Naakt staat Melissa voor de grote spiegelkast in haar slaapkamer en ze kijkt zichzelf recht in de ogen.
‘Dom, dik en lelijk. Denk je nou echt dat er iemand op jou zit te wachten? Denk je nou echt dat het leven op jou zit te wachten?’
Langzaam glijdt haar blik van haar ogen naar de rest van haar lichaam.
Haar hals,
‘Een onderkin en vetrimpels, vreselijk.’
haar schouders,
‘Scheef en veel te rond.’
haar borsten,
‘Ze beginnen al te hangen. Je hebt hangtieten en ze zijn te groot.’
haar buik, haar heupen, haar billen
‘Dik. Vet. Moddervet.’
In een flits ziet ze het mes in haar rechterhand. Het is haar favoriete mes omdat het zo makkelijk door het meest taaie vlees snijdt. Ze tilt het op, zet het op de bolling van haar buik en kijkt zichzelf weer recht in de ogen.
‘Een dom, lelijk en moddervet wijf.’
Het snijvlak zakt in haar vlees en een dun straaltje bloed sijpelt langs haar huid en in de richting van haar kruis verder naar beneden. Ze haalt diep adem, tilt het mes op en laat het met een snelle beweging zakken. Soepel glijdt het metaal door haar huid en met een doffe plof valt de bloederige plak vlees aan haar voeten op de grond. Ze gilt.
‘Nee!’
Zwetend en met en bonkend hart schrikt ze wakker. Om haar heen is het donker en in paniek roept ze om licht. Het is haast alsof ze een toverspreuk heeft uitgesproken. Het zwarte donker verdwijnt en maakt plaats voor zachtgeel licht. Melissa laat haar handen over haar buik richting haar dijen glijden en voelt de vochtige plakkerigheid tussen haar benen. Ongesteld. Dat kan er ook nog wel bij. Kreunend van de spierpijn komt ze omhoog en voorzichtig zet ze haar voeten op de gladde, koude vloer. Ze zucht als ze zacht gezoem hoort en een blikkerige stem door haar kamer galmt.
‘Goedemorgen Melissa. Je bent vroeg vandaag, al uitgeslapen?’
‘Nou, eigenlijk niet, maar …’
‘Dat is mooi, dan kun je meteen beginnen met je extra sessie.’
‘Extra? Maar het ontbijt en ik ben ongesteld …’
‘Tut, tut, tut … geen smoesjes, je weet waar je het voor doet. Het ontbijt is pas over twee uur, we zullen je coach inschakelen. Aan de slag.’
Het zachtgele licht verandert en wordt feller tot het helwit haar hele kamer verlicht en de hoek met apparatuur zichtbaar wordt. Zuchtend staat ze op. Ze heeft echt spierpijn. De sessies van gisteren waren de ergste tot nu toe en ze heeft het gevoel dat ze toch op zijn minst een dag over zou moeten slaan om te herstellen. Helaas licht het blauwe scherm aan de muur al op en ze ziet dat de loopband langzaam begint te draaien. De stem van haar coach klinkt vriendelijk, maar beslist door de kamer.
‘Dertig minuten, acht km per uur.’
Gisteren waren het er zeven, zestig minuten lang en dat was alleen nog maar het begin, maar ze zegt niets. Het haalt niets uit. Haar coach vertelt haar wat ze moet doen, hoe hard ze moet gaan en hoe lang ze het vol moet houden. Hij gaat niet met haar in discussie, niet zoals de stem uit de intercom soms kan doen. Ze vindt het ook niet erg, niet echt. De training is zwaar, maar lang zo erg niet als de enorme spiegels aan de muren. De hele kamer is ermee bekleedt, ook de vloer en het plafond. Overal waar ze kijkt wordt ze geconfronteerd met de meervoudige weerspiegeling van zichzelf. Naakt, want haar kleding hebben ze haar afgenomen toen ze hier kwam. De enige manier waarop haar eigen reflectie een beetje naar de achtergrond verdwijnt is zo hard trainen dat haar hoofd licht wordt. Dan ziet ze ze bijna niet meer hoe haar buik en bovenbenen trillen onder de bewegingen die ze maakt en ook niet hoe haar volle borsten op en neer dansen elke keer als ze zich afzet voor een volgende stap. Ze heeft geen idee hoe lang ze hier nu is, maar ze traint elke dag, vanaf het moment dat ze wakker is tot het moment dat ze tollend van vermoeidheid onder de douche gaat en nog net voor het licht uitgaat haar bed weet te bereiken. Meestal wordt ze pas wakker wanneer de stem uit de intercom haar wekt voor weer een nieuwe dag van hetzelfde.
