De laatste week van het jaar geeft, traditiegetrouw, ruimte voor een keur van eindejaarslijstjes en ik zal het maar eerlijk toegeven, ik ben gek op lijstjes. Ik ben ook gek op nieuwe agenda’s …

Eind 2020 kocht ik een agenda voor 2021. Een jaarlijks terugkerende gebeurtenis, ondanks dat ik toch veelvuldig gebruik maak van mijn digitale agenda, maar in 2020 kocht ik er eentje met de gedachte ‘Omdat 2020 in meerdere opzichten ronduit *** was.’ (En ik stiekem dus gek ben op onbeschreven blaadjes 😉 )

Ik houd bijna net zoveel van nieuwe agenda’s als ik van een nieuw notitieboek hou. Die nog lege, door mij in te vullen pagina’s stralen een bepaalde belofte uit. Alles staat nog open. Je kunt nog alle kanten op. Wat ga je doen? Wat ga je lezen? Wat ga je schrijven? Waar sta je op die laatste bladzijden van het jaar. Als je niet weet waar je naar toe gaat, maakt het ook niet uit welk pad je neemt, zoiets. Ik bewaar ook al mijn agenda’s. Eigenlijk zijn het soort dagboekjes, ook omdat ik er regelmatig mijn gedachtenkronkels in een paar zinnen samenvat. Soms is het best grappig om die kronkels terug te lezen. Het is ook grappig om terug te bladeren en te zien wat ik het afgelopen jaar allemaal gedaan heb.

Nu zal ik hier verder niet al te uitgebreid uitweiden over de hele Corona situatie en alle maatregelen die hiermee gepaard gaan. Helaas is dit de laatste jaren, waar je ook gaat, vaak een onderwerp van gesprek en een vrij monotone ervaring. Iedereen heeft er mee te maken. Mijn gedachten daaromtrent zullen denk ik niet al te veel toevoegen.

Het afgelopen jaar ben ik zowaar twee keer op vakantie geweest in eigen land. Een luxe aangezien ik echt jaren zonder heb gedaan. Een must ook, dat heb ik dit jaar wel gemerkt. Naast mijn schrijven heb ik namelijk nog steeds een fulltime baan in de zorg en die baan is, naast het plezier dat het me gelukkig nog steeds bezorgd, ook zwaar. Een aantal keer per jaar ertussen uit om weer op te laden en te bezinnen, om ruimte te maken in mijn hoofd, om nieuwe inspiratie op te doen, om er weer een tijdje tegenaan te kunnen … het is zeker geen overbodige luxe. De overwinning die ik hierin heb behaald is dat ik voor het eerst ook echt een week helemaal alleen op pad ben gegaan. En dat was heerlijk!

Alleen zijn heeft hiermee voor mij een hele andere betekenis gekregen. Zeker geen overbodige luxe in een jaar waarin ook verdriet en loslaten centraal hebben gestaan. Doorgaan is makkelijk. Je gaat gewoon verder met wat je nog over hebt. Verdrietig is het wel, tot je beseft dat je alleen maar hoeft te wachten tot het voorbij gaat. Het gaat namelijk voorbij en dan zie je ook wat je al die tijd niet wilde zien en merk je dat de pijn verdwenen is. Daar doorheen gaan werkt het best als ik me in stilte terug kan trekken zodat je de teleurstelling rond jezelf, een situatie en een ander een plek kunt geven. Als je in dat proces ontdekt dat, hoewel een ervaring of moment voorbij is, het niet meteen betekent dat deze geen waarde meer heeft, heb je naar mijn idee wel een overwinning behaald. Nou, dat dus. 🙃

Naast mijn werk in de zorg, waar ik sinds kort de functie van regie-begeleider bekleed, ben ik ook schrijver. Ik denk dat dit laatste mij nog wel het meest definieert, want schrijver ben ik altijd. Waar ik ook ben en wat ik ook doe. Dat vind ik fijn. Het schrijven gebeurt namelijk voor een groot deel in mijn hoofd en de losse beelden en ideeën die ik daar verzamel verschijnen dan weer in mijn agenda en notitieboek(en). Waar ik andere schrijvers de laatste tijd veel hoor over het gebrek aan inspiratie, moet ik toegeven dat ik daar persoonlijk niet heel veel last van heb. Verhalen zijn overal en ik vind het heerlijk een andere wereld te scheppen en daar de lezer in mee te slepen. Het afgelopen jaar heb ik qua schrijven dan ook niet stilgezeten.

Samen met NBRPlaza’s EroticaFest publiceerde ik 12 schrijfuitdagingen voor Pittig Proza. Hiermee hopen we andere schrijvers (van erotica) uit te dagen tot het schrijven van een verhaal passend bij het thema. Dit is soms een bron van frustratie, want steeds minder schrijvers lijken de weg (of inspiratie) naar deze uitdagingen te vinden, maar ik ben nog niet genegen dit op te geven en probeer dan zelf ook trouw mee te schrijven. Daarnaast organiseerde ik het afgelopen jaar vijf, deels online, bijeenkomsten. Deze bijeenkomsten bieden mij en andere schrijvers de gelegenheid over het schrijven van verhalen te praten, wat ik echt heel leuk vind, en ik kom na iedere bijeenkomst dan ook weer thuis met nieuwe inzichten en tips voor bestaande en nog te schrijven verhalen. Ik kan dan ook zeggen dat ik in 2021 vrij veel heb geschreven, 17 korte verhalen en ondertussen werkte ik aan de eerste delen van de Gaisha serie, waarvan op het moment dat ik dit stukje schrijf, inmiddels vier delen in zowel paperback als ebook zijn verschenen. Ook erg leuk, want deze delen lagen al wat jaren op de plank te verstoffen en ik krijg veel reacties van lezers die deze serie op waarde weten te schatten.

Naast schrijven lees ik ook erg veel. Ik vind dat, wanneer je schrijft, lezen een must is. In de eerste instantie prikkelt het je fantasie en het laat je meteen ook zien hoe anderen schrijven en persoonlijk leer ik daar veel van. Ik ben erg geïnteresseerd in boeken (nieuw en oud) Zodoende las ik naast nieuw uitgekomen romans ook een aantal klassiekers. Veel van deze klassiekers vond ik bij de boeken van mijn ouders die na het overlijden van mijn vader een plekje in mijn boekenkasten vonden waardoor ik ook weer een heel fijn kijkje in het leven van mijn ouders nam. Nieuwsgierig welke boeken ik dit jaar heb gelezen? Een overzicht vind je hier.

Voor het komende jaar verwacht ik te blijven schrijven en daarnaast hoop ik anderen ook uit te dagen en te inspireren tot het schrijven van hun verhaal. Mijn agenda voor 2022 heb ik inmiddels in huis en ik wens mezelf en anderen een jaar vol mooie momenten en nieuwe ervaringen.

See you next year!