De laatste

In de hoek van het grote kantoor staat een overdadig versierde kerstboom. Eronder ligt een dun tapijt van bruine naalden. Boven de ingang van het kleine keukentje hangt een bosje mistletoe. De kleine, ooit witte besjes zijn vergeeld en de randen van de frisgroene blaadjes beginnen al te verkleuren. Het hoofd van de afdeling staat met een beker koffie onder de boog. Sommige meisjes giechelen verlegen. Het brutaalste meisje verlaat haar bureaustoel, vleit haar lichaam tegen dat van de man en druk haar volle lippen op die van hem. Het gegiechel zwelt aan. De man grijnst, klopt het meisje op haar billen en beent met grote passen naar zijn kantoor. Voor de glazen deur blijft hij staan.

‘Oké dames, genoeg gedraald, aan het werk.’

Katie merkt niets van dit alles. Dromerig draait ze een lok van haar blonde haar om en om haar wijsvinger. Het roodgloeiende lampje van haar telefoon ziet ze niet, het geroezemoes in het kantoor hoort ze niet.

‘Katie …’
‘Katie!’

Ze kijkt op en om zich heen. Dolores, haar vriendin en collega, geeft haar lachend een duwtje.

‘Waar zit je met je gedachten? Heb je het niet gezien. Suzan heeft het eindelijk gedaan! Ze heeft hem gezoend!’
Katie haalt haar schouders op. ‘Zij liever dan ik.’
Achter haar lacht Suzan. ‘Je bent gewoon jaloers en je baalt. Iedereen heeft het gezien, dus mag ik even vangen?’
Het meisje komt bij haar bureau staan en steekt haar hand uit. ‘Vijf dollar weet je nog?’

Weer haalt Katie haar schouders op en ze vist een briefje van vijf uit haar portemonnee. Suzan grijnst. ‘En wie weet wat er vanavond gebeurt …’

Katie draait met haar ogen, gaat rechtop zitten en neemt de hoorn van de telefoon. Het rode lampje verdwijnt.
‘AIG verzekeringen, waarmee kan ik u helpen?’

Wanneer ze weer ophangt, ziet ze dat Dolores haar onderzoekend aankijkt.
‘Waar was je gisterenavond? Ik heb je gebeld, je vader zei dat je uit was. Met wie?’
Katie zucht. ‘Gewoon, met iemand. Sinds wanneer moet ik jou vertellen waar ik ben en wat ik doe?’
‘Dat moet niet, maar we vertellen elkaar toch alles?’
‘Er is niets te vertellen oké. Laat me gewoon.’
‘Jemig, wat heb jij vandaag? Ben je er vanavond wel?’
‘Misschien.’

Natuurlijk is ze er vanavond. Liever niet, maar wat is het alternatief? Thuis, waar de geur van de te lang gebraden kalkoen nog steeds in huis hangt. Waar haar twee broertjes elkaar constant in de haren vliegen omdat ze zich te pletter vervelen. Waar alles hetzelfde is als het jaar ervoor, en het jaar daarvoor.

Nee, dan gisterenavond.

Katie zucht diep en draait een pluk haar rond haar wijsvinger.

Dat ze het durfde. Een wildvreemde in de metro. Hij keek naar haar op een manier die haar de kriebels gaf. Fijne kriebels. Van die kriebels die ergens ter hoogte van haar maag begonnen en langzaam naar beneden kropen naarmate hij langer naar haar keek. En ze keek terug, brutaal en met haar kin naar voren gestoken. Vlak voor hij uitstapte boog hij zich naar haar toe en raakte hij even haar knie aan.

‘Vanavond, Smith’s Bar. Ik ben er vanaf acht uur en wacht op je.’

Zijn stem ontplofte in haar buik en haar gezicht werd warm. Ze moest iets bedenken om haar ouders te vertellen. Ze ging wat drinken. Nee, niet met Dolores. Dolores kon haar bellen, dan viel ze door de mand. Ook niemand anders van kantoor. Een oud klasgenoot. Ja, zo leuk om haar tegen te komen, ze is pas getrouwd en zwanger van haar eerste. Vanavond even bijkletsen.

Haar ouders geloofden haar. Natuurlijk geloofden ze haar. Waarom zouden ze niet? Katie is zo’n braaf meisje, echt een modeldochter. Nooit problemen. Heel anders dan haar twee jongere broertjes.

Ze vroegen niet waar ze wat ging drinken en Katie vertelde het niet. De metro was ’s avonds verboden terrein, de plek waar de metro haar bracht al helemaal. De aanwezige agenten bekeken haar een beetje argwanend, de hoertjes op elke hoek van de straat hooghartig. Katie zag het wel, maar toch ook niet. Ze liep op wolkjes, zonder oog voor de vreemde omgeving. Toen ze even bleef staan en om zich heen keek, sprak een schaarsgeklede vrouw haar aan.