Moeizaam begint ze te lopen. Haar onderrug zeurt en de spieren in haar bovenbenen protesteren brandend. Haar droom houdt haar bezig en voorkomt dat ze in de lichte roes raakt. Ze droomt wel vaker, maar meestal gaan haar dromen over schalen gevuld met rood vlees, goudbruin gebakken aardappelen en romige pasta. Het zijn prettige dromen en ze geven haar een warm gevoel. De droom van vanmorgen maakt haar koud van binnen. Wat zou het betekenen? Ze is zo goed bezig, ze kan ook niet anders, maar dat is ook de bedoeling. Dit is precies wat ze nodig had en in tegenstelling tot alle eerdere therapieën en diëten die ze heeft gedaan, is het nog gratis ook. Zou die droom betekenen dat het minder snel gaat dan ze zou willen? Maar ze wordt al slanker. Ze kan het zien in de spiegels. De lijnen van haar lichaam zijn strakker. Nog niet strak genoeg, maar het is een begin en het is ook precies wat de advertentie beloofde.
Een nieuw lichaam, een nieuwe jij, een nieuw leven.
Dat is wat ze wil, alles nieuw en het kost haar niets, enkel drie maanden van haar leven. En haar baan, die heeft ze opgezegd toen ze haar geen vrijaf wilde geven. Ze heeft haar baan niet nodig. Het leven zal haar toelachen als ze hier uitkomt en mannen zullen voor haar in de rij staan. Ook daar droomt ze soms van. Prachtige, gespierde mannen in rijen van drie, hopend dat ze gekozen zullen worden. Door haar. Door die prachtige, wulpse seksgodin. Ja, een seksgodin, want ze weet van wanten en ze wil een man die ook van wanten weten, daarom kiest ze nooit. Ze moeten eerst maar eens bewijzen wat ze waard zijn en of ze haar kunnen bevredigen. Zij is een seksgodin en ze neemt alleen genoegen met een seksgod. Een man met een goudbruine huid, witte tanden en een magische lans die haar tot grote hoogten weet te tillen. Dat zijn ook fijne dromen en als ze daarvan wakker wordt, klopt haar hart frustrerend tussen haar benen. Thuis zou ze haar vingers laten dansen terwijl ze verder fantaseert, maar hier durft ze niet. Er is niets gezegd over camera’s, maar ze gaat het niet gokken. Die schaamte komt ze nooit te boven. Ook niet in haar nieuwe leven.
‘Nog zeven minuten.’
De loopband draait en Melissa zet haar passen in een constant ritme. Haar gezicht is rood en glanst van het zweet dat onder haar haren vandaan komt. Tussen haar benen voelt het nog vochtiger en in de spiegels ziet ze een dun straaltje bloed langs de binnenkant van haar dijen lopen.
‘Kan ik straks even snel douchen?’
‘Nog zes minuten.’
Haar coach gaat nooit met haar in discussie, zelfs niet als ze een simpele vraag stelt.
*
De rest van de dag verloopt nagenoeg als alle voorgaande dagen. Ze eet tussen haar trainingen door. Ontbijt, lunch en avondeten. Smakeloze crackers met een dun laagje smeerkaas, rauwkost, wit vlees en gestoomde groente. Melissa kauwt, spoelt weg met water en denkt aan de gevulde schalen uit haar dromen. Na haar laatste training gaat ze niet douchen, zoals de andere dagen, maar wacht ze op haar therapeut. Een kleine, kalende man met enorme wenkbrauwen en dunne benen. Hij stelt haar vragen over haar jeugd, haar ouders en haar eerste vriendjes. Ze heeft een hekel aan die gesprekken, vooral omdat ze poedelnaakt tegenover hem zit en hij haar corrigeert als ze zich waar mogelijk probeert te verbergen achter haar eigen armen en opgetrokken knieën.
