u er een andere mening op na houdt. De volgende keer zal ik de politie bellen. Fijne avond samen.’
Ze draait zich om en toont de twee haar achterwerk in volle glorie als ze zich bukt om haar kamerjas op te rapen. Zonder nog om te kijken doet ze de deur dicht. Ze gooit de jas over de kapstok en loopt naar het hoge raam om de gordijnen te sluiten. De man staat dichtbij de vrouw en hij probeert haar te kalmeren. Als hij zijn hoofd optilt, kijkt hij recht in het gezicht van Barbara. Ze glimlacht loom en schuift dan langzaam het gordijn dicht.

Nerveus slaat de heer van Vorssen zijn ogen neer als hij het glas wijn van haar aanneemt en stiekem volgt hij haar bewegingen door de kamer. Ze steekt kaarsen aan en sluit de gordijnen. Meteen krijgt de kamer een andere sfeer en zenuwachtig staat hij op. ‘Ik kan beter gaan.’
Barbara kijkt hem verbaasd aan. ‘U bent er net.’
Ze doet haar sieraden af. Bij de smalle tafel tegen de muur smeert ze haar handen in met geurende crème. Hij gaat weer zitten, neemt een slok van zijn wijn en gaat weer staan als ze plaats neemt op de stoel tegenover hem en langzaam haar schoenen uittrekt. Ze wrijft langs haar kuiten en stroopt haar rok een beetje op. Hij schudt zijn hoofd. ‘Dit was toch niet zo’n goed idee.’
‘Ga zitten buurman, en ontspan.’
Zijn ogen schieten van haar weg als hij de rand van haar kousen ziet en hij voelt zijn gezicht warm worden. Ze lacht zacht. ‘Heeft u bezwaar als ik het me gemakkelijk maak? Het was een lange dag.’
Snel schudt hij zijn hoofd en hij doet of hij de blanke huid van haar dijen niet ziet terwijl ze met trage bewegingen haar kousen afrolt. Ze maakt er een bolletje van en gooit ze naast hem, in de hoek van de bank. Met een zucht staat ze op en ze schenkt een glas wijn voor zichzelf in. ‘Zo, dat is beter. Vertel, wat kan ik voor u doen?’
Van Vorssen neemt nog een slok, zet het glas op het tafeltje naast de bank en draait aan zijn trouwring.
Hij is hier omdat zijn vrouw dat wilde. Ze zou zelf gaan, maar hij heeft het uit haar hoofd weten te praten. Hij vindt het niet prettig als zijn vrouw verandert in een krijsend speenvarken en dat is wat zal gebeuren. Diep haalt hij adem. ‘Mijn zoon was hier weer.’
‘Dat klopt, gisterenavond.’
‘U heeft de politie gebeld.’
‘Dat klopt ook.’
‘Had u bezoek?’
Barbara glimlacht. ‘Waarom wilt u dat weten?’
Nerveus staat hij op. Zijn vrouw weet de juiste woorden te vinden. Misschien niet altijd even netjes, maar ze zegt ze wel. En hij is het met haar eens. Normaal gesproken bemoeit hij zich niet met de buren, maar dit geval is anders. Hij moet zijn zoon beschermen, precies zoals zijn vrouw zegt. ‘Mijn zoon doet niets verkeerd.’
Barbara knikt. ‘Dat weet ik. Dat heb ik u ook gezegd. Zijn interesse is gezond.’
‘… uw interesse is niet gezond…’
‘Pardon?’ Barbara zet haar glas op de tafel en slaat haar armen over elkaar. Het blanke vlees onder haar blouse bolt omhoog door de druk van haar armen. Ze kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Hoe bedoelt u dat?’
Hij slikt en gaat weer zitten. ‘U weet dat mijn zoon hier komt om naar u te kijken. Hij weet dat u regelmatig mannen ontvangt. Hij weet wat u bent…’
‘Wat ben ik dan volgens u?’
Van Vorssen stamelt en durft haar niet aan te kijken. ‘Begrijp me niet verkeerd… wat u doet moet u zelf weten, maar dit is een net dorp. Er wonen hier gezinnen met kinderen zoals mijn zoon. Jonge jongens met een gezonde nieuwsgierigheid. U bent een volwassen vrouw… U zou beter moeten weten…’
‘Dat is geen antwoord op mijn vraag.’
Haar blik is nu kil en hooghartig en hij voelt zijn keel droog worden. Hij praat zacht met zijn blik op de grond. ‘Wat u doet is verboden…’
‘En dat is?’
Nerveus staat hij op. Hij wil hier weg. Weg van haar blik en weg uit deze warme kamer. Zijn vrouw moet maar gaan, zelfs als ze weer verandert in dat krijsende speenvarken. Zij weet wat ze moet zeggen en hoe ze dat moet doen. ‘Het spijt me, ik moet gaan.’