‘Zoek je iemand schatje?’
‘Smith’s Bar alstublieft.’
‘Ga naar huis popje, dit is geen omgeving voor meisjes zoals jij.’
‘Alstublieft?’

De vrouw haalde haar schouders op en wees. ‘Eind van deze straat rechts, je ziet het vanzelf.’

Katie liep langs leegstaande panden afgewisseld met schreeuwende neonborden.

PEEPSHOW

GIRLS! GIRLS! GIRLS!

BEST PORN IN TOWN! 24 HOURS!

Ieder ander moment, iedere andere situatie had haar doen omdraaien om nerveus terug naar huis te keren. Nu dansten de stem en ogen van de man door haar hoofd en ze wist dat hij op haar zou wachten.

Toen ze binnen kwam stond hij op. Hij pakte haar hand, drukte er een zoen op en trok haar naast zich op de bank. Nooit eerder had ze iemand zo enthousiast horen vertellen. Ze dook in hem en hield zich vast aan zijn verhalen. Zijn lach maakte dat haar hart keer op keer een aantal slagen miste. Zijn zachte vingers speelden met haar haren terwijl ze verlegen vertelde over haar verlangens en ervaring met mannen.
Veel te snel bracht hij haar terug naar het metrostation waar hij met een kus op haar voorhoofd en de woorden ‘tot snel’ afscheid van haar nam.

Hij is geen moment uit haar gedachten en ze vraagt zich af hoe het kan dat ze zich daar, op dat moment en in die korte uren, meer levend voelde dan alle twintig jaren ervoor.

‘Je bent verliefd! Hoe heet hij? Ken ik hem?’

De stem van Dolores haalt haar weer terug naar het kantoor en het roodgloeiende lampje van de telefoon op haar bureau. Katie schudt haar hoofd en neemt op.

‘AIG verzekeringen, waarmee kan ik u helpen?’

‘Dat Katie, hoe is het je vergaan na onze ontmoeting?’

Zijn stem is warm en verspreidt razendsnel een vreemde hitte door haar lichaam. Dolores en het kantoor verdwijnen. Katie stamelt.
‘Goed … heel goed.’
‘Dat is mooi. Wil je mij weer zien?’
‘Heel graag.’
‘Vanavond. Kom naar Hudson River park.’
‘Ik ben vanavond hier, er is een oudejaarsfeest op kantoor.’
Hij lacht zacht. ‘Net als ieder jaar, een feest vol hooggespannen verwachtingen altijd eindigend in een teleurstelling, altijd saai. Dat wil je toch niet meer?’

Ze vertelde hem over het eentonige ritme van haar dagen waardoor ze elke ochtend moeite moest doen zich te herinneren welke dag het was.

‘Nee, dat wil ik niet meer. Hudson River park, ik zal er zijn.’
‘Je bent een braaf meisje. Acht uur, zorg dat je op tijd bent.’

*

De meisjes van het kantoor kleden zich om in het damestoilet. Katie wurmt zich in haar panty en het jurkje dat heel geschikt leek voor een oudejaarsviering met collega’s. Het valt net boven haar knieën. Haar platte schoenen vervangt ze voor de pumps met het hakje. Ze lopen niet lekker, maar haar benen lijken langer en slanker.

Het gegiechel van de andere meisjes doet haar even denken aan het feest van vorig jaar. Lauwe champagne, slappe hapjes en later op de avond de hand van de knul uit de kopieerkamer onder haar rok. Het moest er maar eens van komen. Ze was niet verliefd, toch werd hij een soort van haar vriendje. In de lunchpauzes neukte hij haar in zijn auto of op het toilet, tot hij een andere baan vond. Ze heeft hem nooit meer gezien en plotseling heeft ze spijt dat ze zich zo gemakkelijk heeft weggegeven.

Voorzichtig nippend van een glas champagne mengt ze zich onder haar collega’s. Ze ontwijkt de bosjes mistletoe en Dolores. De tijd kruipt. Zeven uur, kwart over zeven. Tegen half acht pakt ze haar jas en ongezien verdwijnt ze naar de liften. Het is een kwartier lopen en het is koud. Haar schoenen knellen. Uit een kantoor aan de overkant van de straat komt muziek. Nog een feestje.

Bij de pier loopt ze heen en weer. Afgelopen zomer lag ze hier met Dolores en tientallen anderen in de zon. De herinnering is niet genoeg om haar te verwarmen. Een man met een hond komt haar tegemoet lopen en groet. Katie kijkt hem na tot hij de hoek omslaat en dan op haar horloge. Acht uur. Haar hart springt bijna uit haar borst als aan de overkant van de straat de openbare telefoon begint te rinkelen. Ze kijkt om zich heen en steekt dan op een drafje over. Het ding blijft overgaan en aarzelend neemt ze op.