‘Je lichaam is niets om je voor te schamen Melissa, en het is belangrijk dat je dat als eerste leert anders heeft deze hele behandeling geen zin.’
‘Ik voel me gewoon niet prettig. Kan ik niet een laken om me heen slaan of zo?’
‘Het gaat er juist om dat jij leert jezelf te laten zien, hoe kunnen anderen je anders zien staan? Dat is toch wat je wilt? Gezien worden?’
Melissa mompelt. ‘Bij voorkeur met mijn kleren aan ja.’
Hij buigt dicht naar haar toe. ‘Dat zou zonde zijn. Je boekt goede resultaten. Ben je van nature een brunette?’
Verward kijkt ze hem aan ‘Ja, maar wat heeft dat met …’
De man lacht. ‘Dat nieuwe lichaam komt er wel. Nu nog een nieuwe jij en een nieuw leven. Ik denk dat blond je goed zal staan. Tot volgende week Melissa.’
Hij staat op, tikt zachtjes tegen de spiegelwand en deze glijden opzij om hem door te laten, maar voor hij de kamer uitgaat draait hij zich nog een keer om.
‘Ik begrijp dat je ongesteld bent geworden? Ik zal de arts op de hoogte stellen. Je moet gaan denken aan geboortebeperking. Het zou jammer zijn als al ons harde werk teniet wordt gedaan door de komst van een baby.’
Voor Melissa nog iets kan zeggen is hij al verdwenen en geruisloos glijden de wanden weer achter hem dicht. Peinzend gaat Melissa met haar vingers door haar haren. Het is een van de weinige dingen waar ze trots op is en ze houdt van de kleur. Die is warm en vol. Blond is niets voor haar. En wat is dat voor een gepraat over een baby? Ze wil geen baby, maar als ze dat wel zou willen dan zijn er nog altijd twee personen voor nodig en seks. Ze kan zich niet herinneren wanneer ze voor de laatste keer seks heeft gehad.
*
Tijd wordt een onwezenlijk begrip. Melissa slaapt als het felle licht verdwijnt en wordt wakker als het weer verschijnt. Er komt een arts met een uitvouwbare tafel en met haar benen wijd en opgetrokken knieën kijkt ze naar zichzelf in de spiegels op het plafond en wacht ze tot hij klaar is met het plaatsen van het spiraaltje. Geen baby’s voor Melissa en volgens de arts is hiermee haar menstruatie ook zo goed als verleden tijd.
In de spiegels ziet ze haar lichaam veranderen. Haar buik wordt plat, haar benen slank en onder de huid van haar schouders beginnen haar spieren zich te tonen. Alleen haar borsten blijven groot in verhouding met de rest van haar lichaam, maar ze vindt het niet meer erg om naar zichzelf te kijken en haar nieuwe trainingsschema biedt daar ruimschoots de gelegenheid voor.
Loopband, krachttraining en roeimachine, daarna een lunch en bewegingstherapie tot aan het avondeten. Uren loopt ze heen en weer voor de spiegel en wordt ze door haar coach gecorrigeerd in haar houding.
‘Kin omhoog, borsten vooruit en beweeg met je heupen. Kom, niet zo stijf. Kijk naar jezelf. Opnieuw.’
Ze leert met een stapeltje boeken op haar hoofd lopen en op enorme hakken terwijl ze wulps en uitdagend over haar schouder kijkt.
‘Zo ja. Heel goed. Laat jezelf zien. Je bent een mooie, sensuele vrouw en dat wil je ook uitstralen. Iedereen zal naar je kijken als je voorbij komt.’
Ze wordt beloond voor haar uitmuntende prestaties en krijgt bezoek van een professionele hairstylist die krullers in haar haren zet en haar donkerbruine haar omtovert in een korenblonde bos met uitbundige slagen. Langzaam verandert ze in de nieuwe persoon die haar belooft is en ze weet zeker dat haar nieuwe leven binnen handbereik is. Nog maar een paar dagen, misschien een paar weken. Dan is ze klaar om haar nieuwe ik aan de rest van de wereld te tonen.