Barbara gaat voor de deur staan en verspert hem de doorgang. ‘U heeft me nog steeds geen antwoord op mijn vraag gegeven.’
Onnozel kijkt hij haar aan. ‘Welke vraag?’
‘Wat ik volgens u ben, en wat ik doe.’
Hij legt zijn hand op de deurklink. ‘Ik denk dat u het antwoord wel weet.’
‘Ik wil het u graag horen zeggen.’
Van Vorssen zucht. ‘Nogmaals, het zijn mijn zaken niet…’
‘U zou hier niet zijn als het uw zaken niet waren.’
Hij laat de deurklink los en loopt weg van haar blik. ‘Wat u doet is verboden, en verderfelijk. Mijn vrouw heeft gelijk. U bent een schande voor de buurt en een smet op onze kinderen.’
‘En ik doe?’
Fel kijkt hij haar aan. ‘U hoereert! U prostitueert uzelf en dat doet u niet in het geheim. Het hele dorp weet ervan! Onze kinderen komen hier om u te begluren en ze praten over u. Over uw lichaam en wat u doet. Het is verderfelijk!’
Barbara kijkt hem aan en knoopt langzaam haar blouse los. Onthuts volgt van Vorssen de bewegingen van haar vingers. De blouse glijdt van haar schouders op de grond. Ze glimlacht en stapt uit haar rok. In haar beha en slipje staat ze voor hem en ze draait zich om. Het kant van het broekje omsluit strak haar ronde billen. Met haar handen op haar rug maakt ze de sluiting van haar beha los en ze draait zich weer naar hem toe.
‘U vindt dit verderfelijk?’
Haar handen liggen op haar borsten en hij voelt zijn gezicht warm worden. Van Vorssen begint te stotteren. ‘Niet u… u bent… Het is wat u doet, wat u verkoopt… Uw…’
Ze laat haar borsten los en schudt de beha van haar lichaam. Het ding valt met een zachte plof aan voeten. Terwijl ze hem aankijkt buigt ze sierlijk voorover en ze schuift haar slipje naar haar enkels en doet een stapje naar voren. Haar lichaam glanst en haar borsten dansen wulps op de bewegingen die ze maakt. Haar buik is plat, haar heupen zijn rond. Rond haar vulva krullen blonde haartjes. Met zijn mond een beetje open kijkt van Vorssen haar aan. Barbara zet haar handen op haar heupen. ‘Vind u dit verderfelijk buurman?’
Ze knippert verleidelijk met haar ogen en hij slikt. ‘U bent niet verderfelijk… het is wat u doet… U verkoopt uw prachtige lichaam.’
Barbara glimlacht. ‘U vindt mijn lichaam prachtig? Dat is een mooi compliment mijnheer van Vorssen.’
Ze doet een stapje naar hem toe en legt haar handen plat tegen zijn borst. Haar zachte wang raakt die van hem en de rillingen lopen via zijn rug omhoog naar zijn haargrens als haar stem zacht in zijn oor fluistert. ‘Ik verkoop mijn lichaam niet buurman. Dat zou immers een zonde zijn. Wie ben ik om geld te vragen voor dat wat mij gegeven is. Ik geef en deel. Ik gun uw zoon het plezier van het kijken. Ik geef mannen en vrouwen het genot van mijn warme schoonheid. Ik geef grif buurman en ik geniet ervan.’
Haar hand glijdt over zijn borst naar zijn buik, de voorkant van zijn broek en haar vingers beroeren de duidelijk aanwezige bobbel onder de stof. Barbara glimlacht. ‘En u geniet ook. Wat ik doe is niet verderfelijk. Het windt u op en wanneer u vanavond op uw vrouw kruipt zult u aan mij denken. Uw vrouw zal er ook profijt van hebben. Het is het genot dat ik met mijn medemensen deel.’
Hij houdt zijn adem in als ze kort in zijn erectie knijpt en zucht haast teleurgesteld als ze hem weer loslaat. Ze draait zich om en opent de deur van de kamer. ‘Kom, ik zal u uitlaten.’
Stom loopt hij achter haar aan. Heupwiegend loopt ze voor hem uit en zijn lul schokt als ze hem over haar schouder uitdagend aankijkt. Met een lachje opent ze de buitendeur en ze doet een stapje opzij om hem door te laten. Haar borsten raken zijn bovenarm als hij langs haar schuifelt. Ze legt haar hand op zijn buik en geeft hem een zachte zoen op zijn wang. Haar stem raspt een beetje hijgend. ‘Het was me een waar genoegen buurman. Een waar genoegen.’
Hij volgt haar blik naar buiten. Ze glimlacht. ‘U ziet, ik geef en deel grif wat mij gegeven is. Tot ziens buurman.’
Ze sluit de deur en laat hem staan. Terwijl van Vorssen zijn erectie in luttele seconden voelt slinken naar zijn normale omvang, kijkt hij in de radeloze en verontwaardigde ogen van zijn vrouw en van zijn zoon.