Voor de Pittig Proza uitdaging van december ‘De langste nacht’ zijn vier verhalen gelinkt. Vier erotische verhalen die allemaal de moeite van het lezen waard zijn. Helaas voldoen twee van de verhalen niet aan het thema; schrijf een erotisch verhaal over de Perzische manier van het vieren van de langste nacht. Daarom geen Hete Peper, wel feedback.

Feedback op de verhalen.

Urania en Victor

Sanna – Dit is zonder twijfel een erotisch verhaal dat zich hartje winter afspeelt. De gebruikte taal is zeer ‘orgastisch’, naar mijn smaak iets te veel van het goede. De allereerste zin schept verwachtingen en vind ik eigenlijk het mooist, helaas vind ik hem niet bij de rest van het verhaal passen. Het komt haast een beetje over alsof deze er op het laatste moment bij is bedacht. De vele bijvoeglijke naamwoorden en het vele gebruik van synoniemen maken het verhaal een beetje lachwekkend. Misschien was dit de bedoeling van de auteur, maar ik vind het jammer. Afgezien van de erotiek en het thema winter, voldoet het verhaal verder niet aan de opdracht over de Perzische manier van vieren.

Marc – Het verhaal speelt zich overduidelijk af in de winter. De eerste zin vind ik veelbelovend ( Het was winter, de dagen waren nachten, de nachten duurden dagen). Hoewel het een erg erotisch verhaal is, wijkt het wat mij betreft af van de opdracht (een erotische verhaal te schrijven dat gaat over de Perzische manier van vieren). Verder zou ik de schrijver uit willen dagen om te letten op het ‘show, don’t tell’ principe.

Verdriet en troost

Sanna – De zin ‘Nooit geweten dat diep verdriet zo makkelijk in een hevig orgasme is om te zetten’ vind ik mooi. De enige aanwijzing naar het thema van de maand december is naar mijn idee de zin; ‘verdriet is de langste nacht van je leven’, ook een mooie zin trouwens, verder voldoet het niet aan de opdracht. Erotisch is het wel, ook verwarrend. Het leest als een kluwen van lichaamsdelen. Van de woorden ‘Oh oompie, ja daar’ kreeg ik de kriebels.

Marc – De openingszin is misschien wel de belangrijkste zin  van je verhaal. Het moet uitnodigen en prikkelen. Bij de openingszin van dit verhaal was ik vooral in de war. Er staat veel te veel informatie in. Begrafenis, leeftijd, logeren, de oma van Lizz (wie is Lizz?), een logeerkamer boven een bejaardenhuis (bestaat zoiets?). Kortom, dit nodigde mij niet uit om verder te lezen.
De tweede alinea vond ik dan weer wel mooi. Misschien had dit de opening moeten zijn? Persoonlijk zou ik het leeftijdsverschil iets meer hebben uitgewerkt. Wat doet dat met de hoofdpersoon?
Ook dit verhaal heeft weinig met de Perzische kerst te maken.

Door de camera

Sanna – Dit verhaal is van mij

Marc – Een heerlijk andere schrijfstijl. Kort, staccato. Maar door het ontbreken van tussenregels en alinea’s vond ik enkele lange passages daardoor wat moeilijk lezen. Het werd wat onrustig. Enkele witregels zouden de rust terug kunnen brengen in het hoge ritme.
Maar complimenten voor deze manier van schrijven.

Het midden van nergens

Sanna – Ik ben fan van de verhalen van Mahotsukai en als ik, vol verwachting, weer een nieuw verhaal van hem lees, word ik nooit teleurgesteld. Dit is een prachtig verhaal met mooie zinnen en een erg mooi ritme. Beeldend, invoelend en ook passende bij het thema van december. Erg leuk ook dat dit verhaal ook is gedeeld voor de bijeenkomst van januari.

Marc – Ja! Achteraf is deze opdracht natuurlijk op het lijf geschreven van Mahotsukai. De openingszin is perfect; kort, bondig en het maakt dat je als lezer wilt weten wat de schrijver bedoelt. Mooi ritme van de tekst, prachtige volzinnen (Dansen doen ze alleen als ze te veel gedronken hebben, in dit oord waar men zich het het liefst nog zou verzekeren tegen het uitdoven van de zon). Ongelofelijk mooi geschreven en boeiend tot het einde.


Wil je ook feedback op je verhaal en kans maken op de hete peper. Doe dan mee met de Pittig Proza uitdaging van Januari. Let op! Bij deze uitdaging heb je de kans om elke dag een verhaal te linken.