De dromen over schalen met eten hebben plaats gemaakt voor dromen over zomers dagen aan het strand, flanerend langs de boulevard en mannen die haar lichaam aanbidden. Ze is altijd naakt in haar dromen, maar haar schaamte is verdwenen. Ze is mooi en ze is sexy en ze geeft haar lichaam aan hen die haar waardig zijn.
Ze wordt wakker met een heet en kloppend gevoel tussen haar benen en schrikt als ze haar therapeut naast het bed ziet zitten. Hij glimlacht.
‘Blijven liggen Melissa, ik heb je vaker naakt gezien dus je hoeft niet te schrikken. Hoe voel je je?’
Ze denkt aan haar droom, de zon, het strand en de handen over haar lichaam. Ze zucht.
‘Ik voel me goed. Warm.’
‘Ben je gelukkig?’
‘Ja, dat denk ik wel.’
‘En ben je gelukkig met je lichaam?’
‘Heel gelukkig.’
‘Wil je me laten zien hoe gelukkig?’
Verward kijkt ze hem aan. ‘Wat bedoel je?’
‘Ik zou graag willen dat je jezelf streelt en dat je aan mij laat zien hoe vrij je nu bent met je lichaam. Ik weet dat je het wil, ik heb je dromen gezien. Het wordt tijd om dat verlangen naar de werkelijkheid te brengen.’
‘Je hebt mijn dromen gezien?’
‘Allemaal. Toe maar. Je bent mooi. Laat me zien hoe mooi jij jezelf vindt. Kijk in de spiegels en laat het aan jezelf zien.’
Melissa kijkt naar haar reflectie in de spiegel aan het plafond. De vlam tussen haar benen tintelt verlangend. Ze is mooi, veel mooier dan de vrouwen die ooit een voorbeeld voor haar waren. Het waren droombeelden die ver van haar af lagen, maar nu liggen ze binnen handbereik en ze is het waard. Ze mag voelen en ze mag het gevoel laten groeien. Het is van haar en het hoort bij haar nieuwe lichaam, bij haar nieuwe ik. Ze is een mooie, sensuele vrouw.
Langzaam beweegt ze haar handen over haar lichaam, eerst nog wat aarzelend, maar als ze in de spiegel de blik in haar ogen ziet veranderen, verliest ze haar schroom. Haar huid is zacht en glad. Ze tilt haar borsten een beetje op en als haar vingers licht over tepels strijken, voelt en ziet ze de reactie. Een hard contrast met het zachte van de huid eromheen en de voorzichtige beroering stuurt kleine, elektrische schokjes naar haar onderbuik. Ze vergeet haar therapeut naast het bed en ziet alleen nog maar zichzelf. Haar prachtige lichaam dat vanaf nu alleen nog maar in staat is om liefde te geven, aan zichzelf en aan anderen. Dansend vinden haar vingers de opening tussen haar benen en ook daar streelt en vlindervingert ze het roze knopje tot het hard en vochtig omhoog staat. Haar borsten gaan hijgend op en neer en ze kreunt zacht als ze de eerste zinderende trillingen door haar bekken voelt gaan. Het komt steeds sneller na elkaar, maar ze wil het nog niet loslaten. Het voelt te fijn en de aanblik van haar kronkelende lichaam is te mooi om naar te kijken.
‘Toe maar Melissa. Geef het aan jezelf. Laat me zien dat je het kan.’
Zijn woorden duwen haar over het randje en terwijl haar vingers de harde knopjes van haar lichaam blijven beroeren komt ze trillend en een beetje jammerend klaar.
In de bevredigde roes die over haar heen valt ziet ze haar therapeut dichterbij komen en zijn handen nemen haar stilgevallen dans over. Ze gloeit omdat hij haar aan wil raken en haar heupen schokken verlangend omhoog als hij zijn vingers bij haar naar binnen duwt en tergend langzaam zijn duim over haar gevoelige plekje laat draaien.
‘Nu mag je het aan mij geven Melissa.’