‘Hallo?’
Zijn zachte lach jaagt de kou een beetje uit haar lichaam. ‘Je bent er. Heel goed. Ik vind je schoenen leuk, maar je jurk is te lang.’
Katie’s ogen speuren de straat door. ‘Waar ben je?’
‘Niet zo ongeduldig meisje. Ik wil dat je de rivier volgt richting pier 55.’
‘Ben jij daar?’
‘Ik wacht op je, maar eerst wil ik dat je je panty uit doet.’
Een opgewonden kriebel schiet door haar buik. ‘Hier? Het is steenkoud.’
‘Vind je de gedachte spannend?’
Ze fluistert. ‘Dat wel …’
‘Pier 55.’

Voor ze nog iets kan zeggen heeft hij al opgehangen. Onzeker friemelt ze aan haar jurk en ze verbergt zich in de schaduw van de hoge gebouwen als felle koplampen haar even in het licht zetten. Hij moet haar kunnen zien? Hoe weet hij het anders van haar schoenen en haar jurk. Zit hij in die auto? Waarom laat hij zich niet zien?

Onhandig trekt ze haar panty naar beneden, eerst nog voorzichtig, dan ongeduldig. Ze stapt uit haar schoenen, rukt de dunne stof van haar voeten en duwt haar voeten weer in het stugge leer. De panty laat ze achter. Het voelt raar en vreemd spannend.

Ze loopt gehaast en haar ademhaling volgt haar voetstappen. Pier 51, Pier 53. Ze hoort de telefoon al in de verte en begint te rennen. Hijgend neemt ze op.

‘Waar ben je?’
‘Leg je slipje op de telefoon.’
‘Waarom?’
‘Zodat je naakt bent onder je jurk, dat vind ik prettig. Er komt zo een taxi, die brengt je naar pier 84. Je doet je jas uit en laat deze achter bij de chauffeur.’
Katie kreunt. ‘Ik heb geen geld, mijn tas ligt nog op kantoor.’
‘De taxi is al betaald. Je hebt twee minuten.’

Ze wil protesteren, maar hij heeft al weer opgehangen. Een stemmetje in haar hoofd zegt haar dat ze natuurlijk niet in die taxi stapt, dat ze haar slipje gewoon aanhoudt en dat ze nu teruggaat naar kantoor. Haar broekje ligt al op haar enkels en als ze eruit stapt en het warme stukje stof in haar hand heeft, voelt ze dat het kruis vochtig is. Ze herkent de geur. Het doet haar denken aan hete dromen en natte vingers. Ze negeert de stem, drapeert het broekje over de telefoon en stapt naar voren als een gele taxi zijn snelheid mindert en vlak bij haar tot stilstand komt. Zonder aarzelen stapt ze in. De chauffeur trekt op zodra ze zit.

Al haar gedachten verdwijnen onder de spanning in haar lichaam. De bekleding van de zitting voelt warm op haar naakte huid en ze hoort zijn stem. Hij vindt het prettig dat ze naakt is onder haar jurk. Vrij toegang voor zijn zachte vingers. Niet alleen maar in haar haren, maar ook daar, misschien.

‘Pier 84 jongedame.’

Katie knoopt haar jas los en laat de zware stof van haar schouders en armen glijden. Via de spiegel kijkt ze de chauffeur aan en zonder iets te zeggen stapt ze uit. Haar jas blijft achter op de bank.

Ze loopt meteen naar de telefooncel tegenover de pier. Zonder jas neemt de kou razendsnel bezit van haar lichaam en ze slaat haar armen rond haar schouders. Wanneer de telefoon overgaat heeft ze de hoorn al in haar hand voor hij een tweede keer kan rinkelen. Hij wacht niet tot ze iets zegt.

‘Waarom ben je uitgestapt?’
‘Omdat jij dat wilde?’
‘Wil je het zelf niet?’
‘Jawel.’
‘Waarom?’
‘Ik ben nieuwsgierig. Ik wil weten waar je me naar toe brengt en ik wil je graag zien.’

Hij ademt regelmatig en lacht. Meteen ziet ze zijn gezicht weer voor zich.
‘Waar ben je?’
‘Hoe voelt het om zo naakt onder je kleding te zijn?’
‘Koud, maar toch ook prettig. Waarom wil je dat ik naakt ben?’
‘Je jurk is te lang. Ik wil dat je hem iets opstroopt, nog verder …’

Het is of haar handen een eigen leven leiden. Ze klemt de hoorn tussen haar oor en schouder en trekt langzaam het rokje van haar jurk omhoog. Een venijnige windvlaag koelt de hitte tussen haar benen en veroorzaakt een zachte tinteling.

