Eind 2016 schreef ik mij in voor de schrijfmarathon van dit jaar. Ik was al een tijdje een trouwe lezeres en stemmer bij de eerdere editie, maar besloot dat het tijd werd om zelf ook een keertje mee te doen. Hierbij had ik geen enkele illusies. Ik las alle verhalen met grote bewondering en zelfs een beetje jaloezie. Geweldige schrijvers, prachtige verhalen – daar kon ik nog wat van leren. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind dat ik best leuk kan schrijven, maar ik vind dat sommige collega-auteurs nog veel leuker schrijven. Ik verwachtte er voor mezelf dan ook niet veel van, maar hey, het gaat om de oefening en het plezier van het meedoen.
Elke ronde bracht me weer een stapje dichter bij de laatste en toen de uitslag van de halve finale bekend werd gemaakt, bleek dat ik misschien toch wel iets meer kan dan best leuk schrijven 🙂
Het wedstrijd-element van de marathon is erg leuk en iedere ronde wacht ik dan ook in spanning op de uitslag, maar ook op de gegeven feedback.
Ik sta in de finale – en nu het dan ook echt zo ver is gekomen wil ik hem ook winnen. Of in elk geval in de top drie eindigen. 😉 Ik vetrouw erop dat dit nog best een hele klus gaat worden en natuurlijk gun ik al mijn collega’s ook op zijn minst een plek in diezelfde top drie.
Vanaf zondag 12 november kan er weer gelezen worden – ga dat doen en maak gebruik van je stemrecht, daar doe je mij en mijn collega’s een groot plezier mee.
Ik reken op jullie steun!
Heb je mijn vorige verhalen voor de marathon nog niet gelezen? Ga dat dan snel doen
Lees je liever alle bijdragen voor de marathon van dit jaar? Surf dan naar de site van EWA-Nederland (Ewa-Nederland is inmiddels opgehouden te bestaan, het archief naar de verhalen uit de marathon is hierbij helaas verloren gegaan)
Natuurlijk ga ik stemmen en ja, een herkenbaar verhaal van je. Precies zo heb ik die van 2016 ervaren (en ik ben tot in halve finale gekomen). En voor de finale: toi, toi, toi Sandra.