Hij kruipt over haar heen, duwt haar benen verder uit elkaar en zijn vingers maken plaats voor zijn dikke, gezwollen lid. Zonder moeite glijdt hij in haar vochtige opening en met zijn tong beroert hij haar harde tepels. Hij duwt haar knieën omhoog zodat hij nog dieper in haar glijdt en zonder haar ogen los te laten, stoot hij in haar. Steeds sneller en steeds dieper. Hij haalt het niet bij de mannen uit haar dromen, maar hij ziet haar en verlangt naar haar en ze voelt de vlam in haar lichaam weer ontwaken. Hijgend fluistert hij in haar oor.
‘Zo ja, geef de liefde voor je lichaam door aan mij. Geef, geef, geef …’
Ze geeft, nog heftiger en nog vuriger dan daarnet. Haar lichaam staat in brand en ze geniet van de donkere, repeterende woorden van haar therapeut en zijn dierlijke gegrom als hij haar laat voelen wat haar nieuwe lichaam met hem doet. Hijgend en zwaar blijft hij op haar liggen en in haar buik voelt ze zijn lid met kleine schokjes slinken. Hij rolt van haar af, staat op en kijkt met en trotse blik in zijn ogen op haar neer.
‘Je bent klaar voor je nieuwe leven, Melissa en dat begint vandaag, sta mij toe je naar buiten te begeleiden’
De achterste spiegelwanden glijden open en er komt een slanke vrouw naar binnen met een donkerpaars kussen in haar handen. Op het kussen ligt een breed, goudkleurig sierraad en met een lachje rond zijn lippen pakt haar therapeut de band op. Nog rozig komt Melissa van het bed en ze buigt een beetje voorover zodat hij het sierraad bij haar om kan doen. Met een zachte, klik sluit het koele metaal zich om haar hals.
‘Dit is jouw beloning en iedereen die bekend is met dit programma zal je aan deze band herkennen. Ze zullen weten dat je met liefde geeft omdat je het nu waard bent. Mannen en vrouwen zullen jouw lichaam begeren en elke dag zul je weer voelen hoe hard je hebt gewerkt om dit doel te bereiken.’
Hij bevestigt een lang ketting aan de band en opent met een gebaar van zijn hand de voorste wanden van de kamer. Zacht zoemend glijden ze uiteen en geschokt slaat Melissa haar handen voor haar mond. Haar kamer bestaat uit een groot, ronddraaiend podium in het midden van een zaal en de mensen in de zaal kijken haar nieuwsgierig en begerig aan. Sommige steken hun duim naar haar op en schreeuwerige complimenten vliegen haar rond de oren.
‘Goed gedaan, Melissa!’
‘Wat een lekker wijf!’
‘Breng haar naar de anderen!’
‘Ja, breng haar naar de anderen, eindelijk weer eens nieuw vlees!’
Haar therapeut trekt aan de ketting en voert haar van het podium af, door de zaal naar een nog groter podium in een andere ruimte. Tientallen handen glijden door haar haren en knijpen in haar borsten en billen. Ze wordt bevoelt, gelikt en zachte fluisteringen bereiken haar oren.
‘Ik kan niet wachten om me eens flink aan jou tegoed te doen.’
‘Kom maar bij papa lekkere meid, ik weet precies wat jij nodig hebt.’
Melissa probeert zich te verzetten en de handen van zich af te slaan, maar het haalt niets uit. De gouden band drukt in haar hals en haar therapeut voert haar onverbiddelijk langs de vele gezichten en grijpgrage handen. Ze schreeuwt.
‘Dit wil ik niet! Dit was niet volgens afspraak. Blijf van me af!’
Op het grote podium staan negen andere vrouwen en ze volgen onaangedaan het luidruchtige showrondje waar Melissa aan onderworpen wordt. Haar therapeut lacht en trekt haar een kleine trap op.
‘Kom, ik zal voorstellen aan je collega’s en de zaal.’
‘Nee! Dit is niet afgesproken.’
Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij haar aan. ‘Ben je het vergeten? Wacht, we zullen je geheugen even opfrissen.’
De zaal wordt donker en op het grote scherm boven het podium verschijnen bewegende beelden. Melissa ziet een vrouw. Ze loopt wat ineengedoken en haar ogen schieten onzeker alle kanten op als ze zich langzaam uit begint te kleden.