‘Zo ja, ik kan je kutje bijna zien vanaf hier.’
Katie kijkt om zich heen. ‘Waar ben je?’
‘Vertel me over je vriendje.’
‘Ik heb geen vriendje.’
‘Dat ene vriendje, je eerste en enige. Waarom mocht hij je neuken.’
‘Ik wilde weten hoe het was.’
Hij blijft even stil en haalt diep adem. ‘Voldeed het aan je verwachtingen?’
‘Nee.’
‘Dus je weet het nog steeds niet?’
‘Nee.’
‘Wil je dat weten?
Ze zucht bibberend. ‘Heel graag.’
‘Ben je nat?’
‘Ja.’
‘Laat het zien.’
Ze trekt haar jurk nog verder omhoog. Hij verheft zijn stem.
‘Nee, gebruik je vingers. Voel jezelf en laat het me zien.’

Haar vingers glijden tussen haar benen en tussen haar gezwollen lipjes. Ze kreunt zacht.
‘Waar ben je? Hoe moet ik het je laten zien?’
‘je handen, in het licht. Zo ja. Braaf meisje. Je bent geil. Zo geil was je nog niet eerder, of wel? Stop je vingers in je mond.’

Katie zuigt op haar vingers. Haar smaak vermengt zich met haar geur en ze smakt zacht.
‘Is het lekker geil meisje? Erg jammer dat je geen maagd meer bent, ik had graag je eerste geweest.’
‘Je bent mijn tweede.’
‘En je laatste.’
Haar hart bonst verlangend. ’Echt?’
‘Natuurlijk, denk je dat ik een meisje als jij laat lopen? De straat recht tegenover de pier. Loop die af tot aan Time’s Square en door naar de bar waar ik eerder op je wachtte.’
Katie kreunt. ‘Smith’s bar? Ben jij daar?’
‘Dat merk je vanzelf.’

In haar ongeduld begint ze een beetje te rennen. Hij wacht op haar en hij wil haar. Voor altijd. Zijn verlangen roept haar en de hitte in haar lichaam herkent dat verlangen. Hij zal haar laatste zijn en haar enige, echte eerste.

Prostituees staan op de hoeken van de donkere straten. Een man verschijnt uit een hoog portiek en vraagt of hij iets voor haar kan betekenen. Ze hoort hem niet. Alleen het bonken van haar hart en haar eigen voetstappen. Ze herkent de straat van gisteren, de neonborden en de ingang van de bar. Binnen rinkelt een telefoon. Ze duwt tegen de deur en blijft hijgend in de opening staan.
Mensen kijken haar aan, de man achter de bar houdt de hoorn van een telefoon omhoog.
‘Ben jij Katie?’

De warmte in de bar omhelst haar koude lichaam. Ze pakt de hoorn en duwt hem tegen haar oor.

‘Ik zie je niet?’
‘Vind je dit spannend?’
‘Heel erg.’
‘Je verlangt naar me?’
‘Zo erg dat het pijn doet.’
‘Vind je dat fijn?’
Katie haalt diep adem. ‘Ja.’
‘Je zou alles voor me doen?’
‘Alles.’
‘Zeg het.’
‘Ik doe alles voor je.’ Ze duwt de hoorn nog steviger tegen haar oor. ‘Zeg me wat je wil dat ik doe …’

Katie hoort alleen nog zijn raspende ademhaling en haar buik reageert met kleine schokjes.

‘Als je me gevonden hebt, ben je van mij. Ik zal je laten voelen hoe het moet zijn en je lichaam zal die ander vergeten. Ik zal je eerste zijn …’
Fluisterend vult ze hem aan. ‘ … en mijn laatste. Zeg me wat ik moet doen.’

Ze luistert naar zijn woorden en legt dan de hoorn op de bar. Langzaam zet ze haar ene voet voor haar andere terwijl ze ondertussen de knoopjes van haar jurk losmaakt. Ze slaakt een zucht als haar huid zich bevrijdt weet van de stof en in haar hoofd wordt het licht. Hij wacht op haar. Ze weet waar hij is. Langs de bar, door een smalle gang naar een deur. Iemand roept.

‘Dame!’

Ze hoort het amper en duwt de deur open. Zijn stem danst door haar hoofd.

‘Kom naar me toe, je bent er bijna. Ik zal voldoen aan al je verwachtingen.’

De steeg is donker en de kou prikkelt haar naakte huid. Ze loopt onder de brandtrap door, slaat af naar een volgende steeg en weer een volgende. Een kat schiet weg, een man onder een laag kranten opent slaperig zijn ogen en kijkt haar met open mond na.

Katie volgt een onzichtbaar pad door het schemerige doolhof van steegjes en doodlopende straatjes. Ze voelt hem eerder dan ze hem ziet. Hij speelt met haar haren en trekt haar naar zich toe. Zijn vingers sluiten rond haar hals en ze zucht gelukzalig. Ze heeft hem gevonden. Hij is haar laatste. Zij is zijn eerste.