Verward kijkt Melissa de therapeut aan. ‘Wat is dit? Waarom kijk ik hier naar? Wie is zij?’
Er wordt besmuikt gelachen en gegniffeld.
‘Herken je haar niet? Dit ben jij, op de dag dat je hier binnen kwam, maar wacht, het wordt nog beter.’
Melissa herkent de kamer met de spiegels, het grote, witte bed en de apparatuur. Ze hoort de stem van haar therapeut.
‘Vertel het maar Melissa, waarom ben je hier.’
Langzaam gaat het luikje met herinneringen in haar hoofd open. Ze kwam hier omdat ze ongelukkig was en eenzaam. Op haar werk werd ze genegeerd en in de flat waar ze woonde kende ze niemand en niemand kende haar. Ze had het gevoel dat haar leven anders moest zijn, dat zij anders moest zijn, dat ze niet goed genoeg was. Voor niets en niemand. Ze schaamde zich voor haar lichaam, dat altijd rond en mollig is geweest, al toen ze een baby was en dat iedereen schattig vond. Dat veranderde toen ze in de pubertijd kwam en iedereen haar ‘bolle’ ging noemen. Haar ouders, haar opa en oma. Het was misschien bedoeld als lief koosnaampje, maar toen haar klasgenoten van de middelbare school erachter kwamen, veranderde het in een woord om haar belachelijk te maken en te kleineren. En wat ze ook probeerde, met de jaren werd ze voller en dikker.
‘En wat wil je hier bereiken, Melissa?’
Ze wilde slank zijn. Als ze slank zou zijn dan zou ze ook gelukkig zijn. Niemand zou haar nog bolle noemen en mensen zouden haar zien staan. Ze zou de promotie krijgen waar ze nu al zo lang op wacht, vriendinnen en misschien zelfs een vriendje. Ze wilde bereiken wat het programma haar beloofde. Een nieuw lichaam en een nieuw leven. Ze wilde nooit meer herinnerd worden aan de persoon die ze ooit was.
‘En daar heb je alles voor over?
‘Alles?
‘Ook als je zelf niet kan bepalen hoe jouw nieuwe leven eruit komt te zien?’
‘Alles is beter dan wat het nu is.’
‘Dat weet je zeker?’
‘Heel zeker.’
Triomfantelijk kijkt de therapeut haar aan. ‘Het zijn jouw woorden en het is jouw handtekening onder de formulieren. Je bent nu een van ons en laten we eerlijk zijn. Niemand zal jou ooit nog bolle noemen.’
De zaal lacht en weer wordt er geroepen, maar Melissa hoort het amper. De beelden op het grote scherm lopen versneld door en voor haar ogen ontvouwen zich de afgelopen maanden. Ze ziet zichzelf zweten op de apparaten en uitgeput op het bed vallen. Met lange tanden eet ze van de karige maaltijden die haar voorgeschoteld worden en ze is getuige van haar onrustige dromen. Haar complete transformatie is gefilmd en hoewel ze haar misschien nooit meer bolle zullen noemen, iedereen zal weten dat die vrouw nog steeds in haar zit. Van binnen is ze niet veranderd. Het is een farce. Een illusie in de spiegel en ze geloofde het, omdat ze niets liever wilde.
Een korte ruk aan de band om haar hals haalt haar uit haar ontzetting. Ze wordt verder het podium opgetrokken en tussen de andere vrouwen gezet. De therapeut gaat door zijn hurken en met een dikke stift zet hij een cijfer op haar strakke, platte buik. De zaal joelt, maar hij draait zich met uitgestrekte armen om naar het publiek.
‘Rustig mensen en ja, ze is nu nog een zesje, maar dat betekent niet dat ze geen tien kan worden. Uiteindelijk …’
Met een grijns kijkt hij Melissa aan. ‘… uiteindelijk zal ze toch moeten laten zien dat ze het waard is, dus laat de veiling beginnen!’
Geschreven voor PittigProza en EroticaFest
… een veiling … ik heb ineens inspiratie voor een volgende maand-thema!
🙂 Ik ben benieuwd!